Καλησπέρα ή καλημέρα σας φίλοι μου!!!
Δεν ξέρω πού σας βρίσκει αυτό το άρθρο… στη δουλειά σας, σε κάποιο λεωφορείο που έχει κολλήσει, στο κρεβάτι ανακουφισμένους και πανέτοιμους να υποδεχτείτε το Σαββατοκύριακο; Όπου και να είστε σας ευχαριστώ πολύ που για άλλη μια φορά είστε εδώ! Σήμερα η Friday την έχει δει λίγο πιο… φιλοσοφικά…
Πολύ πρόσφατα ολοκλήρωσα τον Στόουνερ του John Williams και παιδιά έχω να σας πω ότι είναι –αν όχι το καλύτερο- σίγουρα ένα από τα καλύτερα βιβλία που έχω διαβάσει ποτέ μου. Δηλώνω όχι λάτρης της κλασικής λογοτεχνίας και πιστεύω ότι πολλές φορές υπερεκτιμάμε το παρελθόν και υποτιμάμε το παρόν και τη σύγχρονη λογοτεχνία. Εδώ όμως έχω να δηλώσω ότι κάθε λέξη που έχει γραφτεί για να υμνήσει αυτό το βιβλίο είναι ευστόχως εύστοχη, αξίζει και δεν είναι υπερβολική. Έτσι ηχούν στα δικά μου αυτιά και αναβοσβήνουν στα δικά μου μάτια οι κριτικές που καθιστούν τον Στόουνερ αριστούργημα.
Ποιος ήταν όμως ο Στόουνερ; Ένας άνθρωπος που έζησε. Αυτό. Ένας άνθρωπος που γεννήθηκε, έζησε και πέθανε. Και εμείς οι αναγνώστες είμαστε αυτοί που παρακολουθούν από μια γωνιά τη ζωή του. Και νιώθουμε πολύ συχνά ένα σφίξιμο ή μια συμπόνοια για τα πάθη του, εκνευριζόμαστε ή ταυτιζόμαστε με τις επιλογές του, προβληματιζόμαστε και κάνουμε τελικά κι εμείς την αυτοκριτική μας.
Και αφού σας έχω ενημερώσει για όλα όσα χρειάζεται να γνωρίζετε σε περίπτωση που δεν έχετε διαβάσει το βιβλίο ξεκινάω ένα συνηθισμένο παρασκευιάτικο παραλήρημα… Έχω γράψει στο παρελθόν σε αυτή τη στήλη άρθρα για το νόημα της ζωής, για τους ήρωές μας, για το αλάτι… αναζητώντας τελικά αυτό το κάτι που μας κάνει να νιώθουμε γεμάτοι, που μας κάνει να είμαστε χαρούμενοι για τις επιλογές μας, που μας πείθει ότι έχουμε ακολουθήσει το σωστό μονοπάτι. Θυμηθείτε το ikigai ή τις αιώνιες αναζητήσεις ανθρώπων για να ανακαλύψουν το άστρο τους.
Έχω περάσει αθροιστικά ΠΟΛΛΕΣ ώρες της ζωής μου προσπαθώντας να αφοσιωθώ στη στιγμή, να επικεντρωθώ στο εδώ και τώρα και να μην αποσπάμαι με σκέψεις για το μέλλον ή άβολες και αμήχανες στιγμές του παρελθόντος.
Όμως το να ψάχνει κανείς την ουσία της ζωής μου φέρνει συχνά στο μυαλό ένα από τα αγαπημένα μου ποιήματα, «Τα Αντικλείδια» του Γιώργη Παυλόπουλου. Σε αυτό το ποίημα ο Παυλόπουλος δεν αναζητά το νόημα της ζωής αλλά το νόημα της ποίησης. Έλεγε λοιπόν στο ποίημα αυτό ότι «η ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή». Όσες προσπάθειες γίνουν για να ανοίξουν αυτή την πόρτα είναι καταδικασμένες να αποτύχουν. Γιατί αυτή είναι η ποίηση… μας ξεγελά νομίζοντας ότι με ένα ποίημα μας θα έχουμε το κατάλληλο αντικλείδι. Όμως αυτή η πόρτα δεν ανοίγει ποτέ όσα αντικλείδια και να φτιάξεις, όσο καλά και να είναι, όσο και να πλησιάζουν στην κλειδαριά.
