Η Γιαγιά – είτε από τη πλευρά του πατέρα, είτε από τη πλευρά της μητέρας- είναι το “αποκούμπι” μας. Είναι ο άνθρωπος που βρίσκεται πάντα “εκεί” για τα εγγόνια της, ντυμένη με όλη τη σοφία της εμπειρίας αυτής της ζωής που κουβαλά με τα χρόνια. Είναι η ζωντανή θυσία που αντιπροσωπεύει τη στοργικότητα με όλα της τα χαρίσματα. Σίγουρα αυτές οι γυναίκες που φέρουν τον τίτλο της Γιαγιάς, θα μπορούσαν να θεωρηθούν οι δεύτερες μητέρες, οι άνθρωποι που στέκουν πίσω από κάθε δυσκολία και εμπόδιο, σαν ένας φωτεινός φάρος, που θα φέγγει για πάντα.
1) Η Γιαγιά δε κάνει τα λάθη που έκανε στα παιδιά της
Οι γιαγιάδες, είναι οι πιο σωστές μαθήτριες του σχολείου που δίδαξε η ζωή. Φορτωμένες με γνώσεις και βιώματα που έζησαν και έμαθαν δίπλα στα παιδιά τους, είναι πανέτοιμες να μεταλαμπαδεύσουν, όλα αυτά στα εγγόνια, που περιμένουν από αυτές σαν σφουγγάρια να απορροφήσουν και τη τελευταία τους λέξη, τη τελευταία τους συμβουλή. Η δύναμη της Σοφίας τους, δε τους επιτρέπει περιθώρια για λάθη…
2) “Του παιδιού μου το παιδί, είναι δυο φορές παιδί μου”
Η αδυναμία των παππούδων στα εγγόνια, πραγματικά δε χωράει σε καλούπια και ιδανικά. Η αμοιβαία αγάπη τους, είναι το τρανό παράδειγμα της ένωσης των γενεών, αλλά και της οικογενειακής θαλπωρής. Αν οι γονείς αγαπάνε τα παιδιά τους μια φορά, όντως η αγάπη για τα παιδιά των παιδιών τους, πολλαπλασιάζεται. Αυτό ωστόσο είναι κάτι που οι γονείς θεωρούν ότι κακομαθαίνει τα παιδιά. Το μόνο σίγουρο όμως είναι πως και οι γιαγιάδες είναι τρομερά δύσκολο να χειραγωγήσουν το μέγεθος της αγάπης και των συναισθημάτων.
3) Ότι δεν χαρίζεται , το χαρίζει απλόχερα η γιαγιά
Αν το παιδί ζητούσε το φεγγάρι, μόνο η γιαγιά θα μπορούσε να τα φέρει. Ότι δεν δίνουν οι γονείς, το δίνει η γιαγιά, τόσο από υλικής φύσεως αγαθά – όπως η γιαγιά πάντα θα έχει χρήματα για το εγγόνι και δε πρόκειται να το αφήσει ποτέ εκτεθειμένο-, όσο και από συναισθηματικής άποψης, εφόσον τα παραδείγματα όπου οι γονείς εγκαταλείπουν τα παιδιά στους παππούδες για να τα μεγαλώσουν, δεν είναι λίγα, ειδικά τα τελευταία χρόνια, που τα ποσοστά μετανάστευσης, αλλά και η εργασία της γυναίκας μέσα στην οικογένεια, αυξάνονται.
4) Η καρδιά της γιαγιάς δεν έχει ποτέ κακία
Όσο δύσκολο ή εύκολο και να είναι για την ίδια, η καρδιά της γιαγιάς είναι τόσο μεγάλη, που έμαθε να υπομένει τα πάντα. Έμαθε να ανέχεται με αγάπη και συμβιβασμούς, που η ίδια οριοθέτησε. Να είναι ένας βράχος ηθικής για τα εγγόνια της, στα εύκολα μα και στα δύσκολα. Η γιαγιά δε θα πάψει ποτέ να είναι ο δάσκαλος ελπίδας και της ευτυχίας.
Είθε οι γιαγιάδες να ζουν για πάντα στο μυαλό μας. Μόνο έτσι θα ζουν για πάντα! Η αξία είναι τους ανεκτίμητη και η ψυχή τους θα μας συντροφεύει αιωνίως στο δύσκολο και μεγάλο ταξίδι της ζωής. Είναι υποχρέωση μας να εκτιμούμε το κάθε λεπτό, το κάθε δευτερόλεπτο που είναι δίπλα μας. ζει μαζί μας, για εμάς τα εγγόνια της.
