Exclusive Content:

Night Train to Lisbon: μια πόλη, δύο ιστορίες

«Ο αληθινός σκηνοθέτης της ζωής είναι το τυχαίο. Ένας σκηνοθέτης γεμάτος σκληρότητα, συμπόνια και μαγευτική γοητεία...»

Πάντα αγαπούσα τις ταινίες. Άλλοτε με έναν τρόπο υπέρ του δέοντος εκδηλωτικό και άλλοτε πιο ήπια και «φυσιολογικά». Όταν ξεκίνησα αυτό το μικρό χόμπι της αρθρογραφίας και μιλούσα για αυτή μου την αγάπη, έλαβα μια πληθώρα αντιδράσεων. Μια από τις καλύτερες ήταν αυτή του λατρεμένου μου φίλου Π. Να πω εδώ πως ο Π. σπάνια βλέπει ταινίες. Παρόλα αυτά, η 7η τέχνη μας ένωσε περισσότερο και με έναν τρόπο διαφορετικό. Τούτη η ταινία που θα σχολιάσω σήμερα είναι δική του πρόταση. Το Night Train to Lisbon λοιπόν είναι για αυτόν, ελπίζοντας πως θα ζήσουμε κάποτε τη Λισαβόνα μαζί.

Επιλογές της στιγμής 

Η ταινία ξεκινά με μια απόπειρα αυτοκτονίας. Ο πρωταγωνιστής μας, Raimund Gregorius (Jeremy Irons) σώζει την άγνωστη γυναίκα και την παίρνει μαζί του στο μάθημα του. Η γυναίκα όμως φεύγει και αφήνει πίσω το παλτό της. Στις τσέπες του θα βρει ένα βιβλίο, τα απομνημονεύματα του Amadeu do Prado (Jack Huston), και ένα εισιτήριο για τη Λισαβόνα. Αυτά είναι αρκετά για να τον πείσουν να αφήσει πίσω τη καθημερινότητα που ξέρει.

Night Train to Lisbon
Πηγή εικόνας: wakeupnews.eu

Μια ιστορία που για αλλού ξεκίνησε και αλλού κατέληξε, το Night Train to Lisbon αποσκοπεί στο να αποδείξει πως κάποιες φορές η ζωή ξέρει και απλά πρέπει να ρολάρουμε μαζί της. Ένα ταξίδι στη Λισαβόνα του σήμερα, με τον Raimund να αναζητεί τον εαυτό του. Μα και συνάμα ένα ταξίδι στη Λισαβόνα του χθες, με τον Amadeu να μας αποδεικνύει πως ο εαυτός μας εξελίσσεται συνεχώς.

Σαν από παραμύθι

Παρότι δεν την επισκέφτηκα ποτέ, η Λισαβόνα μέσα από τον φακό του Billie August είναι πανέμορφη. Μικρά, πετρόστρωτα σοκάκια, κτίρια εποχής και το μεσογειακό γνώριμο κλίμα να κυριαρχεί. Η εξερεύνηση της πόλης, είτε γίνεται μέσα από τα μάτια του Raimund είτε του Amadeu, κάνει τον θεατή να νιώθει κομμάτι αυτής της πόλης και συνάμα παθητικό τουρίστα. Με έναν πολύ όμορφο τρόπο, η εμβληματική Λισαβόνα και η ιστορία της αποτελούν έναν απέραντο καμβά για να «ζωγραφίσουν» πάνω σκηνοθέτης και ηθοποιοί.

Night Train to Lisbon
Πηγή εικόνας: m.blog.naver.com

Η ιστορία εκτυλίσσεται σε δύο χρονικές περιόδους. Στο «τώρα», όπου ο Raimund ψάχνει στοιχεία για τον Amadeu και τη ζωή του, και στο «τότε», στην εποχή της δικτατορίας του Σαλαζάρ. Το «τότε» είναι πιο πλούσιο. Μιλά για τον Amadeu, την οικογένεια του, τη ζωή του, τους φίλους του. Βλέπουμε τις επιλογές του και πώς αυτές άλλαξαν τη πορεία της ιστορίας της πόλης. Το «τώρα» είναι μια εξερεύνηση, τόσο του παρελθόντος όσο και του εσωτερικού κόσμου του Raimund. Τον παρακολουθούμε να αλλάζει συνήθειες και τρόπο σκέψης. Να μεταλλάσσεται σε κάτι πιο ζωντανό, πιο αποφασισμένο.

Με κέντρα βάρους τον Amadeu και την δικτατορία του Σαλαζάρ, το Night Train to Lisbon αλλάζει πολλές φορές χαρακτήρα όμως διατηρεί έναν ήπιο ρυθμό. Από δραματική ταινία μετατρέπεται σε μυστήριο και από εκεί σε ρομάντζο. Χωρίς να εστιάζει ουσιαστικά ποτέ και μονάχα διατηρώντας αυτό το αίσθημα της ανατριχίλας που προκαλεί η ανακάλυψη του παρελθόντος, οι δύο παρά ώρες κυλούν νερό. Σαν ένα παραμύθι, ο κάθε άνθρωπος μιλά για την εποχή και τον Amadeu που γνώρισε. Για τις ζωές τους πριν και μετά.

Ένας έρωτας σε καρέ

Την ταινία την ερωτεύτηκα για τρεις λόγους. Τη μαγευτική φωνή του Jeremy Irons, τη σπουδαιότητα του-έστω και φανταστικού-μυαλού του Amadeu do Prado και την υπέροχη σκηνοθεσία του Billie August. Οι τρείς αυτοί άντρες δημιούργησαν μια μελαγχολικά υπέροχη ιστορία και για 111 λεπτά οι ζωές που εκτυλίσσονταν στο φιλμ με μάγεψαν.

Night Train to Lisbon
Πηγή εικόνας: m.blog.naver.com

Το Night Train to Lisbon συγκινεί με έναν ιδιαίτερο τρόπο. Δεν κάνει επίκληση στο συναίσθημα ούτε εκμεταλλεύεται σεναριακά κλισέ. Μιλά για ζωές που άλλαξαν στιγμιαία, για ζωές που επηρεάστηκαν από τη φρίκη της δικτατορίας ανεπανόρθωτα. Παραδίδει μαθήματα για την αξία και το κόστος της ελευθερίας.

Λίγο ρομαντικό, λίγο δραματικό, το Night Train to Lisbon κατάφερε να μου μείνει αξιομνημόνευτο. Ίσως να οφείλεται στην υπέροχη μουσική της Annette Focks η οποία σκιαγραφεί ταξίδια και ανθρώπους. Ίσως οι φράσεις του Amadeu να με άγγιξαν λίγο πιο βαθιά, μόλις αντιλήφθηκα το νόημά τους. Σίγουρα όμως, είναι μια ταινία που η προβολή της θα ταξιδέψει το πνεύμα σας.


Παρόμοια άρθρα:

Ακολουθήστε τις σελίδες μας σε FacebookInstagram και Spotify για περισσότερη έμπνευση.

Κατερίνα Φλωρογούλια
Κατερίνα Φλωρογούλια
Λάτρης των καλών ταινιών, των περίεργων γεύσεων και του κακού χιούμορ. Μηχανικός in the making. Φράση που με κινητοποιεί: "If not me, then who? If not now, then when?"

Latest Articles

Διάβασε επίσης...