Dune: Μια ταινία που ανήκει στη μεγάλη οθόνη

Ηχογράφηση από τη Σοφία Σακαρίκου:

Γενικά προτιμώ πριν δω μια ταινία να έχω λάβει όσο το δυνατόν λιγότερες πληροφορίες γι’ αυτή. Έτσι, αποφάσισα να μην διαβάσω καμία κριτική για το Dune γιατί δεν ήθελα να προϊδεαστω ούτε θετικά ούτε αρνητικά. Το μόνο που γνώριζα ήταν ένα πράγμα. Μετά την παγκόσμια πρεμιέρα του στο φεστιβάλ της Βενετίας είχε αποσπάσει ως επί το πλείστον θετικά σχόλια.

Μπαίνω λοιπόν στην κλειστή αίθουσα που τόσο πολύ είχε λείψει τον τελευταίο ενάμιση χρόνο και έπειτα από 2 ώρες και 30 λεπτά έπιασα το κεφάλι μου. Όχι δεν ήταν από τον πονοκέφαλο των μπάσων του Hans Zimmer που ηχούσαν στα αυτιά μου ακόμη και μετά το τέλος της ταινίας. Ήταν από το θαυμασμό μου γι’ αυτό που κατάφερε ο μεγάλος (μπορούμε πλέον να τον αποκαλούμε έτσι) σκηνοθέτης Denis Villeneue. Δεν μας προσέφερε απλώς την ταινία του μήνα ή της χρονιάς αλλά ένα φιλμ που θα αποτελεί σημείο αναφοράς για πολλά χρόνια.

Η βασική πλοκή

Για να ξεκινήσουμε από τα βασικά. Η ταινία αποτελεί το πρώτο από τα ενδεχομένως δύο μέρη που θα μεταφέρουν για τρίτη φορά στη μεγάλη οθόνη το μυθιστόρημά επιστημονικής φαντασίας του Frank Herbert. Η ταινία  διαδραματίζεται στο μακρινό μέλλον και περιγράφει το ταξίδι του Πολ Ατρείδη, ενός ταλαντούχου νέου με ένα μεγάλο πεπρωμένο που αδυνατεί να κατανοήσει. Για αρχή πρέπει να ταξιδέψει στον πιο επικίνδυνο πλανήτη του σύμπαντος για να εξασφαλίσει το μέλλον των κοντινών ανθρώπων του. Καθώς οι κακόβουλες δυνάμεις ξεσπούν σε σύγκρουση για την αποκλειστική προμήθεια του πολυτιμότερου πόρου που υπάρχει στον γαλαξία, μόνο όσοι μπορούν να νικήσουν τον φόβο τους θα επιβιώσουν.

Λίγα περισσότερα για την υπόθεση

Ο οίκος των Ατρείδων προστατεύει εδώ και δεκαετίες τον πλανήτη Caladan, έχοντας τον ρόλο ηγεμόνα. Τώρα όμως οι Ατρείδες αναγκάζονται να δεχτούν διστακτικά τη μετάθεση που τους επιβάλλει ο Αυτοκράτορας στον πλανήτη Arrakis. Από αυτό το σημείο ξεκινά η ταινία. Εκεί θα πάρουν τα ηνία από τον Οίκο των βίαιων Harkonnen που έχουν διαταχθεί να αποχωρήσουν από την περιοχή και να παραδώσουν όλες τις εγκαταστάσεις και τα εργαλεία που χρησιμοποιούν για να αντλούν το πολύτιμο “μπαχάρι” από τη γη του Arrakis. Στη μέση βρίσκεται ο ιθαγενής πολιτισμός των Fremen που με τα χρόνια έχει μάθει να επιβιώνει στην έρημο. Το μπαχάρι είναι δικαιωματικά δικό τους, όμως είναι ανήμποροι να προβάλλουν ουσιαστική αντίσταση απέναντι στους εκάστοτε κατακτητές τους.

