MONO | For My Parents (2012) | άλμπουμ Δεκεμβρίου

Ηχογράφηση από την Ακριβή Ανδρινοπούλου:

Η ιδέα για το άλμπουμ του μήνα ξεκίνησε τέλη Αυγούστου, εκεί το άλμπουμ σταθμός Young Team  των Mogwai στάθηκε ως αφορμή για να ξεκινήσω να εκφράζω και γραπτώς το βίωμα που προσφέρει η ακουστική εμπειρία αγαπημένων άλμπουμ και καλλιτεχνών. Τα αφιερώματα για το 2020 θα κλείσουν με ένα εξίσου αγαπημένο άλμπουμ όσο και το πρώτο. Ένα άλμπουμ, ή μάλλον μια μπάντα, που με έκανε να αγαπήσω το post-rock. Αναφέρομαι στο άλμπουμ For My Parents από τους γνωστούς στο είδος και αγαπημένους για το ελληνικό κοινό MONO.

MONO

Οι MONO είναι ένα post-rock (και όχι μόνο) σχήμα από την Ιαπωνία, το οποίο, χάρη στη συστηματική και άρτια δισκογραφική του δουλειά, συγκαταλέγεται στις καλύτερες μπάντες του είδους. Η ιστορία του ξεκινάει το 1999 στο Τόκιο της Ιαπωνίας με τον Τακαακίρα Γκότο (”Taka”) να συνθέτει μουσικές και να ψάχνει μέλη για στήσει μια μπάντα. Μέχρι και το 2000 που πραγματοποιείται η πρώτη συναυλία το σχήμα είχε ήδη βρει και τα υπόλοιπα μέλη: Χιντέκι Σουεμάτσου (“Yoda”), ο οποίος σταθερά από τότε δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας με την ηλεκτρική του κιθάρα, ακολουθούν Ταμάκι Κουνίσι σε τύμπανα, κιθάρα και πιάνο και Γιασουνόρι Τακάντα στο μπάσο (μέχρι το 2017). Τα τελευταία χρόνια, από το 2018, έχει προστεθεί ο Dahm στα τύμπανα.

Επιρροές

Πριν πάμε στο άλμπουμ, ας δούμε, έστω και συνοπτικά, ποιες είναι οι επιρροές της μπάντας και ποια είναι τα στοιχεία που συνθέτουν τον ήχο τους. Μερικά από το ονόματα που αναφέρει και η μπάντα στις πρώτες επιρροές τους, είναι η αμερικανική ροκ μπάντα Sonic Youth, η shoegaze μπάντα My Bloody Valentine. Αλλά και πιο κλασικές επιρροές όπως Μπετόβεν, Ennio Morricone και Henryk Górecki. Όσον αφορά τη φόρμα με την οποία παίζουν μουσική και μερικά χαρακτηριστικά που την χαρακτηρίζουν παραθέτω τρία στοιχεία που την περιγράφουν συνοπτικά: μινιμαλισμός, δυναμικά ορχηστρικά βασισμένα στην κιθάρα και συναίσθημα.

For My Parents

Το άλμπουμ For My Parents είναι το έκτο κατά σειρά LP. Έχει προηγηθεί το επικό άλμπουμ, ένας δίσκος ορόσημο για τους ίδιους με τίτλο Hymn to The Immortal Wind. Ο δίσκος περιέχει μερικά από τα καλύτερά τους κομμάτια που δεν υπάρχει περίπτωση να μη σε συγκινήσουν. Θυμάμαι κάποτε, στη χαζή ερώτηση «ποιο άλμπουμ θα έπαιρνες μαζί σου αν ναυαγούσες σε ένα νησί;», αυτό το άλμπουμ ήταν η πρώτη αβίαστη που είχα δώσει, με τα αριστουργηματικά και κολοσσιαία: “Burial at Sea”, “Ashes in The Snow”, “Follow the Map”, “The Battle to Heaven” πάω παντού αλήθεια σας λέω. Οι κριτικές που έλαβε το For My Parents, μάλλον λόγω της σύγκρισης με την καλύτερη δουλειά της μπάντας, δεν ήταν και τόσο θετικές. Για μένα ωστόσο περιέχει μερικά κομμάτια όπως το ”Legend” και το ”Nostalgia” που θα μπορούσαν να είναι και στον προηγούμενο δίσκο, επάξια και ισότιμα με τα υπόλοιπα.

Δεν είναι όμως και καλά κάνουν. Τα κομμάτια στέκονται αυτόνομά και αποτελούν τα diamond songs του δίσκου. Όπως μας προϊδεάζει και ο τίτλος αυτό το άλμπουμ έχει παραλήπτη, εκτός από όλους εμάς τους ακροατές, τους γονείς. Ο δίσκος έχει συναισθηματική αξία και για τους ίδιους, είναι ένα ευχαριστώ προς τις ρίζες τους όπως λένε.

Ο δίσκος κυκλοφόρησε με το εξής μήνυμα:

After years of exploring, searching ourselves, and composing pieces here and there, we found ourselves with more questions than answers. When we could not find these answers in the outside world, we were bound to turn inward. And so we went back to our roots.

This is something we wanted to do while we still have the chance. What cannot be explained in words to parents, we hope can be captured by these songs.

We hope that this album serves as a gift from child to parent. While everything else continues to change, this love remains a constant throughout time.