Από τότε που διάβασα αυτό το ποίημα και τις άπειρες αναλύσεις που έχουν γίνει και αποστήθιζα για τις Πανελλήνιες της Γ’ Λυκείου είχα μια απορία. Γιατί κανείς ποτέ δεν είπε ότι ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ. Δεν μπορούμε να βρούμε το σωστό κλειδί ούτε θα μπορέσουμε ποτέ να το βρούμε γιατί δεν υπάρχει. Η ουσία της ποίησης είναι πάντα να καταβάλλουμε ατέρμονες προσπάθειες αλλά ποτέ να μην επιτυγχάνουν. Η ουσία της ποίησης είναι να μας πεισμώνει να βρούμε το σωστό αντικλείδι και να γινόμαστε όλο και καλύτεροι στην τέχνη μας κλειδαράδες αλλά ποτέ να μην τα καταφέρνουμε. Γιατί γαμώτο αυτό δεν είναι κι η ζωή; Αυτό δεν είναι και το νόημά της;
Η ζωή δεν έχει κλειδιά, δεν πιάνεται, δεν μυρίζεται ποτέ. Φτάνουμε σε μικρές στιγμές έκστασης και ευτυχίας και πιστεύουμε οι δόλιοι ότι τάχα από δω και πέρα θα είμαστε χαρούμενοι για πάντα όπως και οι ποιητές που έφτιαξαν ένα αντικλείδι και νόμισαν ότι άνοιξαν την πόρτα. Αμ δε…. Τσουπ, η πόρτα πάλι δεν ανοίγει ή κι αν άνοιξε πάλι έκλεισε απότομα θυμίζοντάς μας ότι το κλειδί της ποίησης και της ζωής είναι η παραδοχή ότι ποτέ δεν θα βρεις το κλειδί! Άλλωστε τι θα ήταν η ζωή, αν βρίσκαμε το κλειδί, αν ξέραμε ανά πάσα στιγμή πώς να είμαστε χαρούμενοι;;; Ένα κολάζ αδιάφορων στιγμών που δεν θα χρειαζόταν να καταβάλουμε καμία προσπάθεια για να γίνουμε καλύτεροι, πιο ευτυχισμένοι, πιο ήρεμοι. Μια καθημερινότητα, στην οποία τα κλειδιά και οι κλειδαράδες θα ήταν περιττοί, γιατί δεν θα υπήρχαν πόρτες.
Και τώρα επανέρχομαι στον Στόουνερ και αξιοποιώ και μια έκφραση που είναι πολύ της μόδας τελευταία αλλά την συμμερίζομαι και σας λέω το εξής. Μήπως στο κάτω κάτω καταβαλλόμαστε από μια τοξική θετικότητα; Μήπως το να ψάχνουμε και όλη την ώρα τα αντικλείδια είναι λίγο ουτοπικό, ίσως και κουραστικό; Το να κάνουμε γυμναστική, να πηγαίνουμε για περπάτημα, να διαβάζουμε βιβλία και να έχουμε καθαρό και οργανωμένο χώρο είναι πράγματα πολύ όμορφα που φαίνεται να αποτελούν όντως αντικλείδια. Όμως σ’ αυτή τη ζωή υπάρχουν και οι συμβιβασμοί, υπάρχουν και τα λάθη που δεν έχουμε τη δύναμη να παραδεχτούμε ή να διορθώσουμε, υπάρχουν και οι μέρες που βαριόμαστε που ζούμε, σαπίζουμε στο κρεβάτι και δεν έχουμε παραγωγικές μέρες με ατζέντα. Και αυτές οι μέρες είναι ίσως και περισσότερες. Και κατά πάσα πιθανότητα στον απολογισμό της ζωής μας θα γυρίσουμε πίσω και θα πούμε όπως ο Στόουνερ τρεις φορές «Τι περίμενες;». Και να σας πω και κάτι ρε παιδιά… Τελικά το κλειδί σ’ αυτή τη ζωή για μένα είναι η παραδοχή ότι όχι μόνο δεν υπάρχει κλειδί αλλά ότι όταν σε πιάνει μανία να δημιουργείς όλο και περισσότερα αντικλείδια για να ανοίξεις μια πόρτα που εκ των πραγμάτων δεν ανοίγει, τόσο περισσότερο πολύτιμο χρόνο χάνεις.
Γι’ αυτό φάτε, κοιμηθείτε, βρίστε χωρίς να προσβάλλετε φυσικά, και ζήστε. Μην χάνετε τον χρόνο σας σε αντικλείδια! Να τα φτιάχνετε κι αυτά αλλά με μέτρο.
Μέτρον άριστον
Ήθελα να σας μιλήσω και για τον Πήτερ Παν αλλά δεν προλαβαίνω… Δεσμεύομαι όμως να το κάνω άμεσα.. Και αν δεν το κάνω στο επόμενο άρθρο μπορεί να βρείτε μια αφήγηση για τη χαμένη παιδικότητα στο νέο μου προφίλ στο Instagram. Γιατί πλέον αυτή η στήλη θα έχει και πρoφίλ στο Instagram. Θα με βρείτε εδώ from_friday_for_friday
Αν δεν σας ανοίγει η σελίδα μπορείτε εναλλακτικά να πληκτρολογήσετε στο Instagram σας την ονομασία from_friday_for_friday.
Αυτό το προφίλ να ξέρετε ότι το έφτιαξα, γιατί ήθελα να γνωρίσω εσάς τους λίγους που διαβάζετε αυτή τη στήλη. Γιατί ήθελα να διαβάσετε τις αφηγήσεις μου και να μου πείτε πώς νιώσατε. Γιατί ήθελα να μάθω και τις δικές σας ιστορίες. Μην διστάσετε να μου στείλετε μήνυμα…
Σας ευχαριστώ!!!
The Friday Folly: ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΚΡΙΤΙΚΟΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ, ΜΗΝ ΜΕ ΚΡΑΞΕΤΕ ΑΝ ΔΙΑΦΩΝΕΙΤΕ ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΟΨΗ ΜΟΥ