Ο Paul όμως έχει κάτι το ξεχωριστό. Μέσα από προφητείες, οράματα και τη συμβολή της μητέρας του που δρα παρασκηνιακά αναδύεται ως πιθανός τους Μεσσίας. Ο άνθρωπος που οι Fremen περιμένουν να οδηγήσει τους ίδιους αλλά και ολόκληρη την ανθρωπότητα σε ένα καλύτερο αύριο. Γίνεται αντιληπτό λοιπόν, ότι μεγάλο μέρος του Dune έχει άμεση σχέση με την πολιτική και τις διπλωματικές σχέσεις μεταξύ κρατών. Μέσα στην ταινία θα δείτε να ξεδιπλώνονται οι πολιτικές πτυχές τόσο μαεστρικά που όχι μόνο δεν κουράζουν αλλά καθηλώνουν. Αυτή είναι κατ’ εμέ και η μεγαλύτερη επιτυχία του φιλμ.

Τα της σκηνοθεσίας

Το Dune δεν είναι απλά ένα sci-fi υπερθέαμα. Έχει ξεκάθαρη την υπογραφή του Villeneue από την πρώτη κιόλας σκηνή χωρίς καμία απολύτως υπερβολή. Αρχής γενομένης συνειδητοποιείς ότι θα δεις κάτι ποιοτικό. Φυσικά δεν ξέρεις αν θα είναι καλό ή κακό, αν θα σου αρέσει ή όχι αλλά σίγουρα θα έχει μια ποιότητα ρε παιδί μου. Όπως ακριβώς συνέβη και με το No Time to Die η προσμονή του κοινού είχε μεγαλώσει λόγω της αναβολής που πήρε η ταινία από τον περσινό Νοέμβριο!

Μπορώ να πω πως η προσμονή αυτή αποζημιώθηκε και η επιτυχία αυτή πιστώνεται στο μεγαλύτερο μέρος της στον Γαλλο-Καναδό σκηνοθέτη. Τα αχανή πλάνα του (που είχε χρησιμοποιήσει και στο Blade Runner 2049), οι σκηνές μάχης που αν και δεν ήταν πολλές ήταν αριστοτεχνικά γυρισμένες και φυσικά το build-up της ταινίας οφείλονται σε μεγάλο μέρος σε εκείνον. Πραγματικά το να γυρίζεις μια ταινία δυόμιση ωρών και ο θεατής όχι απλώς να μην έχει κουραστεί αλλά να θέλει να δει επιτόπου τη συνέχεια είναι αν μη τι άλλο ένα κατόρθωμα. Ο Villeneue κατάφερε να δικαιώσει τους θαυμαστές του και συγχρόνως να πείσει και τους πιο απαιτητικούς πως πλέον ανήκει στην ελίτ του χώρου του.

Περί ερμηνειών

-Denis, πόσους ηθοποιούς πρώτης τάξεως θα ήθελες στην ταινία;
-Ναι
Κάπως έτσι θα πρέπει να ξεκίνησε ο διάλογος μεταξύ Warner και Villeneue για το καστ της ταινίας. Με βασικούς πρωταγωνιστές τους Timothe Chalamet, Rebecca Ferguson, Oscar Isaac και Zendeya το καστ θα φάνταζε εξαιρετικό. Στο Dune είπαν να προσθέσουν και τους Havier Bardem, Josh Brolin, Jason Momoa, Stellan Skarsgard και Dave Bautista μετατρέποντας το σε ένα ονειρικό καστ πέρα από κάθε φαντασία.
Τώρα βέβαια όλα αυτά τα ονόματα δεν θα σήμαιναν τίποτα απολύτως αν δεν παρουσίαζαν τη χημεία που είχαν στην οθόνη.
Πραγματικά ο Oscar Isaac στον ρόλο του Λίτο, πατέρα του Πολ, που θέλει να αποτελεί το σωστό πρότυπο για αυτόν και η Rebecca Ferguson σε εκείνον της Τζεσικα, μητέρας που αγαπά ανιδιοτελώς το παιδί της και πάντα θέλει το καλύτερο για αυτό, είναι εξαιρετικοί. Ο Momoa (Ντάνκαν) αρκείται σε έναν ρόλο με λιγότερο screen time. Παρόλα αυτά είναι εξίσου κομβικός, καθώς αποτελεί τον φίλο του Πολ (Timothe Chalamet).
Πάμε όμως στον μεγάλο πρωταγωνιστή της ταινίας που δεν είναι άλλος από τον Chalamet.

