Ο ανεκπλήρωτος έρωτας. Μια φράση κλειδί. Ένα πρόσωπο που σου μένει στο μυαλό, εκεί χαραγμένο. Ένα πρόσωπο εκεί, να σου λέει γιατί έμεινε ανεκπλήρωτος, υπενθυμίζοντας σου τις αμήχανες στιγμές, τα λάθη που έκανες, τις ατάκες που πέταξες, ενώ δεν έπρεπε, το κακό timing (μακάρι να ξέραμε πότε και πως είναι το σωστό), τις σκέψεις που έκανες και ποτέ δεν πραγματοποιήθηκαν, αφήνοντας ένα πικρό, μαρμάρινο χαμόγελο στα χείλη σου.

Ο ανεκπλήρωτος έρωτας, βρίσκεται στις ζωές όλων μας, σε κάθε γωνία του πλανήτη. Κάθε άνθρωπος κουβαλάει μια ανάμνηση του, καλή ή κακή, πικρή ή γλυκιά, αναλόγως πως αντιμετωπίζει ο καθένας από εμάς αυτές τις καταστάσεις. Θα ήταν πολύ χρήσιμο, αν υπήρχε ένα ξόρκι ή μαγικό φίλτρο, όπου θα διαγράφει αυτή την ανάμνηση, χωρίς πόνο και συναισθηματισμούς.

 

Λένε πως ότι αξίζει πονά και είναι δύσκολο (όλοι μας έχουμε τραγουδήσει αυτή τη φράση), το θέμα είναι αν όντως πονά ή αν μας πιάνει ο εγωισμός και το ερώτημα “γιατί” από το μυαλό και μας κάνει ακόμα πιο διεκδικητικούς χωρίς λόγο, βγάζοντας στην επιφάνεια, έναν άσχημο και υπεροπτικό εαυτό, που θα απομακρύνει όχι μόνο εκείνον/η που θέλουμε, αλλά και φίλους. Είναι το αίσθημα της παράνοιας, που μόνο στην αυτολύπηση θα μας οδηγήσει.

Θα ήταν καλύτερο αν από τη στιγμή που γεννιόμασταν, κάποιος μας έπαιρνε από το χέρι και μας εξηγούσε τι να κάνουμε σε αυτές τις περιπτώσεις, χωρίς να καταλήγουμε να τρώμε τα μούτρα μας, φεύγοντας με τα συναισθήματα στο χέρι. Είναι δύσκολο, όταν συνειδητοποιείς ότι δεν έχεις τις ελπίδες που θα ήθελες να έχεις, με ένα πρόσωπο που σου αλλάζει τη καθημερινότητα σου, σε κάνει να νιώθεις αυτή την ευχάριστη νευρικότητα στο στομάχι και στα χέρια και σε κάνει να χαμογελάς αληθινά στη ρουτίνα που μπορεί να έχεις μπει.

Είναι αυτή η αδικία που σε πιάνει γιατί ξέρεις ότι μπορείς να προσφέρεις σε αυτό το πρόσωπο πράγματα που δεν θα τα πρόσφερε άλλος. Η αδικία της ζωής; Των διαφορετικών συναισθημάτων  που δημιουργούνται στον κάθε άνθρωπο διαφορετικά; Πολλά και διάφορα που θα σε τρώνε το βράδυ που πέφτεις στο κρεβάτι, με το πρόσωπο αυτού του ατόμου μπρος στα μάτια σου.

Αν σε παρηγορεί, από τη Β’ δημοτικού έως ότου που τελείωσα το σχολείο, μου άρεσε ένα συγκεκριμένο πρόσωπο. Όταν έκανα τη πρώτη σχέση στα 17 μου, λίγο καιρό μετά, τα χάλασα μαζί του, επειδή ήθελα ακόμη αυτό το άτομο. Δεν έγινε ποτέ τίποτα μεταξύ μας. Δουλέψαμε κιόλας για ένα μικρό χρονικό διάστημα μαζί. Πλέον, αν με ρωτάτε, λέω πάλι καλά που ποτέ δεν έγινε τίποτε… Δουλεύοντας μαζί του, αλλά και έχοντας δημιουργήσει σχέση με άλλο άτομο, κατάλαβα πως ήμασταν ο ορισμός του: ” η μέρα με τη νύχτα” και πως αν ποτέ ήμασταν μαζί, μόνο ευτυχισμένη κατάληξη δεν θα είχαμε. Χμμ, ίσως να ένιωσα και ένα μικρό ξενέρωμα, γνωρίζοντας τον καλύτερα.

Όταν ο ανεκπλήρωτος έρωτας σου χτυπήσει τη πόρτα, μείνε ψύχραιμος. Δεν θα σου πει κανείς, να μη τα βάψεις μαύρα, γιατί είναι από φύση αδύνατον. Δεν θα σου πει κανείς μη το παίρνεις τόσο κατάκαρδα και προσωπικά, γιατί μιλάμε για συναισθήματα. Δεν θα σου πει κανείς, να μην προσπαθήσεις, γιατί η θέληση είναι πάντα μεγαλύτερη από το “πρέπει”. Μακάρι να κυριαρχούσε μόνο η λογική σε αυτή τη κατάσταση, αλλά μένει αμέτοχη. Μακάρι να είχαμε έναν “σιγαστήρα” συναισθημάτων και να παίρναμε το μάθημα μας, χωρίς πολλά πολλά και ψυχικές καταστροφές. Αλλά…

 

Υ.Γ: Σε καμία περίπτωση μην θεωρήσεις τον εαυτό σου αδύναμο, όταν βρεθείς σε αυτή τη κατάσταση… It’s ok to feel… Αλλιώς θα ήμασταν ρομπότ…

Παρόμοια άρθρα

Ακολουθήστε τις σελίδες μας σε FacebookInstagram και Spotify για περισσότερη έμπνευση.

Giving Sight by Beasty Press // Giving Sight The Project

1 COMMENT

Comments are closed.