Τέλη Αυγούστου, Αθήνα και τα παράθυρα έκλεισαν. Έκλεισαν και ας σκάει ακόμη ο τζίτζιγκας. Έκλεισαν και ας μη βλέπουν πολλοί ελπίδα στο άμεσο μέλλον. Τα παράθυρα έκλεισαν και τα φώτα έσβησαν. Οι άνθρωποι κρύφτηκαν πίσω από τις μάσκες και τα βλέμματα ψυχράθηκαν.
Τρίτη 7 το πρωί, μετά από διακοπές, πρώτη μέρα στη δουλειά. Λεωφορείο. Βλέμματα νυσταγμένα, χωρίς συναίσθημα. Φτάνεις στη στάση σου και οι μισοί θέλουν να σε ποδοπατήσουν. Πατάς το πόδι σου στο οδόστρωμα και έρχεται άλλη μία σπρωξιά. Δε βρίζεις, θες να κρατήσεις επίπεδο. Εντέλει τι είμαστε; Άβουλα πλάσματα ή πολιτισμένοι με βούληση; Δεν γίναμε Ευρωπαίοι;
Βράδυ. Γυρνάς σπίτι. Κάνεις μπάνιο, χαζεύεις δεξιά και αριστερά, βλέπεις καμιά ταινία, διαβάζεις, χαζολογάς και έρχεται η ώρα του ύπνου. Στέκεσαι στο παράθυρο, παρατηρείς και βλέπεις ότι κάτι πάει λάθος… Όλα κλειστά! Ούτε μια χαραμάδα ανοιχτή. Λίγο φως, λίγη σκιά, ένα άκουσμα γέλιου αλά καλοκαιρινό… Τίποτα! Για τα παράθυρα που έκλεισαν, ενώ το χειμώνα και στη καραντίνα, έμεναν ανοιχτά. Έμεναν ανοιχτά και υπήρχε μια αόρατη, σιωπηλή επικοινωνία… Μια παρέα, χωρίς δεσμούς και υποσχέσεις. Τα παράθυρα έκλεισαν και όλοι κρύφτηκαν πίσω από τις κολώνες του σπιτιού. Η σιωπή έγινε βαριά και οι νύχτες κενές.
Άνθρωποι μοναχοί και ξένοι πλέον, όλοι μεταξύ μας. Φταίει ο ιός; Φταίνε οι ρυθμοί, που δε μας αφήνουν, για μια απαλή ανάσα; Ή μήπως έχουμε βρεθεί σε ένα προσωπικό βούλιασμα, χωρίς τελειωμό, σε βάλτο μαύρο και άραχνο. Περιμένουμε ένα θαύμα; Ή μήπως είμαστε βολεμένοι και ότι μας συμφέρει λέμε, αρκεί να μη δυσκολευτούμε, κουραστούμε και στεναχωρηθούμε;
Υ.Γ: Τελικά, τα πράγματα είναι πιο εύκολα από ότι φανταζόμαστε ή όχι; Μήπως τα παράθυρα, είναι ένα είδος καθρέπτη της ψυχολογίας μας;
Παρόμοια άρθρα
Ακολουθήστε τις σελίδες μας σε Facebook, Instagram και Spotify για περισσότερη έμπνευση.
Giving Sight by Beasty Press // Giving Sight The Project
[…] Για τα παράθυρα που έκλεισαν […]
Comments are closed.