5/1/2024 και καλώς ήρθατε στο πρώτο άρθρο Friday για φέτοςςςςς!!!!
Στο τελευταίο άρθρο της χρονιάς έκανα έναν μίνι απολογισμό μεταξύ άλλων και στα πράγματα που βαρέθηκα να ακούω φέτος. Και δεσμεύτηκα να σας μιλήσω περισσότερο για το self-love που έχει γίνει καραμέλα τον τελευταίο χρόνο και για τον ύμνο του το “I can buy myself flowers”. Αλήθεια πόσο ωραίο ήταν αυτό το τραγούδι όταν ξεκίνησε και πόσο ειλικρινά και μέσα από την ψυχή μου ΣΙΧΑΘΗΚΑ να το ακούω ΠΑΝΤΟΥ. Έλεος ρε παιδιά τόσα τραγούδια υπάρχουν. Παίξτε και τίποτα άλλο δηλαδή. Και επίσης γιατί είναι ωραίο να αγοράζεις λουλούδια στον εαυτό σου όπως λέει και μια ψυχή που της αρέσει να βλέπει τα πράγματα απλά και ρεαλιστικά;
Ωστόσο δεν θέλω να εστιάσω στο ίδιο το τραγούδι αλλά στο περιεχόμενό του και σε αυτό που υπηρετεί, το κορεσμένο self-love. Τι είναι αλήθεια self-love; Είναι το να αγαπάς τον εαυτό σου. Προφανώς μια έννοια που μπορεί να χωρέσει άπειρες ερμηνείες και να μεταφραστεί διαφορετικά από τον καθένα. Ο στόχος φυσικά είναι ένας: Να είσαι καλά μέσα σου όπως είσαι. Να αγαπάς αυτό που είσαι και να είσαι ευτυχισμένος με αυτό που έχεις. Και αυτό είναι πραγματικά υπέροχο! Φυσικά δύσκολο. Τόσο δύσκολο που οριακά θα έλεγε κανείς ουτοπικό και παραμυθένιο. Αυτός είναι ο στόχος του self-love. Όμως πώς τον κατακτάς; Τεράστιο αντικείμενο προβληματισμού και ξεκινάω σιγά σιγά τον συλλογισμό μου για να μην μπερδευτούμε όλοι μαζί…
Αρχικά τη χρονιά που πέρασε παρατήρησα στα social και ειδικά στο Instagram μια νέα τάση. Όχι την τάση του «Περνώ και μόνη μου καλά» αλλά την τάση του «Περνώ ΜΟΝΟ μόνη μου καλά». Κορίτσια είναι ΥΠΕΡΟΧΟ να περνάμε μόνες μας καλά, να νοιαζόμαστε για το σώμα και το πνεύμα μας, να φροντίζουμε γενικότερα τον εαυτό μας και να θέλουμε να εξελιχθούμε. Ενδεχομένως να αναλογιστούμε πράγματα και να επαναξιολογήσουμε καταστάσεις. Να έχουμε περισσότερο χρόνο μιας και πλέον δεν χρειάζεται να τον μοιραζόμαστε για δραστηριότητες. Να μπορούμε να αφιερώσουμε περισσότερο χρόνο σε φίλους, συγγενείς ακόμη και στη δουλειά μας. Αυτά είναι υπέροχα πράγματα που μπορεί να είναι το δημιουργικό ακόλουθο ενός χωρισμού.
