Μικρές αυτοτελή ιστορίες εμπνευσμένες από τη σκληρή καθημερινότητα μιας άλλης ίσως εποχής, λίγο πιο μακρινής και “απτής” συνάμα, περιγράφει η Πόλυ Μίλτου στο έργο της “Κομμάτια Ζωής”.
Εύκολο να κατηγορούμε απ΄τη πρώτη στιγμή, ανώδυνο για εμάς να βγάζουμε συμπεράσματα όσον αφορά τις ζωές των άλλων γνωρίζοντας μονάχα τη μισή και ίσως αλήθεια. Η ίδια η συγγραφέας μου χαρακτήρισε το εν λόγω βιβλίο της “…λίγο σκληρό”. Σκληρή όμως είναι μονάχα η καθημερινότητα, η τύχη που ο καθένας κουβαλά απ΄τη μέρα που γεννιέται. Είναι η γλαφυρότητα της πένας, η αισιοδοξία και μια ολόκληρη φιλοσοφία, ένας άλλος -ανώτερος- τρόπος σκέψης που απομακρύνουν οποιαδήποτε “σκληρότητα” και ματαιοδοξία που ενδεχομένως να ελλοχεύει στις ιστορίες αυτές. Κάτι όμως που πραγματικά έμεινε ολοζώντανο μέσα μου είναι όλες αυτές οι περιγραφές από στοιχεία λαογραφικά αλλά και θρησκευτικά. Ήθη, έθιμα και παραδόσεις τυπικές και άτυπες -όπως η σχέση πεθεράς και νύφης- , παίρνουν πνοή σε ένα “σύγχρονο παρελθόν” καθώς οι δολοπλοκίες, οι ίντριγκες, οι ανεκπλήρωτοι έρωτες και οι κακεντρέχειες δεν έπαψαν ποτέ να υφίστανται. Θα ήταν άδικο ωστόσο αν χαρακτηρίζαμε εν τέλει έστω και στενάχωρο το βιβλίο αυτό. Το ελπιδοφόρο μήνυμα της Κ.Μίλτου είναι τόσο ευδιάκριτο που δυσκολεύεται να το αγνοήσει ο αναγνώστης, καθώς καθεμιά απ’ τις ιστορίες ξεκινά με τρόπο τραχύ και μάλλον οδυνηρό -για τους πρωταγωνιστές- μα στο τέλος οι σελίδες πλημμυρίζουν με το φως αυτό που αφήνει μια γλυκάδα σκέψης και ένα χαμόγελο ανακούφισης και εξιλέωσης…
Ας ακολουθήσουμε λοιπόν το συγγραφικό μοτίβο της και ας το κάνουμε πράξη στη καθημερινότητα μας, γιατί η Αγάπη, η Ελπίδα και η Πίστη μπορούν να ανατρέψουν τα πάντα!
