Μαρίνα Σπανού: Κι αν ποτέ μαραθεί

Πρόσφατα είχα πάει μια βόλτα με μια πολύ καλή μου φίλη. Πήραμε έναν καφέ, περπατήσαμε λίγο και έπειτα κάτσαμε σε ένα παγκάκι ενός πάρκου. Μετά από κανένα δύωρο συζήτησης, μου λέει: «Ααα Ερίντι, ήθελα να σου πω για μια φοβερή κοπέλα, στην ηλικία μας, που τραγουδάει και κάνει συνήθως live στην Αρεοπαγίτου… Πιστεύω πως θα σου αρέσει πολύ! Την λένε Μαρίνα Σπανού». Βάζει να ακούσω ένα από τα τραγούδια της (την Πλάκα) και αμέσως λέω απο μέσα μου «όπα, εδώ είμαστε…» Μετά από εκείνη τη μέρα, ο νέος δίσκος της, Κι αν ποτέ μαραθεί, παίζει στο repeat.

Ποια είναι η Μαρίνα Σπανού;

Με 60 χιλιάδες ακόλουθους στο TikTok, άλλους 30 χιλιάδες ακόλουθους στο Instagram και εκατοντάδες ακόμη ανθρώπους που βαιμπάρουν μαζί της στην Αρεοπαγίτου, μάλλον δεν περιμένατε εμένα για να μάθετε την Μαρίνα. Από ό,τι φαίνεται τελικά, μόνο εγώ δεν την γνώριζα. Εν πάση περιπτώσει, η Μαρίνα Σπανού που λέτε, είναι 18 ετών και έχει το πιο κουλ στυλ που έχω δει τελευταία, με μπόλικες hygge και boho-chic πινελιές. Φοιτά στο ΕΚΠΑ, στο τμήμα της Φιλολογίας, ενώ παράλληλα βρίσκεται στο πρώτο έτος της δραματικής σχολής του Εθνικού Θεάτρου. Για τον νέο της δίσκο θα τα πούμε πιο αναλυτικά παρακάτω.

Η Μαρίνα, μπουχτισμένη από τις Πανελλαδικές εξετάσεις, αποφασίζει τον Ιούνιο να ξεκινήσει να κάνει live στον πεζόδρομο. Οι πρώτες συγκεντρώσεις στην Αρεοπαγίτου αποτέλεσαν ορόσημο για την πορεία της. Τραγουδώντας με τον δικό της ξεχωριστό τρόπο, κεντρίζει το ενδιαφέρον των περαστικών, των χρηστών του TikTok, καθώς και του Instagram. Στις 14 Ιουλίου λανσάρει τον πρώτο της δίσκο Κι αν ποτέ μαραθεί and I am here for it.

Κι αν ποτέ μαραθεί

Το Κι αν ποτέ μαραθεί της Μαρίνας απαρτίζεται από 7 κομμάτια. Μέσα από τον δίσκο συνειδητοποίησα το πόσο σημαντικό είναι να ζεις την στιγμή και να συνδέεσαι με το περιβάλλον, τους δρόμους και τα σπίτια. Ακούγοντάς τον, ταξιδεύεις στην Αθήνα. Ταξιδεύεις σε ένα κόσμο γεμάτο ανεκπλήρωτους, χαμένους αλλά και δυνατούς έρωτες. Φιλιά, ενωμένα και μπλεγμένα ακροδάχτυλα, αγκαλιές, βαγόνια, παγκάκια, σοκάκια, γκράφιτι, πεζοδρόμια, μουσικούς και καλλιτέχνες. Βασικά, μόνο και μόνο από τα τραγούδια, χωρίς καν να έχεις πάει σε όλες αυτές τις περιοχές, ο δίσκος σε ταξιδέυει από μόνος του. Και αυτό είναι δώρο.

Dear readers, fasten your seat belts, we are about to explore Athens and the world of Marina Spanou. Please mind your belongings. Σε αυτό το άρθρο, έχω επιλέξει τα αγαπημένα μου κομμάτια από τον δίσκο, που με ταξίδεψαν σε μια άλλη εποχή και σε μια άλλη Αθήνα, και λέω λίγα λόγια για αυτά…

Station 1 │Κυψέλη

Η Κυψέλη μου άρεσε τόσο πολύ που σηκώθηκα στις 3 η ώρα τα ξημερώματα και έκανα το παρακάτω sketch. Μόλις άκουσα το τραγούδι σκέφτηκα ένα ζευγάρι που θα ζούσε σε αυτό το δυάρι. Το δυάρι έχει ένα ρετρό/ vintage feel και βρίσκεται στην Κυψέλη. Δεν υπάρχει χρώμα εξαιτίας της δειλίας. Υπάρχει όμως το γιασεμί και οι κρεμάστρες που ενοχλούν τη Μαρίνα. Το δυάρι αυτό είναι κάτι το φανταστικό, δεν υπάρχει. Το τραγούδι στα μάτια μου, αποτελεί μια ωδή στους ανεκπλήρωτους έρωτες. Στα όνειρα που δεν υλοποιήθηκαν ποτέ εξαιτίας του φόβου, της ανασφάλειας, της αβεβαιότητας, των οικονομικών δυσκολιών και της δειλίας. Σε όσα «σ’ αγαπώ» που τελικά δεν ειπώθηκαν σε αυτό το σπίτι, παρά τα σχέδια και τα όνειρα.

