Οι Iced Earth είναι ένα συγκρότημα που δεν είναι καθόλου άγνωστο στο ελληνικό κοινό, πόσο μάλλον είναι μια από τις πιο αγαπητές μπάντες. Αυτό είναι εμφανές καθώς το σχήμα του John Schaffer επισκέπτεται την χώρα μας κάθε χρόνο για συναυλίες. Έτσι, εξαιτίας της επερχόμενης συναυλίας των Iced Earth που θα πραγματοποιηθεί στο Fuzz Live Music Club στις 24 Ιανουαρίου, αποφάσισα να γράψω την κριτική για το τελευταίο τους άλμπουμ που ονομάζεται Incorruptible.
Το Incorruptible, λοιπόν, ηχογραφήθηκε στο προσωπικό στούντιο του John Schaffer στην Φλόριντα και κυκλοφόρησε στις 16 Ιουνίου του 2017. Είναι το 12ο άλμπουμ της αμερικανικής μπάντας και διαδέχεται το άλμπουμ “Plagues Of Babylon” που κυκλοφόρησε το 2014. Μετά από πολλές δισκογραφικές δουλειές το νέο αυτό άλμπουμ των Iced Earth δεν έχει κάποια συγκεκριμένη θεματική στα κομμάτια του και τα 10 τραγούδια που περιέχονται μέσα σε αυτό είναι αυτοτελή και μπορούν να σταθούν όλα από μόνα τους. Προσωπικά, αυτό το θεωρώ μια σωστή κίνηση καθώς δίνει την ευκαιρία να προσεγγιστούν στιχουργικά διάφορες φρέσκες θεματικές μακριά από την συνηθισμένη θεματολογία του Something Wicked.
Το εναρκτήριο τραγούδι του δίσκου, λοιπόν, ονομάζεται “Great Heathen Army” και είναι ένας συνδυασμός χορωδίας και αργόσυρτων μελωδιών όπου στην συνέχεια εξελίσσονται σε ένα κλασσικό, γρήγορο, δυναμικό μα συνάμα μελωδικό κομμάτι που θα εκτιμηθεί αρκετά από τους οπαδούς του συγκροτήματος. Στιχουργικά το κομμάτι ασχολείται με την ιστορία των Βίκινγκς και την σύγκρουσή τους με τους Σάξονες.
Αμέσως μετά ακολουθεί το κομμάτι “Black Flag”, το οποίο ίσως να είναι και ένα από τα καλύτερα του δίσκου, καθώς περιέχει πολύ όμορφες και γκρουβάτες μελωδίες ενώ τα φωνητικά του Stu Block είναι δυναμικά και έντονα αναδεικνύοντας έτσι το βάθος και το εύρος της φωνής του. Οι στίχοι του κομματιού αναφέρονται στην σύγκρουση των Πειρατών με την Αγγλική Αυτοκρατορία.
Το τρίτο κομμάτι του δίσκου ονομάζεται “Raven Wing” – είναι προσωπικό αγαπημένο – και θεωρώ ότι είναι ένα πολύ χαρακτηριστικό τραγούδι καθώς θυμίζει και προσεγγίζει την αισθητική του άλμπουμ The Dark Saga. Αυτό γίνεται εμφανές από τα πλήκτρα και τις κιθαριστικές μελωδίες που δίνουν ανάσα και φρεσκάδα στα ρυθμικά σημεία του κομματιού. Νομίζω ότι στο Raven Wing η ποιότητα του Stu Block αναδεικνύεται στο έπακρον καθώς βγαίνει μέσω της φωνής του προς τα έξω όλο το συναίσθημα και το βάθος. Στιχουργικά το κομμάτι προσεγγίζει την αμερικάνικη μυθολογία σχετικά με το Κοράκι, το οποίο όταν σε επισκέπτεται προσπαθεί να σου μεταφέρει ένα μήνυμα από τον κόσμο των πνευμάτων.
Το “The Veil” είναι το επόμενο κομμάτι του δίσκου και ακούγοντάς το κανείς καταλαβαίνει ότι πρόκειται για κάτι αρκετά ιδιαίτερο και συναισθηματικό. Είναι ένα mid-tempo τραγούδι που δεν περιέχει υπερβολές. Ο Schaffer μαζί με τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας φροντίζει να ανοίξει νέους μελωδικούς ορίζοντες και πιστεύω ότι το πετυχαίνει σε μεγάλο ποσοστό. Οι στίχοι του “The Veil” έχουν να κάνουν με μια τραγωδία αγάπης.