ΟΜΩΣ εδώ υπάρχει ένα τεράστιο όμως. Αν όλα αυτά περιμένουμε να τα κάνουμε μετά από έναν χωρισμό, τότε μάλλον κάτι δεν πήγαινε σωστά στη σχέση. Αν η σχέση δεν άφηνε περιθώρια να έχουμε προσωπικό χρόνο, να δημιουργήσουμε, να φροντίσουμε τον εαυτό σου, τότε κάτι πήγε στραβά. Ένας χωρισμός απελευθερώνει χώρο και χρόνο, δεν τον δημιουργεί. Αυτό σημαίνει ότι είτε το θέλουμε είτε όχι μετά τον χωρισμό ο προσωπικός χρόνος αυξάνεται και θεωρητικά μπορούμε να τον γεμίσουμε με διαφορετικά πράγματα. Αν όμως ένας χωρισμός είναι η ευκαιρία να ασχοληθούμε με πράγματα που θέλαμε καιρό και δεν κάναμε, γιατί το άλλο άτομο ήθελε να περνάμε αποκλειστικά όλο τον χρόνο μαζί, γιατί ζήλευε όταν βγαίναμε με φίλες, γιατί αισθανόταν μειονεκτικά όταν ζητούσαμε χρόνο για τον εαυτό μας ή για δραστηριότητες που μας γεμίζουν πνευματικά, γιατί φοβόταν για δικούς του προσωπικούς λόγους και όλα αυτά τα γιατί που είμαι σίγουρη ότι η καθεμία μπορεί να σκεφτεί… τότε κορίτσια με συγχωρείτε, αλλά ήμασταν στη λάθος -για να μην πω- τοξική σχέση.
Και είναι απολύτως λογικό να λατρεύουμε σε τέτοιες περιπτώσεις τους χωρισμούς και να νιώθουμε ελεύθερες και πλήρως παραγωγικές όταν είμαστε μόνες. Γιατί μας αφήνουν να αναπνεύσουμε τη στιγμή που επιμέναμε να αφήνουμε το κεφάλι κάτω από τη θάλασσα. Επίσης είναι αναμενόμενο μετά από μία ή και πολλές τέτοιες σχέσεις να νιώθουμε ότι ΜΟΝΟ μόνες μας μπορούμε να περάσουμε καλά. ΟΜΩΣ τα πράγματα δεν είναι μόνο έτσι. Και δεν είναι κυρίως έτσι. Γιατί οι άνθρωποι είμαστε πλασμένοι για να ζούμε μαζί. Να ακούμε ο ένας τον άλλον, να νοιαζόμαστε ο ένας για τον άλλον, να αγαπιόμαστε. Τα παραμύθια λένε ότι ο προορισμός του ανθρώπου είναι η ανθρώπινη ένωση και με την ένωση επιτυγχάνεται η είσοδος στον Παράδεισο. Τα παραμύθια δεν είναι απλώς βγαλμένα από τη ζωή. Είναι δημιουργημένα από εσωτερικές δομές του εγκεφάλου και απαντούν σε βαθύτερες ανάγκες και ένστικτα. Πώς είναι λοιπόν δυνατόν να μην έχουν δίκιο σε αυτό τα παραμύθια; Γιατί να αρνούμαστε και να φοβόμαστε έτσι τον σκοπό της ύπαρξής μας; Υπάρχουν οι φάσεις της ζωής που θα περνάμε μόνες μας καλά, υπάρχουν οι φάσεις της ζωής που θα περνάμε και με το ταίρι μας καλά…
Επιπλέον γιατί αυτού του είδους το self-love έγινε τόσο μεγάλη μόδα; Πολλές φορές βλέποντας ένα αντίστοιχο βιντεάκι στο Instagram βίωνα μια ακατανίκητη εσωτερική ανάγκη της κοπέλας να φωνάξει στον πρώην της «Δες με! Είμαι καλύτερα χωρίς εσένα…». Αυτό ένιωθα εγώ και ίσως να το έβλεπα με τη δική μου ερμηνεία που αξιολογώ αυτά τα πράγματα ως περιττά όταν πραγματικά είσαι καλά. Η αλήθεια είναι όμως ότι όσες βρεθήκαμε σε μια όμορφη σχέση, αγαπήσαμε και αγαπηθήκαμε και