Δεν μεγαλώσαμε μαζί, σε γνώρισα κάπου εκεί στο Γυμνάσιο, μα πάντα θα πιστεύω πως με ξέρεις απο όταν ήμουν παιδί. Γιατί, η αλήθεια είναι πώς είμασταν ακόμη παιδιά. Δειλά στην αρχή, σε γνώρισα ως φίλο άλλων, μπορεί και να νόμιζα ότι τίποτα κοινό δεν υπάρχει να μοιραστούμε. Πόσο λάθος έκανα φίλε μου! Πράγματι, άνθρωποι διαφορετικοί, αλλιώτικοι αλλά οχι τόσο ξένοι ώστε να μην “κολλήσουμε”. Φτιάξαμε μια παρέα, μια πεντάδα (που έγινε εξάδα τελικά!) και έτσι πορευτήκαμε.
Με γέλια και ζόρια στο Λύκειο, μαζί στα πιο δύσκολα κομμάτια μας. Απο αρρώστια και λύπη μέχρι ευτυχία και έρωτες. Τα περάσαμε μαζί, χαμογελάσαμε παρέα, κλάψαμε ο ένας για τον πόνο του άλλου, κατατροπώσαμε κάθε “εχθρό” της ευτυχίας μας. Μέχρι που η κοινωνία μας είπε οτι πρέπει να μεγαλώσουμε και να ακολουθήσουμε επιτέλους “το επάγγελμα των ονείρων μας”…και αυτό κάναμε!
Έτσι έφυγες στην άλλη άκρη της χώρας για να κυνηγίσεις τη ζωή σου και εγώ έμεινα εδώ στο γνωστό και γνώριμο σπίτι μου, στη σιγουριά μου και για αυτό σε θαυμάζω να ξέρεις! Πάντα θαύμαζα το ότι ήσουν διαφορετικός απο εμένα, αλλά μόνο όταν έφυγες κατάλαβα πόσο πολύ. Στο πώς αντιμετώπισες γεγονόντα που εγώ θα φοβόμουν τόσο πολύ να αντικρίσω. Αλλά ήσουν γενναίος. Άλλαξες σπίτι, παρέες, συνήθειες…άλλαξες τόσα πράγματα που δε στο κρύβω πως για μια στιγμή φοβήθηκα πως θα άλλαζες και εσύ.
Η αλήθεια είναι πως μετά απο τόσα χρόνια άλλαξες, όχι τόσο όμως που να κάνει τη φιλία μας να ξεθωριάσει ή να χαθεί. Άλλαξες γιατί έπρεπε να αλλάξεις, να μεγαλώσεις λίγο πιο απότομα απο εμένα. Και εκεί που νόμιζα πως μόλις ξαναγυρίσεις θα αντίκριζα έναν ξένο, ήρθες και ήταν σαν να μην πέρασε μια μέρα. Χαρά, φασαρία, (δυνατό) γέλιο και κρασιά ως τις 3 τα ξημερώματα. Ακόμα και αν παρατηρούσα με προσήλωση την κάθε κίνηση σου για να θρέψω το φόβο μου (ότι τάχα απομακρυνθήκαμε), ακόμα και άν περνούσαμε πολύ ή λίγο χρόνο μαζί, ποτέ δεν είδα κάτι ξένο σε σένα (ακόμα δεν ξέρω αν μου το έκρυβες ή όχι). Και κάπως έτσι, τόσο γρήγορα έπρεπε να φύγεις ξανά γιατί η ζωή σου δεν είναι πια μόνο εδώ, αλλά μοιράζεται στα δυό. Ακόμα και αν αυτό γίνεται εδώ και τόσο καιρό και θα πρεπε να το χα συνηθίσει, μάλλον δε τα χω καταφέρει ακόμα..
Για τις φορές;λοιπόν, που με πήρες τηλέφωνο κλαίγωντας επειδή ένιωθες μόνος, αλλά και για εκείνες τις φορές που δε χρειαζόταν να μου το πεις γιατί το ήξερα, για τότε που ένιωσες οτι πνίγεσαι και δε προλαβαίνεις να ανασάνεις, για όποια αδικία σε χρέωσαν απλόχερα (και δεν ήμουν εκεί να σε υπερασπιστώ, πολύ μου την έδωσε ),για τις φορές που η καθημερινότητα μας έφαγε και ξεχάσαμε να μιλήσουμε για καιρό, να ξέρεις για όλα αυτά και ακόμα περισσότερα σε εκτιμώ και σε αγαπώ. Και οχι δεν εθελοτυφλώ, δεν γράφω best friends for ever σε όποιο τοίχο βρω. Δεν ξέρω αν θα κάνουνε παρέα σε 5 ή 10 ή 20 χρόνια απο τώρα, δεν ξέρω πώς θα μας φερθεί η ζωή, αν θα χαθούμε από επιλογή ή όχι. Ξέρω μόνο ότι σε ευχαριστώ που βρέθηκες στον δρόμο μου, σε ευχαριστώ που είσαι ακόμα εδώ και σε παρακαλώ να μείνεις όσο περισσότερο μπορείς!
Υ.Γ Αν ποτέ ο δρόμος σας βγάλει στα γαλαζοπράσινα νερά της Κεφαλλονιάς ή στα μεθύστικά στενά της Θεσσαλλονίκης, ίσως τις δείτε κάπου στο πλήθος.
