Euphoria: οι αστραφτερές περιπέτειες μιας ανήσυχης νεότητας

Ηχογράφηση από την Κορνηλία Χαλκίδη:

Θα ξεκινήσω παραδεχόμενη πως τα teen dramas και οι coming of age παραγωγές είναι μια από τις πρώτες μου επιλογές όταν θέλω να ξεφύγω από την «ενήλικη» ζωή. Ή καλύτερα, όταν θέλω να δω τι θα μπορούσε να μου επιφυλάσσει μια διαφορετική εφηβεία, έξω από το αστικό τοπίο της Ελλάδας. Με αυτό το σκεπτικό (και λίγο FOMO για να είμαι ειλικρινής) πάτησα play για πρώτη φορά το καλοκαίρι του 2019 στο πρώτο επεισόδιο του Euphoria. Δεν ήμουν ποτέ ξανά η ίδια.

Προφανώς στο κείμενο αυτό θα βρεις spoilers για την πρώτη σεζόν και τα δύο επεισόδια γέφυρες. Αν δεν έχεις δει κανένα από αυτά σταμάτα να (με) διαβάζεις, βάλε να ακούσεις το lo vas a olvidar των Billie Eilish και Rosalia, φτιάξε το πιο comforting φαγητό που μπορείς να σκεφτείς και ξεκίνησε το Σαββατοκύριακο σου με το σωστό τρόπο. Επιστρέφεις σε εμένα Δευτέρα πρωί με τον καφέ σου και τις ευχαριστίες για την καλύτερη πρόταση του μήνα.

Εν αρχή ην η εφηβεία

Το Euphoria είναι μία σειρά του Sam Levinson που βασίστηκε και διασκευάστηκε από μία αντίστοιχη ισραηλινή παραγωγή. Ο φακός ακολουθεί την ματιά της πρωταγωνίστριας, Rue Bennett (Zendaya), η οποία μας αφηγείται τη ζωή της, και κατ’ επέκταση αυτή των φίλων της, μετά την επιστροφή της από ένα επεισόδιο υπερβολικής χρήσης ναρκωτικών. Κάθε επεισόδιο φαίνεται να εστιάζει κάθε φορά σε έναν διαφορετικό χαρακτήρα. Ωστόσο, η εστίαση παραμένει πάντα μέσα από τη ματιά της Rue και αποδίδει την σχέση της με τον εκάστοτε χαρακτήρα.

Η πρωταγωνίστρια και οι φίλοι της είναι γεννημένα σε μία κοινωνία συναισθηματικά παραλυμένη, που δεν αντιδρά στη βία, δεν ξαφνιάζεται από αυτήν και ενδεχομένως να τη δέχεται ως κομμάτι της. Είναι η γενιά που γνωρίζει μονάχα την Αμερική μετά την πτώση των δίδυμων πύργων. Τα δόγματα του σοκ δεν τους αγγίζουν, αλλά επηρεάζουν θα λέγαμε μονάχα εμάς τους θεατές. Δεν βρίσκω παράλογο που πολλοί αναφέρουν πώς μία προειδοποίηση πριν από κάθε επεισόδιο είναι μάλλον απαραίτητη. Άλλωστε, όσο τρέχει η κοινωνική πραγματικότητα, τόσο περισσότερα μπορεί να είναι τα πιθανά triggers.

Το Euphoria είναι από τις σειρές που γίνεται καλύτερη όσο περνούν τα επεισόδια… μέχρι που φτάνουμε στο φινάλε. Μας αφήνει με πολλά ερωτηματικά, ένα υπέροχο τραγούδι και ανεπίτρεπτα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα μέχρι την κυκλοφορία της πρώτης γέφυρας για τη δεύτερη σεζόν. Έχοντας πει αυτά, λοιπόν, πάμε να ρίξουμε μία ματιά στον αστραφτερό και συνάμα σκοτεινό κόσμο του Euphoria, ενός ταξιδιού αναζήτησης της πραγματικής ευφορίας, βιωμένης μέσα από την ανθρώπινη εμπειρία.

Η πλοκή

Η σειρά αγγίζει θέματα όπως η χρήση ναρκωτικών, η κακοποίηση, ο βιασμός, η σεξεργασία, η έκτρωση, η κατάθλιψη και η εξερεύνηση της ταυτότητας και της σεξουαλικότητας. Όλα αυτά ιδωμένα μέσα από μία ομίχλη γκλίτερ, σεξ και ασταμάτητου πάρτι, ενός συνδυασμού που κάνει κάθε επεισόδιο μαγευτικά σκοτεινό και άβολα καθηλωτικό.

Η ιστορία μιας ταλαιπωρημένης νεότητας, μία εφηβεία πού μαζεύει εμπειρίες για μία ολόκληρη ζωή. Από την πρώτη κυκλοφορία των πρώτων επεισοδίων, κοινό και κριτικοί φάνηκαν προβληματισμένοι πως ίσως το Euphoria πραγματεύεται περισσότερα από όσα θα έπρεπε ως εφηβική σειρά. Γνώμη μου είναι πως μας σερβίρει λίγο περισσότερα από όσο μπορούμε να χωνέψουμε ως κοινή γνώμη. Ακριβώς, όμως, για τον λόγο αυτόν είναι απαραίτητο να δεχτούμε να βρεθούμε σε άβολη θέση βλέποντας το. Ίσως μετά μπορέσουμε να καταλάβουμε λίγο καλύτερα την  ανθρώπινη εμπειρία και το δράμα που κρύβεται τόσο καλά κάτω από τόνους glitter.

Το Euphoria φαίνεται να έχει σκοπό την αυθεντική απόδοση της εφηβικής αλήθειας. Αναμφίβολα, η αλήθεια που διαλέγει να απεικονίσει περιλαμβάνει τις χειρότερες, πιο τραυματικές εμπειρίες που μπορεί κανένα να φανταστεί. Δυστυχώς, ωστόσο, είναι εμπειρίες απόλυτα πιστευτές και καθολικά πιθανές. Η ιστορία του κάθε χαρακτήρα από μόνη της είναι οδυνηρή. Όταν συνδυάζονται όλες μαζί, το αποτέλεσμα είναι τρομακτικό. Τρομακτική όμως δεν είναι και η πραγματικότητα; Γιατί όχι και η μυθοπλαστική απεικόνιση της;

Για κάποιες, η παρακολούθηση της σειράς θα είναι μία ιδιαίτερα άβολη εμπειρία. Για άλλες, θα είναι η κάθαρση που δεν ήξεραν ότι περίμεναν. Δεν πιστεύω ότι κάποια θα απογοητευτεί πραγματικά από αυτά που θα λάβει. Στο κάτω κάτω, όσο περίεργο και αν φαίνεται, το Euphoria είναι μια εφηβική ιστορία αγάπης. Όσο και αν διακηρύσσουν κάτι διαφορετικό, λίγοι θα στρέψουν το βλέμμα από κάτι τέτοιο.

Η μάχη της αισθητικής/η νίκη του συμβολισμού

Δεν ξέρω αν αισθητικά το Euphoria έχει πραγματικό ανταγωνισμό (σε επίπεδο τηλεοπτικών σειρών). Ίσως τις σκηνές των γκαλά στο Pose, αλλά και πάλι με κάθε επιφύλαξη. Είναι δύσκολο να νικήσεις τον συνδυασμό του millennial angst με την gen z αισθητική.

Οι στιλιστικές επιλογές και το μακιγιάζ όλων των πρωταγωνιστών αποτελούν πηγή έμπνευσης για πολλά άτομα σε διάφορες πλατφόρμες social media. Έντονα χρώματα, τολμηροί συνδυασμοί και μία γενναία δόση γκλίτερ ντύνουν μία εφηβεία διαφορετική, μια εφηβεία μπερδεμένη, μία εφηβεία που για κάποιες από μας να έχει περάσει ανεπιστρεπτί.

Ωστόσο, δεν πειραματίζονται μόνο οι πρωταγωνιστές με την έκφραση της ταυτότητας τους και την εξωτερική προβολή της προς τον κόσμο. Ο Levinson δεν φοβάται να πειραματιστεί με τη φόρμα και το συμβολισμό. Θα μπορούσαμε να πούμε πως Euphoria είναι χαοτικά δομημένο, σαν ενα glittery bath bomb που το κοινό καλείται να ανασυνθέσει αφού το έχει ήδη πετάξει μέσα στο νερό. Άλλες φορές πιο γρήγορο, άλλες πιο αργό, τις περισσότερες υπέροχα λυρικό, το εικαστικό αποτέλεσμα είναι συνδυασμός μελετημένης εστίασης του κάδρου, κατάλληλης μουσικής επένδυσης και επιλογής του παστέλ άκρου της χρωματικής παλέτας.

Μιλώντας για μουσική επένδυση… Ελπίζω να ακολούθησες την συμβουλή μου και να άκουσες το lo vas a olvidar. Όπως και να έχει προχωράμε. Η playlist της σειράς αποτελείται από υπέροχα pop κομμάτια, μελωδικά indie και ορχηστρικά από τον Labyrinth. Ο τελευταίος, σε συνεργασία με την Zendaya, μας χάρισε και το genre blending τραγούδι του φινάλε, All for Us. Το τραγούδι αυτό βραβεύτηκε με Emmy για πρωτότυπη μουσική και στίχο. Για το κοινό, ωστόσο, η σκηνή που ντύνεται από το τραγούδι θα έπαιρνε το βραβείο του πιο διφορούμενου και μπερδεμένου φινάλε από την εποχή του Pretty Little Liars.