Ένας νέος με στόφα μεγάλου ηθοποιού

Τι να πει πρωτοπεί κάνεις γι’ αυτό το ταλαντούχο παιδί. Και λέω παιδί, γιατί είναι μόλις 25 χρόνων. Το next big thing του Χόλυγουντ, με προδιαγραφές να μπει στην ελίτ των ηθοποιών στο τέλος της καριέρας του. Για να είμαι απολύτως ειλικρινής με εξαίρεση το King και το Interstellar δεν έχω δει άλλη ταινία στην οποία να συμμετέχει ο Chalamet, πόσο μάλλον να είναι πρωταγωνιστής. Ουσιαστικά έγινε ευρέως γνωστός μέσα από την ερμηνεία του στην οσκαρική ταινία Call me by your Name για την οποία απέσπασε μάλιστα υποψηφιότητα Ά ανδρικού ρόλου σε ηλικία μόλις 22 ετών. Έτσι έχει καταφέρει να δημιουργήσει ένα ευνοϊκό κλίμα γύρω από το πρόσωπό του.

Περίμενα λοιπόν εναγωνίως να παρακολουθήσω την ερμηνεία του στο Dune. Ο Chalamet μέσα στην ταινία για μένα κάνει σχεδόν τα πάντα σωστά. Είναι ψυχρός εκεί που πρέπει και συναισθηματικός όταν η σκηνή το απαιτεί. Πράγματι νιώθεις ότι βλέπεις ένα παιδί το οποίο ζει έχοντας στις πλάτες του τις προσδοκίες ολόκληρης της ανθρωπότητας. Ένα νεαρό αγόρι που αρχίζει να αντιλαμβάνεται πως το πεπρωμένο του είναι πολύ μεγαλύτερο από όσο νόμιζε. Η ταινία ολοκληρώθηκε και ανήκει όχι μόνο στον Villeneue αλλά και στον Chalamet, ο οποίος έχει τη στόφα ενός μεγάλου σταρ που δίνει τα πάντα στον ρόλο.

O μοναδικός Hans Zimmer

Φυσικά δεν γίνεται σε καμία περίπτωση να παραλείψω τη μουσική επένδυση της ταινίας. Να αναφέρω πως αυτήν ανέλαβε ο μετρ Hans Zimmer που προκειμένου να συμμετάσχει στο Dune άφησε στα “κρύα του λουτρού” τον Christopher Nolan και την ταινία Tenet. Όσο και αν με θλίβει προσωπικά το γεγονός αυτό, ομολογώ πως η επιλογή του ήταν ολόσωστη. Μιλάμε για την καλύτερη δουλειά του Zimmer μετά το Interstellar. Πρέπει όλοι να μπείτε σε μια σκοτεινή αίθουσα για να βιώσετε αυτήν την εμπειρία, γιατί ειλικρινά δεν περιγράφεται. Η μουσική του Zimmer για το Dune αποτελεί αναπόσπαστο μέρος και βασική αιτία της επιτυχίας του φιλμ. Στον Zimmer γενικά όσο και αν αρέσει να πειραματίζεται πάντοτε θα ενισχύσει τα μπάσα στις μελωδίες του. Στο συγκεκριμένο φιλμ θύμισε παλαιότερες δουλειές του όπως στην ταινία Gladiator δίνοντας μια πιο μοντέρνα και δυνατή νότα.

Εν κατακλείδι

Το Dune ήταν καλύτερο από ότι περίμενα. Για την ακρίβεια ήταν η πρώτη φορά μετά από αρκετά χρόνια που βγήκα από την αίθουσα με πραγματικό αίσθημα ικανοποίησης. Κάντε μια χάρη στον εαυτό σας και πηγαίντε σε μια αίθουσα να δείτε το Dune, γιατί αυτή η εμπειρία σπανίζει πλέον στις μέρες μας. Είναι μια ταινία για τη μεγάλη οθόνη και μόνο. Θα σας κατακλύσει με ένταση και θα σας προκαλέσει δεκάδες συναισθήματα, υπενθυμίζοντας σας γιατί ο κινηματογράφος αποκαλείται 7η τέχνη.

Παρόμοια άρθρα:

• Prisoners: Ένας λαβύρινθος έχει πάντοτε έξοδο;
• Το τέλος των κινηματογράφων πιο κοντά από ποτέ
• Πώς το Whiplash άλλαξε την ζωή μου: μία κριτική

Giving Sight by Beasty Press // Giving Sight The Project