Ηχογράφηση από τη Ναταλία Σφήκα:
Η δεύτερη ταινία του Satoshi Kon, Millennium Actress, αποτελεί μια ωδή στον κινηματογράφο και έρχεται στον αντίποδα του Perfect Blue. Έχουμε ήδη παρακολουθήσει με ιδιαίτερο και φρικιαστικό τρόπο τον δρόμο που ακολουθεί κανείς και τα πράγματα που είναι διατεθειμένος να κάνει για κάποιον που θαυμάζει. Αυτή τη φορά οι ρόλοι αντιστρέφονται σε μια από τις πιο όμορφες ιστορίες αγάπης.
“The part I really loved, was chasing him.”
Με την κατεδάφιση του studio Ginei, ο παραγωγός ντοκιμαντέρ Genya Tachibana έχει την ευκαιρία να λάβει μια αποκλειστική συνέντευξη από την πιο καταξιωμένη ηθοποιό του studio, Chiyoko Fujiwara, η οποία είχε αποσυρθεί τα τελευταία 30 χρόνια. Όντας μεγάλος θαυμαστής, η συνάντησή του μαζί της έχει ιδιαίτερη σημασία, καθώς επίσης της επιστρέφει ένα προσωπικό χαμένο αντικείμενο. Το κλειδί που έχει πάλι στην κατοχή της η Chiyoko ξεκλειδώνει αναμνήσεις παίρνοντας τους παρευρισκόμενους σε ένα ταξίδι, καθώς γίνεται ολοένα και πιο ξεκάθαρη η επιρροή του πάνω στη ζωή και την καριέρα της.
“When did this become a movie?”
Πολλές ταινίες έχουν την τάση να παίζουν με τα χρονοδιαγράμματα, όμως το Millennium Actress δεν αποτελεί μια συνηθισμένη ταινία που χρειάζεται κανείς να αποκρυπτογραφήσει ή να ενώσει τα κομμάτια. Παραμένει πολυεπίπεδη, μα μοιάζει με απροσδιόριστες αναμνήσεις που σε τοποθετούν σε χρονοκάψουλα. Ξαφνικά βρίσκεσαι από ένα σύγχρονο δράμα σε ταινία επιστημονικής φαντασίας και πάλι πίσω σε εποχές νίντζα και σαμουράι. Η ηθοποιός δηλώνει πως η ζωή της ανέκαθεν συνδέονταν με σεισμούς. Ο Kon δεν χάνει την ευκαιρία να χρησιμοποιήσει αυτό το στοιχείο ακόμη και για τις μεταβάσεις από τη μια ταινία στην άλλη.
“We promised to meet some day!”
Η Chiyoko βρίσκεται από νεαρή ηλικία στη βιομηχανία του κινηματογράφου και καθώς η υπόθεση που μας αφορά βασίζεται στο κλειδί που της χάρισε ένας νεαρός άνδρας, παρακολουθούμε την εξέλιξή της. Η πίστη της στο να συναντήσει ξανά τον μυστηριώδη άνδρα την οδήγησε σε μια καριέρα η οποία θα της έδινε τη δυνατότητα μιας τεράστιας προβολής και αναγνώρισης. Άσχετα αν η πραγματική αναγνώριση που ήθελε να λάβει, ωστόσο, ήταν από τον κάτοχο του κλειδιού. Έχοντας γίνει η ηθοποιός της χιλιετίας, εμφανίζεται σε όλη την ιστορία του ιαπωνικού κινηματογράφου, μα είναι καταδικασμένη σε μια επανάληψη της ίδιας τραγικής ιστορίας αγάπης.
“I hate you more than I can bear, and I love you more than I can bear.”
Συνομιλεί για την προσωπική της ζωή, ενώ πρωταγωνιστεί σε ταινίες, κάνοντας συγκεκριμένες αναφορές στο αγαπημένο της κλειδί και στον άντρα. Είναι ξεκάθαρο ότι δεν αναφέρεται μόνο στην πλοκή της εκάστοτε ταινίας. Έχει μετατρέψει την ζωή της σε κινηματογραφική ταινία και παλεύει αιώνια με τους ίδιους δαίμονες και φοβίες. Αυτό ακριβώς είναι που εισάγει ο Kon στην ταινία του. Ξεπερνώντας για άλλη μια φορά τα όρια της πραγματικότητας, η Chiyoko έρχεται αντιμέτωπη με την Μοίρα η οποία παρουσιάζεται σε γερασμένη μορφή να υφαίνει και να την καταδικάζει εν τέλει στον ανεκπλήρωτο έρωτα. Το πνεύμα αντικατοπτρίζει την συνείδηση της Chiyoko, η οποία μισεί τον εαυτό της για τον πόνο που η ίδια έχει προκαλέσει. Παρόλα αυτά η αγάπη της για τον άνδρα θα την κρατούσε πίσω από οποιαδήποτε αυτοκαταστροφική πράξη που θα μπορούσε να φέρει ένα τέλος σε αυτό το μαρτύριο.
“I would like to be him.”
Το Millennium Actress είναι η προσπάθεια του σκηνοθέτη να διευρύνει την ιδέα της εμμονής και να αναδείξει την θετική -αν υπάρχει- πλευρά της. Η Chiyoko έζησε μια ζωή περιμένοντας και αυτό παραμένει σίγουρα μελαγχολικό. Από την άλλη πλευρά ο θαυμασμός του Tachibana για αυτή δεν είναι καταστροφικός. Ακόμη κι αν όλοι πλέον την έχουν ξεχάσει, είναι διατεθειμένος να γυρίσει ένα ντοκιμαντέρ εξυμνώντας το έργο της. Την ακολουθεί σε κάθε αφήγησή της και είναι πάντα εκεί για να σώζει την αγαπημένη του ηρωίδα. Την αντιμετωπίζει ως ανώτερη ύπαρξη θαυμάζοντάς τη από ασφαλή απόσταση. Αυτός εξάλλου ανακάλυψε τυχαία το κλειδί το οποίο με σεβασμό της επέστρεψε.
Τα 50 χρόνια ζωής της Chiyoko Fujiwara, τα 50 χρόνια ενός ασταμάτητου κυνηγητού συναντούν χιλιάδες χρόνια ιαπωνικής ιστορίας. Το συγκινησιακό φορτίο είναι τεράστιο, καθώς ο αγνός ρεαλισμός σε αφοπλίζει. Η σύγχυση που προκαλεί στον θεατή η μη γραμμική αφήγηση είναι αν μη τι άλλο όμορφη. Γεμίζεις συμπάθεια τόσο για τον πλατωνικό έρωτα του Genya, όσο και για το πάθος της Fujiwara που ούτε ο χρόνος δεν μπορεί να αγγίξει.
Παρόμοια άρθρα:
- Perfect Blue: από τον Warhol στον Aronofsky
- Paprika: συνειδητές πτώσεις στο ασυνείδητο
- Bungo Stray Dogs: πέρα από το καλό και το κακό
Ακολουθήστε μας σε Instagram, Facebook και Spotify για περισσότερη έμπνευση.