Οι γέφυρες

Το τέλος της χρονιάς στην οποία δεν θα αναφερόμαστε ονομαστικά (2020) και η αρχή του ’21 ( δεν έχω ακόμα πλήρως σχηματισμένη γνώμη για αυτό) μας έφεραν 2 επεισόδια-γέφυρες, μεταξύ της αγαπημένης πρώτης σεζόν και της πολυαναμενόμενης δεύτερης. Το πρώτο επεισόδιο παρουσιάζει τη συνάντηση της Rue με τον μέντορά της, μετά τον χωρισμό της με την Jules, σε μία προσπάθεια αποκρυπτογράφησης της εξάρτησης της και παραδοχής της γυμνής αλήθειας. Το δεύτερο επεισόδιο ακολουθεί την Jules, στις συνεδρίες της με τη θεραπεύτρια της, ρίχνοντας φως στα κενά της πρώτης σεζόν.

Το πρώτο επεισόδιο, απογυμνώνεται από την λάμψη και την φασαρία των πάρτυ ολόκληρης της πρώτης σεζόν. Παρουσιάζει την ανάγκη και την αντίσταση της Rue να ξεκινήσει το ταξίδι προς τη νηφαλιότητα. Ακόμα και στις αρχικές σκηνές του επεισοδίου, που παρουσιάζουν την φαντασιακή εικόνα της ζωής της με την Jules, η Rue δεν μπορεί να δει τον εαυτό της νηφάλιο. Ο Αλί, ο μέντοράς της, της λέει πως αν και ο πόνος της είναι πολύ αληθινός δεν είναι απαραίτητα μοναδικός. Το ναρκισσιστικό πλήγμα αυτής της  συνειδητοποίησης μπορεί να πυροδοτήσει είτε την βελτίωση είτε την επιδείνωση της εξάρτησης της πρωταγωνίστριας. Ουσιαστικά, βλέπουμε σε πρώτο πλάνο την μάχη για την πρώτη «ενήλικη» απόφαση της 17χρονης πρωταγωνίστριας.

Το δεύτερο επεισόδιο μας ανοίγει ένα παράθυρο στην οπτική της Jules. Μια οπτική που ποτέ άλλοτε δεν είχαμε δει, παρά μόνο φιλτραρισμένη μέσα από τα μάτια της Rue. Για την Rue λοιπόν η Jules είναι μία πρόσχαρη και εξωστρεφής τρανς κοπέλα. Ωστόσο μέσα από τις ψυχοθεραπευτικές συνεδρίες που παρακολουθούμε, βλέπουμε ότι  η ίδια η Jules έχει χαμηλή αυτοπεποίθηση και προσπαθεί να διαχειριστεί ένα παλιό ψυχολογικό της τραύμα (την εξάρτηση της μητέρας της και την σχέση της με αυτή). Στο τραπέζι τίθεται και η διαδικασία φυλομετάβασης στην οποία βρίσκεται η Jules, ο έμφυλος ρόλος της θηλυκότητας τον οποίο καλείται να υιοθετήσει και οι περίπλοκες και πολυδιάστατες σχέσεις της με τοξικές αρρενωπότητες, τόσο δια ζώσης (Cal) όσο και διαδικτυακά (Nate).

Εν τελει…

Η  επίγευση που μας αφήνουν και τα δύο αυτά επεισόδια-γέφυρες είναι πως τόσο η Rue όσο και η Jules «βλέπουν» τη ζωή τους μαζί. Για την Rue αυτό είναι στα πλαίσια του ιδεατού (ακόμα και αν αυτή συνεχίζει να κάνει χρήση μέσα στην σχέση). Για την Jules μια τέτοια προοπτική φαντάζει εφιάλτης.

Εφιάλτης, βέβαια, φαντάζει και η αναμονή για την επόμενη σεζόν του  Euphoria. Απ’ ό,τι φαίνεται αρχές Απριλίου θα αρχίσουν τα γυρίσματα της δεύτερης σεζόν. Κάτι τέτοιο σημαίνει πως κάποια στιγμή στο τέλος του 2021 ή στις αρχές του 2022 θα προβληθεί η σειρά. Ως τότε… Να φοράς γκλιτερ ακόμα και ας πας μονάχα να πετάξεις τα σκουπίδια. Να ακούς την μουσική που αγαπάς (και σου προτείνω). Και αν τίθεται θέμα εξάρτησης, μην διστάσεις να ζητήσεις βοήθεια.

Παρόμοια άρθρα:

• Netflix Mood On: Malcolm & Marie, μια σύγχρονη ιστορία αγάπης
• Euphoria: 21 κομμάτια που ξεχώρισαν
• The Politician: Η apolitique πολιτική κωμωδία που μας αξίζει

Ακολουθήστε τις σελίδες μας σε Facebook, Instagram και Spotify για περισσότερη έμπνευση.

Giving Sight by Beasty Press // Giving Sight The Project