Βλέποντας τον Γιώργο Πρίντεζη, μετά τον νικηφόρο τρίτο τελικό του Ολυμπιακού εναντίον του Παναθηναϊκού, να ανακοινώνει την αποχώρησή του από την ενεργό μπασκετική δράση πολλοί συγκινήθηκαν. Για την ηρωική αυτή έξοδο μάς είχε προϊδεάσει εδώ και καιρό. Τόσο ο ίδιος με τις δηλώσεις του όσο και ο κατά πολύ μειωμένος χρόνος συμμετοχής του. Για όσους δεν ξέρουν, ο Πρίντεζης βρίσκεται στον μπασκετικό Ολυμπιακό από τα 15 του χρόνια, δίχως ουσιαστικά ποτέ να εγκαταλείψει την ομάδα του. Επέλεξε να συνδεθεί μαζί της όσο κανείς και αυτό του επεφύλασσε ένα ονειρεμένο τέλος. Με τον ίδιο να σηκώνει ένα τρόπαιο και να αποθεώνεται. Την περίοδο, όμως, που ο Γιώργος Πρίντεζης έβαζε την τελεία στην καριέρα του, η ταινία Hustle με τον Adam Sandler άνοιγε μια νέα πρόταση. Παρουσιάζοντας την αρχή μιας καριέρας από το απόλυτο μηδέν.
Ζωηρά παιδιά κι ισπανικές αλάνες
Ένα αξίωμα βέβαια είναι πως τέλος δεν νοείται δίχως αρχή. Κι αυτό ισχύει και για τον Πρίντεζη, ο οποίος στα 15 του εγκατέλειψε το τοπικό πρωτάθλημα της Δ’ ΕΣΚΑ για να ενταχθεί στην μπασκετική- προφανώς επαγγελματική- ομάδα του Ολυμπιακού. Ένα ζωηρό παιδί, όπως χαρακτηρίζει ο ίδιος τον εαυτό του στις συνεντεύξεις του. Ζωηρό, επειδή δεν είχε την πειθαρχία ενός επαγγελματία αθλητή. Παιδί σίγουρα, δεδομένου ότι στα 15 μια τέτοια αλλαγή περιβάλλοντος και η ένταξη σε ένα αμείλικτα καπιταλιστικό αθλητικό περιβάλλον απαιτούν ένα πολύ μεγάλο κόστος προσαρμογής.
Στο κατώφλι, λοιπόν, της εφηβείας, στον Γιώργο Πρίντεζη χτύπησε την πόρτα μια πρωτόγνωρη ευκαιρία. Το κόστος, η (αρκετά) πρόωρη ενηλικίωση. Στον αντίποδα, ο Μπο Κρουζ από το Hustle αναγκάστηκε κι αυτός να μεγαλώσει πριν την ώρα του, αλλά για διαφορετικούς λόγους. Ο πατέρας του εγκατέλειψε τη μητέρα του κι εκείνον σε πολύ νεαρή ηλικία. Έκτοτε, ο ρόλος του εντός σπιτιού αναβαθμίστηκε: mi roble, η σταθερή βελανιδιά που στηρίζει την οικογένεια, κατά τα λεγόμενα της μητέρας του. Ένας ρόλος που σίγουρα δεν αναλογεί σε κανένα παιδί.
Ο Μπο Κρόουζ, ωστόσο, δεν ξεκίνησε την μπασκετική του καριέρα στα 15, όπως ο Πρίντεζης. Έπρεπε να δουλέψει στην οικοδομή για να βγάλει τα προς το ζην για τη μητέρα του και, αργότερα, τη μικρή του κόρη. Ωστόσο, στα 22 του, κάπως αναπάντεχα ο ατζέντης του NBA κύριος Ζάχαρη (Sugarman ή κατά κόσμον Adam Sandler) τον έπιασε στα ραντάρ του. Ο Adam Sandler βλέπει τον Μπο να παίζει σε ένα ανοιχτό γήπεδο, εντυπωσιάζεται από τις μπασκετικές του ικανότητες και αποφασίζει να τον μυήσει στον επαγγελματικό κόσμο του αθλητισμού.
