Φίλοι μου, σας ευχαριστώ πάρα πολύ που για άλλη μια φορά ανοίξατε το άρθρο μου! Είμαστε και επίσημα στο κλείσιμο του 2023 και προφανώς στο τελευταίο άρθρο του 2023 σε αυτή τη στήλη.
Δεν ξέρω τι να πρωτο-αναλύσω στο άρθρο αυτό. Να κάνω απολογισμό της χρονιάς; Να σας ευχαριστήσω για ακόμη μια φορά εσάς που με διαβάζετε; Να μοιραστώ τις δικές σας εμπειρίες ή μήπως όλα μαζί;
Τι είναι Χριστούγεννα…;
Σας ρώτησα λοιπόν στο Instagram τι είναι Χριστούγεννα για εσάς… και πολλοί μου απαντήσατε…
Χρόνος με ανθρώπους που αγαπάς, μια καλή κίνηση προς αυτούς που έχουν ανάγκη και φαγητό∙ η ευκαιρία να ξυπνήσω το παιδί μέσα μου∙ αγάπη και γαλήνη∙ τα μελομακάρονα∙ οι άνθρωποί μας Ευάκι μου∙ να νιώθεις πάλι παιδί, ό,τι κι αν σου συμβαίνει∙ σπίτι και χριστουγεννιάτικο δέντρο∙ μελαγχολία και κουραμπιέδες (πόσο ταυτίζομαι πάντα μ’ αυτό το κορίτσι)…
Χριστούγεννα για μένα όμως είναι πολλά έθιμα που έχουμε σταματήσει να τηρούμε∙ είναι Χριστού-γέννα, αν και το έχουμε ξεχάσει∙ μια υπερεκτιμημένη περίοδος του χρόνου∙ υπερκαταναλωτισμός και coca-cola∙ επιστροφή στο πατρικό∙ οικογενειακές συγκεντρώσεις, τσακωμοί πάνω στο τραπέζι και σύνδεση∙ τζάκι στο εξοχικό∙ ξεκούραση και ύπνος∙ περίοδος για feel-good λογοτεχνικά βιβλία και ταινίες∙ χρόνος για απολογισμό.
Δεν ξέρω αν το έχετε καταλάβει αλλά όσο περνάνε τα χρόνια όλο και λιγότερο μου αρέσουν τα Χριστούγεννα. Οριακά μου τη δίνει στα νεύρα αυτή η ξαφνική αγάπη που επικρατεί γύρω μας και η συμπόνοια για αυτούς που το έχουν ανάγκη. Αυτό δυστυχώς γίνεται μια φορά τον χρόνο, τα Χριστούγεννα. Ξέρετε αυτές οι μέρες κάποτε ήταν όντως έτσι και βιώνονταν έτσι από τους ανθρώπους, γιατί τηρούσαν κάποια έθιμα. Εμείς σήμερα για τα περισσότερα από αυτά δεν γνωρίζουμε καν την ύπαρξή τους. Για όσα από αυτά γνωρίζουμε και προσπαθούμε να τα τηρήσουμε, το κάνουμε λίγο κουτσουρεμένα και χάνοντας τελικά την ουσία. Εγώ αυτή την ηρεμία και την ανάγκη να έρθω κοντά με τους ανθρώπους γύρω μου δεν την αισθάνομαι λοιπόν τις μέρες των Χριστουγέννων. Ίσα ίσα νιώθω τόσο προσποιητά πολλές φορές τα όσα γίνονται γύρω μου που όλο αυτό μόνο αποστρέφεια μου δημιουργεί.
Σε όλα μου τα άρθρα σας λέω πόσο σημαντικό είναι να υπολογίζουμε όσους έχουμε δίπλα μας και να τους σεβόμαστε. Στο σημερινό θα σας πω ότι όλο αυτό το κήρυγμα από τα social media για αγάπη, συμπόνοια και ελπίδα σε εμένα προσωπικά έχει μάλλον αρνητικό αντίκτυπο. Πώς γίνεται οι άνθρωποι να είναι τόσο γενναιόδωροι, να σκέφτονται τόσο πολύ τους γύρω τους, να αγαπάνε τους συγγενείς τους και να γελάνε στα γιορτινά τραπέζια και με το πέρασμα των ημερών όλα αυτά να τα ξεχνάνε;
Ε λοιπόν, αυτά τα Χριστούγεννα εγώ θα τα αποδομήσω. Τα σημερινά Χριστούγεννα που το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι το λαμπερό φόρεμα για το ρεβεγιόν και τα δώρα κάτω από το δέντρο. Οι φωτογραφίες από στολισμένα μαγαζιά και από το τζάκι στο σαλέ. Η αίσθηση ότι καθόμαστε σε ένα τραπέζι και τρώμε όλοι μαζί ενώ άλλος κοιτάζει το κινητό, άλλος προσπαθεί να διαχειριστεί κακοπροαίρετα σχόλια που μόλις δέχτηκε αλλά ήταν για το καλό του και άλλος κάθεται σε μια γωνιά προσπαθώντας να καταλάβει γιατί βρίσκεται εκεί. Αυτά είναι τα σημερινά Χριστούγεννα φίλοι μου. Αυτή είναι η πικρή αλήθεια. Μπορεί να μην ταυτίζεστε όλοι απόλυτα αλλά είμαι σίγουρη ότι κάπου είδατε τον εαυτό σας μέσα σε αυτές τις περιγραφές.
Γιατί κάποτε το χριστουγεννιάτικο τραπέζι σήμαινε όντως χαρά και απόλαυση μετά από μια περίοδο νηστείας. Κάποτε οι άνθρωποι ξυπνούσαν χαράματα για να πάνε στην εκκλησία και γύριζαν ελαφρύτεροι και βιώνοντας μια αίσθηση γαλήνης και σύμπνοιας. Κάποτε οι άνθρωποι έσπαγαν το ρόδι και έκαναν ποδαρικό και το ένιωθαν, το πίστευαν, το αισθάνονταν. Δεν το έκαναν για να το κάνουν. Και κάπως έτσι… όλα αυτά που εμείς έχουμε κάνει καραμέλα σήμερα και ανέφερα παραπάνω ήταν αληθινά και όχι λέξεις που απλώς απηχούν και γεμίζουν το στόμα μας.
Θα σκεφτείτε ότι είμαι γκρινιάρα… ίσως και αντιδραστική. Μπορεί να με ταυτίσατε και με τον Γκριντς και δεν θα είστε οι πρώτοι, πιστέψτε με. Μα είναι δυνατόν να σας λέω συνέχεια ότι είναι απαραίτητο να έχετε τους δικούς σας ήρωες και να τους τιμάτε και την ίδια στιγμή να σας τη λέω που προσπαθείτε να το κάνετε τα Χριστούγεννα; Παιδιά… κι εγώ θα ήθελα τα Χριστούγεννά μου να είναι σαν αυτές τις χολιγουντιανές ταινίες ή σαν τα Χριστούγεννα του Mickey και γενικότερα να αισθάνομαι αυτό το πνεύμα των γιορτών. Είναι στόχος μου μέχρι του χρόνου να το καταφέρω. Δεν τα βάζω με τα Χριστούγεννα ούτε με όλους εμάς που επηρεαζόμαστε. Είμαι όμως πεπεισμένη ότι χρειάζεται, για να μπορέσουμε να αισθανθούμε αυτές τις μέρες ουσιαστικά και από την ψυχή μας, να αποδομήσουμε αυτή τη μόδα της τελευταίας εικοσαετίας και να επιστρέψουμε στην αγνότητα εκείνων των χρόνων με εκείνα τα έθιμα και εκείνες τις πράξεις.
Πέντε πράγματα που βαρέθηκα φέτος
- Το AI.
Εντάξει παιδιά η τεχνολογία όντως εξελίσσεται ταχύτατα. Βαρέθηκα όμως να ακούω από τη μια για τα θαύματα και από την άλλη για τον φόβο ότι θα κυβερνήσουν τα ρομπότ τον πλανήτη (ιδίως το δεύτερο). Στο κάτω κάτω αν τα πράγματα ξεφύγουν κάποια στιγμή, ε…. ούτε αθάνατοι είμαστε ούτε τα ισχυρότερα όντα στο σύμπαν, ενδεχομένως ούτε καν στον πλανήτη.
- Το δίδυμο Κασελάκης-Τάιλερ.
Απ’ τη μια σιχάθηκα να ακούω τις προοδευτικότατες αντιλήψεις των Ελλήνων για ένα γκει ζευγάρι, απ’ την άλλη κουράστηκα με την αυτοπροβολή των ίδιων.
- Τη μόδα του «I can buy myself flowers».
Κορίτσια, είναι υπέροχο να φροντίζεις τον εαυτό σου και να τον αγαπάς. Όμως μη φτάσουμε και στο άλλο άκρο. Οι σχέσεις είναι όμορφες, οι άνθρωποι χρειάζεται να κάνουμε χώρο και για άλλους ανθρώπους, η αγάπη δεν πρέπει να είναι εγωιστική. Μη βιαστείτε να παρερμηνεύσετε τα λόγια μου, θα αναπτύξω την άποψή μου σε επόμενο άρθρο.
- Τις διακοπές στα Κουφονήσια.
Πολλή εναλλακτικούρα έπεσε φέτος. Κι αυτή ψεύτικη μου φαίνεται και ναι είμαι γκρινιάρα!
- Τους influencers.
Βαρέθηκα, βαρέθηκα, βαρέθηκα.
Όχι ότι με ρώτησε κανείς αλλά βαρέθηκα. Και ήθελα να τα πω!
Το δικό μου 2023
Θα σας πω ότι το 2023 για εμένα ήταν η χρονιά της ουσιαστικής μου ενηλικίωσης. Γυρνώντας πίσω και κάνοντας έναν απολογισμό θα πω ότι μάλλον ήταν η πιο γεμάτη χρονιά της ζωής μου. Η χρονιά με τα περισσότερα ρίσκα, η χρονιά με τις περισσότερες αλλαγές, η χρονιά με τα περισσότερα συναισθήματα.
Έχετε νιώσει ποτέ να πρέπει να κάνετε κάτι που πονάει πολύ, αλλά τελικά να το κάνετε γιατί δεν θέλετε να προδώσετε τον εαυτό σας… και κάπως έτσι να γίνεστε ο ήρωας του εαυτού σας;
Έχετε νιώσει ποτέ ότι χάσατε την αξιοπρέπειά σας αλλά παρ’ όλα αυτά κατά βάθος να είστε χαρούμενοι και ικανοποιημένοι με τον εαυτό σας, γιατί εν τέλει εξελιχθήκατε ως άνθρωποι;
Έχετε νιώσει ποτέ πιο αξιοπρεπείς από ποτέ όταν κάποιοι σας προσβάλλουν και σας ειρωνεύονται αλλά εσείς είστε αποφασισμένοι να μην φερθείτε όπως εκείνοι; Και μάλιστα στο τέλος να καταφέρνετε να τους οριοθετήσετε με τον πιο ευγενικό τρόπο;
Έχετε νιώσει ποτέ να πιέζετε τον εαυτό σας να κάνει πράγματα για τα οποία δεν είναι έτοιμος και μια μέρα ξαφνικά να είναι έτοιμος να τα κάνει και τελικά να συνειδητοποιείτε ότι όλα τελικά ήταν θέμα χρόνου και σας βγήκε αβίαστα;
Έχετε νιώσει ποτέ ότι εκεί που σκαρφαλώσατε ένα βουνό και φτάσατε στην κορυφή και αναπνέετε πιο καλά από ποτέ για μεγάλο διάστημα, τελικά ξαναπέφτετε; Αλλά αυτή τη φορά ξέρετε πώς να ανεβείτε και έτσι δεν θα είναι το ίδιο δύσκολο.
Έχετε νιώσει ποτέ ότι άνθρωποι που αγαπάτε θα έπρεπε κάποιες φορές να μην λένε τη γνώμη τους ή τι «πρέπει» να κάνεις ακόμη και αν το κάνουν καλοπροαίρετα και το ξέρετε;
Έχετε νιώσει ποτέ τόσο πλημμυρισμένοι από πληροφορίες που να μην ξέρετε από πού να ξεκινήσετε; Να έχετε τόσα όνειρά, να βλέπετε τόσες διεξόδους, να βρίσκετε τόσα νέα πράγματα και τελικά να χρειάζεται να κάνετε λίγο χώρο για να χωρέσετε ένα από αυτά για αρχή και σιγά σιγά και τα υπόλοιπα;
Όλα αυτά και πολλά άλλα βίωσα τη χρονιά που μας πέρασε. Ήταν μια τόσο γεμάτη χρονιά με τόσες εμπειρίες και μαθήματα. Με ανθρώπους που έφυγαν οικειοθελώς ή και όχι, συνειδητά ή ασυνείδητα, και απ’ την άλλη με ανθρώπους που ήρθαν και διεκδίκησαν μια θέση στην καρδιά μου. Ή με φίλους που είχα χρόνια να μιλήσω και ξαφνικά άρχισα να μιλάω και ήταν σαν να μην πέρασε μια μέρα. Ή με νέους συναδέλφους που γνώρισα και εκτιμώ πολύ. Ή με ανθρώπους που είναι πρότυπα για μένα. Και πάνω απ’ όλα με τους δικούς μου πολύ προσωπικούς ανθρώπους που είναι δίπλα μου και με ακούνε στα ξεσπάσματά μου, με παρηγορούν στα κλάματά μου, με δουλεύουνε όταν κάνω πρόβες στον καθρέφτη το κείμενο που θέλω να αφηγηθώ ή όταν με ενθουσιασμό τους διαβάζω μια νέα ιστορία μου.
Φύγανε ή μείνανε, οι άνθρωποι που επέλεξα να είναι δίπλα μου είναι οι ήρωές μου. Και να θυμάστε ότι τελικά εμείς επιλέγουμε ποιοι θα είναι δίπλα μας ή όχι. Σκεφτείτε το… ίσως το συζητήσουμε και αυτό σε κάποιο επόμενο άρθρο…
Εύχομαι σε όλους σας μια πολύ πολύ όμορφη χρονιά γεμάτη υγεία, έντονα συναισθήματα και δημιουργικές ανησυχίες.
The Friday Folly: Να ένα πράγμα που εκτίμησα αυτές τις μέρες… η καζούρα από τα ξαδέρφια μου όταν Παραμονή Χριστουγέννων του μιλούσα για τις γκάφες που έχω κάνει το τελευταίο τρίμηνο πίνοντας κρασί δίπλα στο τζάκι.