απλώς αυτός ο κύκλος κάποια στιγμή έκλεισε και προχωρήσαμε παρακάτω, δεν νιώθουμε την ανάγκη να επιδείξουμε ότι είμαστε καλύτερα. Διότι μπορεί να είμαστε καλά τώρα αλλά να ήμασταν καλά και τότε. Δεν υπάρχει αιτία ούτε κριτήριο σύγκρισης. Και κυρίως δεν έχουμε κάποιον λόγο να πληγώσουμε το άλλο άτομο πετώντας του στα μούτρα ότι δεν μας έκανε τόσο ευτυχισμένες όσο ήμασταν μαζί… Σωστά; Και η αλήθεια είναι απ’ την άλλη ότι όσες πληγωθήκαμε και νιώσαμε ότι κάποιος καταπάτησε την αξιοπρέπειά μας έχουμε μια βαθιά ανάγκη να του αποδείξουμε ότι δεν το έκανε και ότι είμαστε πολύ καλά και χωρίς αυτόν. Φυσικά δεν είμαστε αλλά ο εγωισμός μας δεν μας επιτρέπει να το δείξουμε. Σωστά; Σε περίπτωση πάντως που ταυτιστήκατε με ένα από τα δυο σενάρια ή και με τα δυο σενάρια, θα μπορέσετε πιστεύω να καταλάβετε τι ακριβώς εννοώ.
Τέλος όσον αφορά τη μόδα του self-love με προβληματίζει αρκετά αυτή η απομόνωση και ο τοξικός κατά τη γνώμη μου γυναικείος δυναμισμός που προβάλλουν. Φυσικά είναι τεράστια δύναμη και αυτοφροντίδα το να μην εξαρτώμαστε από κάποιο ταίρι και να μπορούμε να λάμπουμε από μόνοι μας. Γιατί όμως αυτό αναιρεί το να μπορούμε να ευτυχήσουμε δίπλα σε κάποιον άλλον; Ή έστω το καθιστά τόσο δύσκολο; Δεν νιώθετε σαν να προωθείται μια κουλτούρα χωρισμού; Είναι η ιδέα μου; Γιατί ξαφνικά έχει γίνει τόσο σούπερ ουάου το να μην αφήνουμε κανέναν άνθρωπο να μας πλησιάσει γιατί εμείς αγαπάμε τον εαυτό μας μόνες μας και καλύτερα; Ποιος μπαίνει σε διαδικασία σύγκρισης στην αγάπη και στον έρωτα; Και μάλιστα όχι για να συγκρίνει το πώς τον αγαπούν άλλοι άνθρωποι αλλά για να συγκρίνει το πώς τον αγαπούν οι άλλοι σε σχέση με τον ίδιο του τον εαυτό; Μα μέχρι και την αγάπη θα μετρήσουμε σε αυτή την κοινωνία του ορθολογισμού; Πάντως σε περίπτωση που πράγματι μπορείτε να αγαπήσετε τον εαυτό σας, είστε ευτυχισμένοι!
Τι είναι το self–love
Προφανώς και το self-love είναι το να νιώθουμε πλήρεις και ευτυχισμένοι σε σχέση ή χωρίς. Όμως επειδή στο συγκεκριμένο άρθρο ασχολήθηκα κυρίως με το self-love και το πώς αυτό αντιδιαστέλλεται τώρα τελευταία με τις ερωτικές σχέσεις, θα συνεχίσω την ανάλυση του self-love στο κομμάτι των σχέσεων.
Αφορμή για όλο αυτό ωστόσο είναι και η συζήτηση με δυο φίλους μου, στους οποίους οφείλω να δώσω τα credits για την έμπνευση. Η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία χρόνια οι σχέσεις έχουν γίνει εξαιρετικά περίπλοκες για όλους αυτούς τους λόγους που αναφέρθηκαν παραπάνω και πολλούς πολλούς ακόμη. Συμβουλεύω συχνά τους φίλους μου και με συμβουλεύουν και εκείνοι, ακούμε ο ένας τον άλλον και προσπαθούμε να δώσουμε απαντήσεις σε ανεξιχνίαστα ζητήματα ψυχής.