Στο πέμπτο κομμάτι του δίσκου γίνεται μια στροφή 180 μοιρών καθώς αποβάλλεται, για ένα μικρό χρονικό διάστημα, όλη η μελωδική αύρα που χαρακτήριζε τα προηγούμενα κομμάτια. Το τραγούδι με τον τίτλο “Seven Headed Whore” είναι βομβαρδιστικό, γρήγορο και δυναμικό αποκαλύπτοντας τους Slayer ως πιθανή πηγή έμπνευσης για την σύνθεσή του. Ωστόσο, το κομμάτι χαρακτηρίζεται έντονα από την αύρα του δεύτερου άλμπουμ της μπάντας – “The Night Of The Stormrider” – πράγμα που το κάνει ακόμα πιο ιδιαίτερο. Στιχουργικά το κομμάτι εμβαθύνει γύρω από την Πόρνη της Βαβυλώνας καθώς επίσης και σε ιστορίες από το Βιβλίο της Αποκάλυψης.
Το επόμενο κομμάτι του άλμπουμ ονομάζεται “The Relic (Part 1)” και αυτό που το χαρακτηρίζει είναι ότι επιστρέφει στην ίδια μελωδική πορεία που έχουν και τα υπόλοιπα κομμάτια του δίσκου. Προσωπικά πιστεύω ότι είναι το πιο αδύναμο του δίσκου και αυτό που αφήνει την λιγότερη καλή εντύπωση. Δεν πιστεύω ότι είναι άσχημο κομμάτι απλά θεωρώ ότι δεν είναι ένα κομμάτι που ήρθε για να μείνει αλλά για να γεμίσει τον χώρο του δίσκου.
Το έβδομο κομμάτι του δίσκου είναι το “Ghost Dance (Awaken The Ancestors)” και είναι το πρώτο instrumetal κομμάτι της μπάντας ύστερα από το “1776” που βρισκόταν στον δίσκο του “Something Wicked This Way Comes”. Σαν σύνθεση είναι αρκετά μελωδική και περιέχει μερικές ιδιαίτερες ινδιάνικες φωνητικές γραμμές. Το κομμάτι είναι ένας φόρος τιμής προς τους Ινδιάνους της Αμερικής.
Το τραγούδι “Brothers” είναι ακόμα ένα κομμάτι που χαρακτηρίζεται από την έντονη μελωδική πορεία που ακολουθεί η μπάντα. Μουσικά για μένα δεν θεωρείται κάτι το ιδιαίτερο αλλά στιχουργικά προσεγγίζει την σημαντική αδελφική σχέση που έχει αναπτύξει ο John Schaffer με τον τραγουδιστή Stu Block.
Το ένατο κομμάτι του δίσκου ονομάζεται “Defiance” και είναι μια αξιόλογη σύνθεση που στο τέλος αφήνει καλές εντυπώσεις. Είναι γρήγορο, δυναμικό και ανεβάζει την ατμόσφαιρα καθώς πλησιάζουμε προς το τέλος του δίσκου. Οι στίχοι του κομματιού έχουν να κάνουν με τον αντί-εκφοβισμό και στέλνουν μήνυμα προς όλους τους ανθρώπους που έχουν υποστεί εκφοβισμό.
Το κομμάτι που κλείνει τον δίσκο ονομάζεται “Clear The Way (December 13,1862)” και αντικειμενικά θεωρείται ένα συνθετικό αριστούργημα που προσεγγίζει σε διάρκεια σχεδόν τα δέκα λεπτά. Το τραγούδι χαρακτηρίζεται από δυναμικές χορωδιακές και κιθαριστικές στιγμές που δημιουργούν μια απίστευτη ατμόσφαιρα μα συνάμα και τραγική. Οι στίχοι του εμβαθύνουν στην μάχη του Φρέντερικσμπεργκ και είναι ένας φόρος τιμής προς την Ιρλανδική Ταξιαρχία.
Συμπερασματικά, το Incorruptible είναι ένας αξιόλογος δίσκος που προσεγγίζει την αύρα του παρελθόντος ενσωματώνοντας βέβαια μέσα σε αυτήν ορισμένα καινούργια στοιχεία. Είναι μια αξιοπρεπής προσπάθεια και σίγουρα αρκετά καλύτερη από την προηγούμενη και αυτό αφήνει μια νότα ελπίδας για αυτά που μπορούν να έρθουν στην συνέχεια.
Βαθμός : 4/5