Station 2 │ Ωδή στη Μονωδία

Η μονωδία είναι μια ωδή που τραγουδιέται από έναν μόνο ηθοποιό σε μια ελληνική τραγωδία. Ένα ποίημα που θρηνεί το θάνατο ενός προσώπου. Η Μαρίνα στο πρώτο κομμάτι του δίσκου χρησιμοποιεί παρελθοντικό χρόνο. Αυτό ίσως σημαίνει ότι το πρόσωπο για το οποίο γράφει η Μαρίνα έχει «πεθάνει» για εκείνη. Ή, ακόμα καλύτερα, προσπαθεί να πάψει να το αγαπά και απομακρύνεται. Γι’ αυτό και μελαγχολεί. Τα κομμάτια που έγραφε για εκείνον ξεκινούσαν με «Ρε». Της θύμιζαν όλα αυτά που αγαπά. Νομίζω πως η αγάπη της Μαρίνας για τον έρωτα, το Παγκράτι, το ρετρό, το καλοκαίρι και τις εκδρομές είναι φανερή. Επομένως, τα τραγούδια που έγραφε για το πρόσωπο, της θύμιζαν όλα αυτά που αγαπά, μαζί και εκείνο. Παρ’ όλα αυτά η Μαρίνα στο τέλος του κομματιού κάπως ξαναγυρνά και κάπως απελπισμένη ζητά να κρατηθεί και να ακουστεί ξανά.

Station 3 │Ομόνοια

«Δεν αγαπάω εύκολα, αλλά ερωτεύομαι πολύ εύκολα», μου είχε πει μια φίλη. Με αυτή την φράση θα περιέγραφα όλο το κομμάτι. Αυτό το τραγούδι θυμίζει σκηνή από ταινία του Hollywood. Το τραγούδι είναι και αυτό μια ωδή στους ανεκπλήρωτους έρωτες. Στον «κεραυνοβόλο» έρωτα και στον έρωτα με την πρώτη ματιά. Όποτε έχω πάει Αθήνα, τύπου Σύνταγμα, πάντα βλέπω κάποιον άνθρωπο που θα με συναρπάσει. Αυτό το τραγούδι είναι αφιερωμένο σε όσους δεν τόλμησαν να μιλήσουν στον άνθρωπο που «ερωτεύτηκαν», σε όσους έπιασαν ψιλή κουβέντα με κάποιον και ποτέ δεν ρώτησαν το όνομα τους ή τα social και σε όσους έψαξαν και δεν ξαναβρήκαν τον άνθρωπο που είδαν, όπως ακριβώς και η Μαρίνα.

Station 4 │Παγκράτι

«Σε κάνει να ερωτευτείς, χωρίς καν να είσαι ερωτευμέν@», γράφει μια κοπέλα στα σχόλια του YouTube. Λίγο νάζι, λίγο καλοκαίρι, λίγο ποτό και λίγη ανθρώπινη επαφή. Νιώθω λες και σε αυτό το τραγούδι του δίσκου, η Μαρίνα έχει έναν μεγάλο αδερφό που είναι έτσι λίγο υπερπροστατευτικός. Στην προσπάθειά της να καλυφθεί και να βγει ελεύθερη δεν λέει τίποτα πουθενά. Περνάει όμορφα, ακούγεται χαρούμενη, γεμάτη όρεξη για ζωή και έρωτα. Ίσως αυτό το τραγούδι να είναι μια ωδή στην ξεγνοιασιά, στην παιδικότητα, στα παιδικά χρόνια (τύπου στο δημοτικό όταν κάποια παιδιά είχαν «σχέση» και σκάγανε το ένα στο άλλο ένα τεράστιο χαμόγελο), στο γέλιο, στην πλάκα, στην καλοπέραση και -πάντα όταν πρόκειται για την Σπανού- στον έρωτα.

Παρόμοια άρθρα:

• PALI: Μια κατάδυση στις επιρροές της Marina Satti
• British Sea Power, η θάλασσα και η επέκεινα χώρα
• Αγαπημένα τραγούδια αυτού του καλοκαιριού

Ακολουθήστε μας στις σελίδες μας Facebook, Instagram και Spotify για περισσότερη έμπνευση.

Giving Sight by Beasty Press // Giving Sight The Project