Into the Labyrinth: Ιταλικό θρίλερ

Συνήθως όταν ψάχνουμε μία ταινία τρόμου για να δούμε θα προτιμήσουμε παραγωγή του Hollywood. Σήμερα θα κάνουμε μία αλλαγή και θα πάμε πιο κοντά, στην γειτονική μας Ιταλία. Ας μπούμε στον μυστήριο λαβύρινθο του Into the Labyrinth, βασισμένο στο βιβλίο του ίδιου του σκηνοθέτη, Donato Carrisi.

Καταρχήν

Σε ταινίες τρόμου υπάρχουν μερικά κλισέ που πρέπει να αποφεύγεις. Παρόλα αυτά στο Into The Labyrinth θα δούμε αρκετά μαζεμένα. Περιέχει ακόμα και έναν δολοφόνο με στολή λαγού, αλλά παρά το πειθαρχικό παράπτωμα καταφέρνει να προκαλέσει το συναίσθημα του τρόμου. Όντας ψυχολογικό θρίλερ παίζει καλά με τον μυαλό σου, χρησιμοποιώντας την ιδιαιτερότητα του σαν το μεγάλο πλεονέκτημα του. Κάτι που σπανίζει στις άπειρες προσπάθειες ταινιών του συγκεκριμένου είδος.

Η πλοκή

Δεκαπέντε χρόνια μετά την απαγωγή της, η Samantha επανεμφανίζεται αλλά έχει χάσει μεγάλο μέρος της μνήμης της. Την υπόθεση έχει αναλάβει ο Bruno Genko, ενώ εμείς παρακολουθούμε την Samantha να προσπαθεί να θυμηθεί αναμνήσεις βγαλμένες από εφιάλτες με την βοήθεια του Dr. Green. Έτσι ταξιδεύουμε και εμείς Into the Labyrinth.

Ιταλική φινέτσα στην σκηνοθεσία

Αυτό που την κάνει να ξεχωρίζει από πολλές ταινίες τρόμου είναι ότι δεν βασίζεται σε κόλπα όπως το jump scare. Μέσω της εικόνας που βλέπεις σου δημιουργεί ένα άβολο συναίσθημα. Κάθε πλάνο σε κρατάει σε αγωνία για το θα γίνει μετά, ενώ ελπίζεις ότι θα το αντέξεις. Η δουλειά του Donato Carrisi είναι μια οπτική όαση, σε σημείο που χάνεσαι και εσύ μες στον λαβύρινθο. Μόνο από την σκηνοθεσία προσφέρει πολλά στοιχεία που σπανίζουν σε ένα είδος που γίνεται όλο και περισσότερο του χαβαλέ, της παρέας. Τελικά αυτό που χρειάζεται είναι ο κατάλληλος συνδυασμός χρωμάτων για να δημιουργηθεί η κατάλληλη ατμόσφαιρα, κάποιες φορές η λύση είναι τελικά απλή.

Μία ματιά στο σενάριο

Παρότι η σκηνοθεσία είναι εξαιρετική και θα μπορούσε να σταθεί χωρίς λόγια, η πλοκή είναι ανεπαρκής. Είναι ένα συνηθισμένο μυστήριο εγκλήματος. Παρότι κρατάει την απορία… δεν χορταίνεις. Το μυστήριο είναι σαν το πρόγευμα, ενώ το κυρίως πιάτο είναι η αγωνία για τα πάθη της πρωταγωνίστριας. Με την πλοκή να μην έχει κάτι καινοτόμο να επιδείξει και τον διάλογο να κυλάει σε ήπια νερά δεν μπορεί να σου κρατήσει το ενδιαφέρον. Τα συνεχόμενα cliché δεν βοηθάνε ενώ υπάρχουν αρκετά κενά και ασάφειες. Τουλάχιστον η σκηνοθεσία το κρατάει όσο μπορεί αλλά χρειάζονται όλα τα γρανάζια. Στο τέλος υπάρχει μια ανατροπή, ωστόσο στην προσπάθεια να έχει μια έξυπνη τροπή το αποτέλεσμα δεν είναι το επιθυμητό.

Έχουμε και λέμε…

Παρότι η πλοκή χρειάζεται περισσότερη φαντασία, υπάρχει το όραμα του σκηνοθέτη να μας δίνει το συναίσθημα του τρόμου. Ο συνδυασμός τους δουλεύει αρκετά καλά ώστε το συναίσθημα του τρόμου να σε κυριεύσει ενώ δεν υπάρχουν πολλοί χαρακτήρες που μπορείς  να εμπιστευτείς. Όλα αυτά ενώ βασανίζεσαι μαζί με την πρωταγωνίστρια στην προσπάθεια της να θυμηθεί αναμνήσεις που οποιοσδήποτε θα προτιμούσε να τις είχε κρατήσει μέσα του. Οι ερμηνείες των πρωταγωνιστών κρατούν την ίντριγκα ζωντανή σε αυτό το ταξίδι, αν και όχι πάντα στα ύψη τους.

Κατακλείδα

Έχουμε άριστη εικόνα που θα μπορούσε να σταθεί μόνη της αλλά πολλοί άλλοι τομείς είναι ανεπαρκείς. Αν όμως θες να απολαύσεις την σκηνοθεσία ή σου αρέσουν τα θρίλερ και θες να νιώσεις το συναίσθημα του τρόμου που ψάχνεις απεγνωσμένα αυτή είναι μία καλή επιλογή.

•Ταινίες του Hollywood που κανείς δεν θέλει να θυμάται

•Daredevil: H σειρά της Marvel που τα ξεκίνησε όλα

•Spider-Man: Into The Spider-Verse: Η καλύτερη ταινία του εικονικού ήρωα

Ακολουθήστε τις σελίδες μας σε Facebook, Instagram και Spotify για περισσότερη έμπνευση.

Giving Sight by Beasty Press // Giving Sight The Project