Χθες το βράδυ, θυμήθηκα κάτι ξαφνικά. Ήταν μια ξέμπαρκη εικόνα, που ούτε καν ξέρω γιατί ξεπετάχτηκε, ενώ έβλεπα το τελευταίο επεισόδιο του La Casa De Papel. Θυμήθηκα έναν παιδικό μου φόβο, που πλέον φαντάζει όχι απλά γελοίος, κλάματα από τα γέλια βάζεις. Έτσι σκέφτηκα, με το όσο μυαλό μου έμεινε από το La Casa, να σας παραθέσω τις παιδικές μου φοβίες. Κάπου μπορεί να συμφωνούμε, κάπου θα γελάσουμε… Το συμπέρασμα θα είναι ένα: οι φόβοι οι παιδικοί, ήταν αθώοι.
Κάθισα και τους θυμήθηκα. Τους κουτσό-έγραψα και απόρησα με τον εαυτό μου. Σίγουρα κάτι πάει λάθος με εμένα σε κάποια σημεία. Δεν ξέρω τι γινόταν στον εγκέφαλο μου προ δεκαπενταετίας και βάλε. Τα λόγια είναι περιττά, ξεκινάμε!
Το πρώτο μου φόβο, θαρρώ τον είχαμε όλοι, λίγο πολύ. Το φόβο να κοιτάξεις κάτω από το κρεβάτι ή μέσα στη ντουλάπα, ενώ ήταν βράδυ, ανεξαρτήτως αν κοιμόσουν με φωτάκι νυχτός. Βέβαια στη ταινία Monsters Inc, η Boo κέρδισε δύο φίλους, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία, σε κάποιο σενάριο. Αν όντως συνέβαινε αυτό, δεν ξέρω ποια θα ήταν η αντίδραση.
Ο δεύτερος φόβος είναι για γέλια. Χωρίς λόγο και αιτία, φοβόμουν τα Playmobil. Γιατί; Δεν ξέρω και ούτε πρόκειται να μου λυθεί η απορία. Έχω δει εφιάλτη με Playmobil και στάθηκε η αιτία να τα απαρνηθώ σαν παιχνίδι και όποτε τα βλέπω στα καταστήματα, ακόμη και τώρα, αλλάζω διάδρομο, πλευρό και ράφι.
- Καίτη Κωνσταντίνου, ευρέως γνωστή και ως η αξέχαστη Σωσώ Παπαδήμα, από τη τηλεοπτική σειρά Εγκλήματα. Όταν έπαιζε η σειρά σε επανάληψη, θυμάμαι να μη μπορώ να βλέπω το πρόσωπο της. Ασχέτως που πλέον, τη θεωρώ έναν από τους αγαπημένους μου τηλεοπτικούς χαρακτήρες για πολλούς και διάφορους λόγους, στο παιδικό μου μυαλό ήταν μια κακιά μάγισσα.
- Νυχτερίδες. Ένας Θεός ξέρει, γιατί και πως τις φοβόμουν, ενώ παίζει να μην ήξερα καν πως και τι είναι… Χαρακτηριστικά, όταν μετακομίσαμε Αθήνα, θυμάμαι να θεωρώ ότι το σπίτι της γιαγιάς και του παππού μου, το επισκέπτεται μια νυχτερίδα η οποία μάλιστα, καθόταν και μας κοίταζε από το τζάμι, κάθε βράδυ. Σας έκαψα τα εγκεφαλικά κύτταρα; Τέλεια, συνεχίζουμε…
- Εξωγήινου. Εσείς πιστεύετε; Όχι; Τι, μόνο εγώ θεωρώ ότι δεν είμαστε μόνοι μας σε αυτό τον Γαλαξία; Όπως και να χει, κάπου στη παιδική μου ηλικία, πίστευα ότι θα έρθουν και θα απαγάγουν και εμένα και το σόι μου. Δεν θα είναι όλοι οι εξωγήινοι σαν τον E.T.
- Ούρσουλα. Οι φόβοι μου τελικά, ήταν γελοίοι, τι να λέμε τώρα… Ναι, φοβόμουν τη γυναίκα χταπόδι με τα λευκά μαλλιά, που τόλμησε και έκλεψε τη φωνή της Άριελ.
Πριν κρίνετε, καθίστε να σκεφτείτε τις δικές σας παιδικές φοβίες και μοιραστείτε τες με γέλιο. Οι φόβοι αλλάζουν μεγαλώνοντας. Το θέμα είναι, πόση αξία τους δίνουμε είτε είμαστε παιδιά είτε ενήλικες.
Πριν κρίνετε, καθίστε να σκεφτείτε τις δικές σας παιδικές φοβίες και μοιραστείτε τες με γέλιο. Οι φόβοι αλλάζουν μεγαλώνοντας. Το θέμα είναι, πόση αξία τους δίνουμε είτε είμαστε παιδιά είτε ενήλικες.
Παρόμοια άρθρα
Ακολουθήστε τις σελίδες μας σε Facebook, Instagram και Spotify για περισσότερη έμπνευση.
Giving Sight by Beasty Press // Giving Sight The Project
… [Trackback]
[…] Find More to that Topic: beasty.gr/paidikes-fovies/ […]
Comments are closed.