Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κίχλη η νουβέλα του Ε.Τ.Α. Χόφμαν «Η μνηστή του βασιλιά» σε μετάφραση και επίμετρο Εύης Μαυρομμάτη.
Η δεσποινίς Αννούλα είναι αρραβωνιασμένη με τον όμορφο νεαρό Αμάνδο φον Νέ-μπελστερν. Ένα δαχτυλίδι όμως, που καταλήγει στο δάχτυλό της με τρόπο μυστηριώδη, έρχεται να ανατρέψει τα πάντα. Και τότε η περιπέτεια ξεκινά. Ό,τι ακολουθεί μοιάζει με όνειρο· οι νεαροί ήρωες βυθίζονται σε έναν γκροτέσκο κόσμο από τον οποίο όμως εντέ-λει βγαίνουν σοφότεροι και έτοιμοι να αντιμετωπίσουν τη ζωή στις πραγματικές της δια-στάσεις.
Διαβάζοντας κανείς το ευφάνταστο αυτό συνονθύλευμα θεμάτων του παραδοσιακού και του έντεχνου παραμυθιού, αλλόκοτων χαρακτήρων, σουρεαλιστικών εικόνων και μιας ευφρόσυνης, πανταχού παρούσας παρωδιακής διάθεσης, αισθάνεται πως ο συγγρα-φέας επιθυμεί να μας βγάλει από το «φριχτό σκοτάδι» μέσα από τον δρόμο του γέλιου. Αν παρατηρήσουμε ωστόσο πιο προσεκτικά αυτό το αντεστραμμένο παραμύθι, θα δια-πιστώσουμε ότι πρόκειται για ένα πολυεπίπεδο και συνάμα μοντέρνο έργο.
«Όταν ο Χόφμαν κυοφορεί το απόλυτο κωμικό, έχει πλήρη επίγνωση του πράγματος· γνω-ρίζει όμως επίσης ότι η ουσία αυτού του κωμικού είδους είναι να φαίνεται πως δεν έχει συ-νείδηση του εαυτού του…»
ΣΑΡΛ ΜΠΩΝΤΛΑΙΡ
Ο Ε.Τ.Α. ΧΟΦΜΑΝ (Καινιξβέργη 1776-Βερολίνο 1822) σπούδασε νομικά και εργάστηκε ως κρατικός λειτουργός σε διάφορες θέσεις της πρωσικής διοίκησης. Παράλληλα όμως η μεγαλοφυΐα του εκφράστηκε μέσα από έναν μακρύ και εντυπωσιακό κατάλογο ιδιοτήτων: συνθέτης, μαέστρος, μουσικοκριτικός, γε-λοιογράφος, σκιτσογράφος, και φυσικά συγγραφέας. Με τη συγγραφή καταπιάστηκε εντατικά μόλις τα τελευταία εφτὰ χρόνια της ζωής του, οπότε και έγραψε τα περισσότερα έργα του. Μέχρι τότε ποθούσε δια-καώς μια καριέρα στη μουσική.
Η ζωή του κάθε άλλο παρά ρόδινη ήταν. Η απάντησή του απέναντι σε μια μοίρα που του έστελνε το ένα βάσανο μετά το άλλο ήταν η απαράμιλλη χρήση του χιούμορ και του αλλόκοτου στα κείμενά του.
Το έργο του Χόφμαν αγαπήθηκε αλλά και επικρίθηκε με πάθος. Στους επιφανέστερους πολέμιούς του συγκαταλέγονται ο Γκαίτε και ο Βίλχελμ Γκριμ. Στον αντίποδα όμως βρίσκονται σημαίνουσες προσωπι-κότητες που η πένα του Χόφμαν μόνο ασυγκίνητες δεν άφησε: συγγραφείς όπως ο Γκωτιέ, ο Ζεράρ ντε Νερβάλ, ο Κάφκα, ο Ντοστογιέφσκι, ο Ντίκενς και ο Ε. Α. Πόου, συνθέτες όπως ο Όφενμπαχ και ο Τσαϊ-κόφσκι, ο ζωγράφος Πάουλ Κλέε, ο φιλόσοφος Κίρκεγκωρ, ο Φρόυντ, αλλά και σκηνοθέτες όπως ο Ταρ-κόφσκι και ο Κόπολα.
Ορισμένα από τα πιο γνωστά έργα του είναι το Χρυσό δοχείο (1814), τα Ελιξίρια του διαβόλου (τ. Α´, 1815 και τ. Β´, 1816), τα Νυχτερινά (τ. Α´, 1816 και τ. Β´, 1817), η Δεσποινίς ντε Σκιντερί (1819), ο Μι-κρός Τσάχες (1819), το Βίος και πολιτεία του γάτου Μουρ (τ. Α´, 1819 και τ. Β´, 1821), η Πριγκίπισσα Μπραμπίλα (1820), η Μνηστή του βασιλιά (1821) κ.ά.