Ένα άλμπουμ αφιέρωμα προς τους γονείς, μιας και οι ίδιοι θεωρούν ότι η αγάπη προς τους γονείς  είναι το μόνο πράγμα που παραμένει αναλλοίωτο καθόλη τη διάρκεια του χρόνου. Ας κρατήσουμε όμως την αγάπη γενικά, σαν συναίσθημα, όχι μόνο τη γονεϊκή. Ένα άλμπουμ με τραγούδια που περιέχουν όλα αυτά που θα θέλαμε να εκφράσουμε σε ανθρώπους που αγαπάμε και αισθανόμαστε κοντά μας, αλλά ποτέ δεν μπορέσαμε, είτε γιατί γιατί δεν προλάβαμε, είτε γιατί δεν βρίσκαμε τα λόγια.

Το θρυλικό ”Legend”

Ένα από τα δυνατά opening tracks, που εξαρχής σε ενημερώνει, μέσα από επικές αυξομειούμενες εντάσεις, ότι αυτό που θα ακολουθήσει θα είναι ένα συναισθηματικό ρόλερ κόστερ, ένας ανηφορικός αγώνας που θέλει να σε πάει κάπου.

Παραπάνω ο Henry Jun Wah Lee κινηματογραφεί τα πανέμορφα τοπία της Ισλανδίας και τα ντύνει με το αριστουργηματικό ”Legend”.

”Nostalgia”

Ο Κούντερα στο βιβλίο του Η άγνοια (Ignorance), λίγο πριν παρουσιάσει στο βιβλίο του το δράμα της «Μεγάλης Επιστροφής» των ηρώων παραθέτει την ιστορική προέλευση της λέξης νοσταλγία:

Στα αρχαία ελληνικά η επιστροφή λέγεται
νόστος. Άλγος σημαίνει πόνος. Νοσταλγία
είναι λοιπόν ο πόνος που προκαλεί η
ανικανοποίητη λαχτάρα της επιστροφής […]

θλίψη που προκαλεί σε κάποιον η αδυναμία να επιστρέψει στη χώρα του.

Κάπως έτσι και στο κομμάτι ”Nostalgia”, οι χορδές της κιθάρας μοιάζουν να είναι οι αναμνήσεις. Οι MONO γυρνώντας στα χρόνια εκείνα, στη χώρα των παιδικών αναμνήσεων, πασχίζουν να βάλουν τις αναμνήσεις σε τάξη. Πασχίζουν για αυτό το ταξίδι προς τα πίσω.

Μετά το ”Nostalgia” ακολουθεί το ”Dream Oddysey”, το πιάνο εδώ έρχεται να επουλώσει ότι προκάλεσε το προηγούμενο κομμάτι. Αγαπημένο κομμάτι, έχει συλλάβει την ομορφιά και σε προ-καλεί να την ανακαλύψεις μέσα στα οκτώ λεπτά που διαρκεί το κομμάτι.

Να γαληνεύεις καθώς τραντάζεσαι

Όσο ακούω αυτό το άλμπουμ ξανά και ψάχνω λέξεις για να περιγράψω τα συναισθήματα που αυτό μου προκαλεί ο νους μου πήγε σε έναν ποιητικό τίτλο που έχει δώσει σε ένα από τα κομμάτια της η ελληνική μπάντα Ώχρα Σπεροχαίτη, Να γαληνεύεις καθώς τραντάζεσαι. Ναι μουσικά καμία σύνδεση,  αλλά νομίζω ο τίτλος θα μπορούσε κάλλιστα μεταφρασμένος στα αγγλικά να είναι τίτλος του άλμπουμ. Πατώντας το play στον δίσκο, μεταβαίνετε αυτομάτως στο πλοίο που θα σας ταξιδέψει στη θάλασσα των αναμνήσεων, καλών και κακών, θα ξυπνήσει μερικά από το πιο έντονα συναισθήματα, εκεί οι κιθάρες είναι δυνατές και  επιμένουν. Παράλληλα όμως όπως γίνεται και στο ”Unseen Harbor” μέσω της δυναμικής αυτής αντίθεσης (quiet/ loud) θα γνωρίσετε και μέσα από τις μελωδίες της κιθάρας συναισθήματα χαράς και ευφορίας.

 ”A Quiet Place (Together We Go)”

Το κομμάτι με τις πιο διακριτές αν ρωτάτε εμένα κορυφώσεις, τα πράγματα είναι ήρεμα μέχρι το 7:16. Μετά είναι σαν να μπαίνει ένα  άλλο κομμάτι που έβαλε στόχο να κλείσει αυτό το ταξίδι με τον πιο έντονο και συναισθηματικό τρόπο.

Κλείστε τα μάτια, πατήστε play και περιπλανηθείτε στον μαγικό κόσμο που έχουν στήσει οι γιαπωνέζοι ποστ ρόκερς MONO. Α, και προσευχηθείτε να μας ξανατιμήσουν με την παρουσία τους να πάμε να τους ακούσουμε ζωντανά.

Πηγές που χρησιμοποιήθηκαν:

• Λήμμα, MONO (Japanese band) στο en.wikipedia.org.
• Επίσημη ιστοσελίδα της μπάντας (monoofjapan.com)

Παρόμοια άρθρα:

• Mogwai | Young Team (1997) | άλμπουμ σεπτεμβρίου
• R.E.M. | Fables of the Reconstruction (1985) | άλμπουμ Οκτωβρίου
• The Sound | Shock of Daylight (1984) | άλμπουμ Νοεμβρίου
• Swans Related Projects: Sacrificial Cake και Drainland
• F♯A♯∞, η μετα-αποκαλυπτική Άγρια Δύση των Godspeed You! Black Emperor

Ακολουθήστε τις σελίδες μας σε Instagram, Facebook και Spotify για περισσότερη έμπνευση.

Giving Sight by Beasty-Press // Giving Sight The Project