Βασικότερος και συνηθέστερος ύποπτος σε τέτοιες περιπτώσεις: ο φόβος. Και κάπου εκεί έρχεται το περίφημο και μοντέρνο self-love ως άμυνα. Χτίζουμε τοίχους και προσπαθούμε να προστατεύσουμε τους εαυτούς μας από ανθρώπους που μας πλήγωσαν. Όμως αυτό μόνο self-love δεν είναι. Το να επιλέγουμε να μείνουμε μόνοι μας εάν στην πραγματικότητα δεν είναι αυτό που θέλουμε και να στερήσουμε από τον εαυτό μας την ευκαιρία να γνωρίσει ανθρώπους που ενδέχεται να μας ταιριάξουν μόνο self-love δεν είναι ξαναλέω. Το ξέρω ότι οι πιθανότητες να στεναχωρηθούμε και να απογοητευτούμε είναι πολλές. Ωστόσο όπως λέει και η ίδια η λέξη… είναι απλώς πιθανότητες. Και για αυτές δεν μπορούν να είναι σίγουροι ούτε οι μαθηματικοί.
Self-love είναι να γκρεμίζουμε τους τοίχους που έχουμε φτιάξει όλα αυτά τα χρόνια, όχι να δημιουργούμε νέους. Self-love είναι να ανοίγουμε χώρο για νέους ανθρώπους στη ζωή μας. Self-love είναι να μην κατηγορούμε τον εαυτό μας όταν στραβώνει κάτι σε μια σχέση αλλά να σεβόμαστε τις ανάγκες μας και ιδανικά να προσπαθούμε να αντιληφθούμε τη διαφορετική οπτική, με την οποία βλέπουν οι άλλοι τα πράγματα. Self-love είναι να ενδιαφερόμαστε για τον άλλον και να μην είμαστε εγωιστές. Self-love είναι να είμαστε εκεί όχι μόνο όταν μας χρειάζονται οι άλλοι αλλά και όταν μας χρειάζεται ο εαυτός μας. Και φυσικά self-love είναι το να μας αγαπάμε!
Όσον αφορά τους φόβους και το πώς μπορούμε να βοηθήσουμε το άτομο που μας ενδιαφέρει να τους ξεπεράσει και να μας εμπιστευτεί, η απάντηση είναι πιστεύω μια: ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ. Μόνο αν το άλλο πρόσωπο θέλει να ξε-φοβηθεί θα το κάνει. Φίλε μου Κ. όσα θετικά σχόλια και να κάνεις, όσες κολακείες, όσο και να προσπαθήσεις να την πείσεις θεωρώ ότι, αν εκείνη δεν θέλει να μπει στο παιχνίδι από φόβο, δεν θα τα καταφέρεις. Μόνο ο έρωτας μπορεί να σε ξε-φοβίσει. Και να σε φοβίσει μαζί. Αλλά πρέπει πάντα να τον ξεπερνάς αυτόν τον φόβο. Αυτό είναι το self-love. Να αφήνουμε στον εαυτό μας το περιθώριο να ζήσει.
Γιατί «ο φόβος είναι ένας δρόμος κλειστός για τον έρωτα».*
Και το ινσταγκραμικό και μοντέρνο self-love όπως ακούγεται στα δικά μου αφτιά δημιουργεί φράγματα αδιαπέραστα και διαστρεβλώνει τη φήμη του Έρωτα. Κι άντε μετά εμείς να θέλουμε να περάσουμε απ’ την απέναντι μεριά…
The Friday Folly: Πέρα από τους φίλους μου και διάφορες άλλες πηγές για την παρεξηγημένη σημασία του self-love σήμερα με ενέπνευσε και το Wicked Game. Το ξέρατε ότι μεταφράστηκε στα ελληνικά; Όπου να ναι θα κυκλοφορήσει κιόλας…
Καλή μας απόλαυση!
*Άκης Δήμου: «…και Ιουλιέτα»