Ίσως και για τον Πρίντεζη κάπως έτσι να συνέβησαν τα πράγματα. Ή και λιγότερο δραματικά, κανείς δεν ξέρει. Πάντως, από τη στιγμή της μεταφοράς από τον έναν κόσμο στον άλλον, το Hustle ξεκινάει και για τους δύο.
Ο δρόμος ο λιγότερο απατηλός
Hustle σημαίνει ένα σωρό πράγματα. Ο όρος δηλώνει την έντονη ζωή, τη φασαρία. Ερμηνεύεται, επίσης, κι ως σπρωξιά. Αλλά κυρίως, η σημασία που συνδέει τον Μπο Κρόουζ της ταινίας (παιγμένο από τον «κανονικότατο» παίχτη Χουάν Ερνανγκόμεζ) με τον πολυ- αγαπημένο Γιώργο Πρίντεζη είναι η τρίτη. Απάτη, κομπίνα.
Από την Ισπανία στο NBA και από τη Σύρο στον Πειραιά, τα βάσανα που διέρχεται ένας αθλητής για να αποδείξει ότι δεν είναι μια «απάτη» (hustle) φαντάζουν περίπου τα ίδια. Θα ξεκινήσει από μερικές προπονήσεις, καμπς, φιλικά παιχνίδια. Εκεί οι πολλώ λογιώ προπονητάδες, σχετικοί και άσχετοι, μεγαλοπαράγοντες ή εντελώς άμπαλοι θα δουν το κάθε Μπο Κρόουζ, τον κάθε Πρίντεζη και θα αποφανθούν.
Και θα είναι ανάλγητοι. Εδώ παίζονται τα λεφτά τους, δεν κάνουν φιλανθρωπίες. Γι΄αυτούς δεν είσαι ένας παίχτης που μπορεί να θέλει τον χρόνο του να εξελιχθεί, να έχει βραδιές όμορφες όπως και άσχημες, να κερδίζει όπως και να χάνει. Γι’ αυτούς είσαι απλά ένα προϊόν. Μπορεί μεταξύ τους να υπάρχει κάποιος Adam Sandler και να ξεχωρίσει και την ανθρώπινη πλευρά σου. Έτσι συνέβη και στο Hustle, αλλά το Hustle είναι ταινία. Παραμύθι.
Επομένως, μπορεί να μας λέει και ψέματα. Μπορεί οι τυχόν Μπο Κρόουζ της ζωής, που στα 22 τους εγκαταλείπουν την Ισπανία για να παίξουν στο NBA να μην τα καταφέρνουν γιατί θεωρούνται… γέροι. Γέρος σημαίνει σύντομη ημερομηνία λήξης, ο χρόνος που διαθέτεις για να αποδείξεις ότι δεν είσαι απάτη περιορίζεται ασφυκτικά. Αντίθετα, ο «Γιωργάκης» ο Πρίντεζης στα 15 του είχε μεγαλύτερο περιθώριο. Αλλά το περιθώριο αυτό δεν έκανε τον δρόμο του πιο εύκολο.
Η στιγμή που έκρινε το μέλλον του Γιώργου Πρίντεζη
Πράγματι, μέχρι τον Μάιο του 2012 η καριέρα του Γιώργου Πρίντεζη φαινόταν να παίρνει μια «απατηλή» στροφή. Το 2009 αποχώρησε από τον αγαπημένο του Ολυμπιακό για τη Μάλαγα, όπου και βίωσε μια εμπειρία αρκετά κοντινή στο τέλος. Τον Νοέμβριο του 2009 ο Πρίντεζης αγωνιζόμενος σε αγώνα του ισπανικού πρωταθλήματος γνώρισε έναν σοκαριστικό τραυματισμό σε ένα σημείο πολύ επικίνδυνο, κοντά στον αυχένα.
Έκτοτε, η καριέρα του φάνηκε να παίρνει την κατιούσα. Ακολούθησε, πάντως, μια μεταγραφή στον Ολυμπιακό το 2011. Και τότε ναι, ο Γιωργάκης των 15 είχε αντικατασταθεί από τον Γιώργο των 26, που έπρεπε (χθες!) να μας αποδείξει τι αξίζει. Ότι δεν αποτελεί hustle, απάτη.
Στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, Ο Μπο Κρόουζ με τη συνδρομή του Adam Sandler εξασφαλίζει με μέσον κάθε του συμμετοχή σε καμπς, στα οποία καλείται να επιδείξει το ταλέντο του. Ωστόσο, το έργο του καθίσταται ολοένα και πιο δύσκολο, καθώς αδυνατεί να διαχειριστεί το trash talk, τις προσβολές που ακούει κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού από τους αντιπάλους του.
Τόσο για τον Μπο από το Hustle όσο και για τον Πρίντεζη όλα θα κριθούν στη μια στιγμή. Την τελευταία στιγμή, στο τελευταίο σουτ. Αυτή η στιγμή για τον Πρίντεζη ήλθε στον τελικό της Ευρωλίγκας του 2012 απέναντι στην παντοδύναμη Τσσκα Μόσχας.
Εκείνη τη μέρα άλλαξε τη μοίρα μιας ομάδας, όπως και τη δική του. Με ένα σουτ με το ένα χέρι στο τελευταίο δευτερόλεπτο χάρισε στον Ολυμπιακό τη νίκη. Ένα ευρωπαϊκό τρόπαιο σε μια ομάδα που είχε για χρόνια συνηθίσει να είναι loser. Παράλληλα, ο Πρίντεζης κέρδισε για τον εαυτό του το μεγαλύτερο προνόμιο που μπορεί να συμβεί σε κάθε αθλητή. Το σχεδόν απεριόριστο των ευκαιριών, την αποσύνδεση από τη διαρκή αμφισβήτηση.
Ο Πρίντεζης σκότωσε τον προδότη
Έκτοτε, η καριέρα του Γιώργου Πρίντεζη εκτοξεύτηκε. Μην παρεξηγηθούμε, δεν εκτοξεύτηκε μόνο λόγω αυτού του ενός σουτ. Μολονότι στον αθλητισμό όλα κρίνονται από μια στιγμή, ο Πρίντεζης απέδειξε με μεγάλη συνέπεια την ποιότητά του ως παίχτη για αρκετά χρόνια. Αλλά η στιγμή εκείνη τον ελευθέρωσε. Του αφαίρεσε το βάρος της απόδειξης. Πλέον τελείωσαν τα Hustle και οι απάτες. Δεν είχε να αποδείξει τίποτα και σε κανέναν.
Το τι συνέβη στον Μπο από το Hustle δεν θα το σποϊλάρω. Ωστόσο, σημασία δεν έχει η κατάληξη, αλλά το κοινό πρόβλημα. Χωρίς να έχω υπάρξει επαγγελματίας αθλητής, φαντάζομαι πόσο ψυχοφθόρες μπορούν να καταλήγουν οι στιγμές που αυτοί οι άνθρωποι περνούν μόνοι τους. Πόση αυτο- αμφισβήτηση, πόσα «δεν αξίζω». Πόσα «δεν παίζεις με ποιότητα», για να θυμηθούμε και τις κραυγές του Στέφανου Τσιτσιπά.
Ο Γιώργος Πρίντεζης ίσως σκότωσε αυτό το σύνδρομο του προδότη (impostor syndrome) απλά. Κέρδισε. Έβγαλε όλους τους αμφισβητούντες λάθος. Άνοιξε το στρείδι με το σπαθί του. Και πάλι, όμως, το σύνδρομο επανέρχεται, ακόμα και στους πολύ πετυχημένους, αυτούς που έχουν καταφέρει τα πάντα, μα θεωρούν πως δεν τα αξίζουν. Γιατί στο τέλος, δεν έχει τόση σημασία η αποδοχή των άλλων όσο η δική τους.
Προς όλους αυτούς, αυτό το κείμενο στέλνει μια αγκαλιά. Και τους θυμίζει πως είναι αρκετοί, κι ας μην έχουν βάλει το τελευταίο σουτ στον τελικό της Ευρωλίγκας. Αλλά και να το έχουν βάλει, έχουν κάθε λόγο να το χαρούν. Χωρίς αμφισβήτηση και μα-μου. Γιώργο Πρίντεζη, σου αξίζει να χαρείς όσα κατάφερες. Είναι παραπάνω από αρκετά.
Παρόμοια άρθρα:
