ασανσέρ
Πηγή εικόνας: ypogeio.gr

Από τον Απρίλιο είχα σημειώσει στο ημερολόγιό μου πως το καλοκαίρι του 2021 θα είναι ένα πολύ ενδιαφέρον καλοκαίρι, μουσικά τουλάχιστον. Σε αυτό δεν έκανα λάθος. Δυστυχώς, τα γεγονότα με πρόλαβαν και δεν με αφήνουν να χαρώ με τα μικρά, μα τόσο σημαντικά πράγματα. Ποια μικρά θα μου πεις Μαρίνα, όταν κυριολεκτικά η Ελλάδα φλέγεται; Δίκιο έχεις. Ας πούμε, όμως, πως ένας δίσκος στο πικάπ που γυρνάει για πρώτη φορά και γεμίζει τον χώρο με την αγαπημένη σου μουσική ίσως να έχει την δύναμη να σε κάνει να αναπνεύσεις λίγο πιο βαθιά. Ή έστω να λαχανιάσεις από τον χορό και όχι από την αγωνία. Έτσι, για την αλλαγή. Αυτός ο δίσκος, για μένα, είναι ο τέταρτος κατά σειρά της πειραματικής μπάντας Usurum, με τίτλο Ασανσέρ.

Τρία χρόνια μετά το Μη & Δεν, οι Usurum επιστρέφουν με 11 καινούργια τραγούδια-ωδή στο αστικό τοπίο και τα κομμάτια της ζωής μας που περνάμε στα σπλάχνα του. Τραγούδια σύγχρονα που ενσωματώνουν το παραδοσιακό και το ανατολικό στοιχείο σε ένα παζάρι αναφορών. Προσωπικά, στην πρώτη ακρόασή τους, τον φαινομενικά μακρινό πια Απρίλιο, βρήκα τον ήχο της άνοιξης που χρειαζόμουν μετά από έναν αδικαιολόγητα μακρύ χειμώνα.

Γιατί ασανσέρ;

Όλα μας έχουμε μνήμες από ασανσέρ. Μνήμες χαρούμενες, λυπημένες. Τραυματικές και φευγαλέες. Ελαφριές σαν χάδι ή βαριές σαν πάπλωμα μέσα στο καταχείμωνο. Ανεβαίνεις για πρώτη στο καινούργιο σου σπίτι. Κατεβαίνεις για τελευταία φορά από την φωλιά που σε στέγαζε τα τελευταία 6 χρόνια. Κρατάς ένα μικρό χαριτωμένο τσαντάκι και την πάνινη με τα βιβλία για Δευτέρα έως Σάββατο καθώς πας στην δουλειά (τι είναι πενθήμερη εργασία, can’t relate).

Άλλοτε πάλι στέλνεις τον θάλαμο γεμάτο και μόνο του κάτω, ξέχειλο από βαλίτσες και σακούλες, τάπερ και υποσχέσεις. Θα γυρίσει ξανά. Βάζεις κραγιόν (kuddos for that) πριν φτάσεις στο ραντεβού. Βγάζεις το κραγιόν (και την μάσκαρα και το γκλίτερ) μετά από το ραντεβού. Είσαι και ‘συ που δεν σου πάει να φοράς τα χρυσαφένια. Ή μήπως σου πάει και σε παραμορφώνει ο καθρέφτης; Εσύ είσαι ο μόνος σου κριτής.

Κρατάς ένα χέρι έξω από μια πόρτα ιατρείου. Αφήνεις το χέρι για να αγκαλιαστείτε ή για να κατέβει το ζευγάρι στο δικηγορικό του τρίτου. Κρατάς την πόρτα για να ανεβάσει ο γείτονας μια εξάδα νερά. Κατεβαίνεις για να πληρώσεις τα κοινόχρηστα και ανεβαίνεις με τα πόδια «για οικονομία». Μια selfie πριν την έξοδο με την πόρτα ανοιχτή. Και μια μετά. Με την πόρτα κλειστή. Δεν έχει σημασία. Και ακόμα μια το επόμενο πρωί, όταν θα κατέβεις ως το πιο νηφάλιο, για καφέ και κουλούρια.

Μνήμες και αναμνήσεις παρέα με αγαπημένους. Με μισημένους. Με αγνώστους. Με την γάτα αγκαλιά, στα πόδια και στην γατοφόρο μετά τον κτηνίατρο. Με πιτζάμες (ή τον αγαπημένο μου συνδυασμό διαφημιστικό μπλουζάκι και φόρμα από το σχολείο) την σακούλα με τα σκουπίδια και ακουστικά στα αυτιά. Τότε ο καθρέφτης μεταμορφώνει το είδωλο σου σε παρτενέρ στο impromptu πάρτυ, τουλάχιστον για όσο κρατάει η διαδρομή.

-Προς τα πού πάτε;

Αν όλα πάνε σύμφωνα με το πρόγραμμα (βλ. δεν θα έχουμε ακόμα μια έξαρση κρουσμάτων), η μπάντα από τον Άλιμο θα βρίσκεται την ταράτσα του Gazarte στις 16 Σεπτεμβρίου. Ως τα πρωτοβρόχια, λοιπόν, τα τραγούδια που εγώ ξεχώρισα…

Στο ίδιο κεφάλι (συμμετέχει η Imiterasu)

Μουσική/ Στίχοι: Κοσμάς Λαμπίδης

Για όσ@ με ξέρουν/ ακολουθούν στα social δεν ήρθε ως έκπληξη η συνοδεία της επετειακής δημοσίευσης για τα γενέθλια μου από αυτό το τραγούδι. Η συμμετοχή μιας από τις πιο ταλαντούχες κατά την γνώμη μου drag performers στην Ελλάδα προσθέτει λίγη από την μαγεία του drag στις στροφές του πικαπ. Δεν ξέρω αν μπορώ να φανταστώ κάτι πιο κοντά σε αναβίωση του Francis Ha σε ένα ελληνικό σαλόνι ένα τυχαίο βράδυ. Ο Κοσμάς και η Imiterasu «συνομιλούν» στο ίδιο το κεφάλι. Ένα βήμα μπρος, ένα βήμα πίσω, ώσπου συναντιούνται και γίνονται ένα.

Είμαι ένα αδύναμο εγώ
-μα πίστεψέ με είναι αρκετό
[…]
Είμαι ένα έρμαιο του χτες
-αυτά τα θέλεις και τα λες
[…]
Μα πάλι νιώθω κάπως
-κάπως πάντα νιώθουν όλοι
Μην το κάνεις τέτοιο θέμα
-άνοιξε την αγκαλιά σου και ξεκίνα από μένα…

Αν ποτέ γνώριζα μια νεράιδα, πιστεύω θα ακούγονταν κάπως έτσι. Αν ήξερα να σφυρίζω, με τον σκοπό αυτό θα ενοχλούσα σίγουρα για καιρό τους γύρω μου. Και αφού βρισκόμαστε στον υποθετικό λόγο, αν είχα την δυνατότητα, θα ήθελα να ακούσω ξανά το τραγούδι αυτό για πρώτη φορά (αν δεν το κατάλαβες, αυτό είναι το αγαπημένο μου από τον δίσκο).

Ρότα

Μουσική/ Στίχοι: Κοσμάς Λαμπίδης

Ποιο καλοκαίρι πέρασε
και μ’ άφησε εδώ πίσω
Στην θάλασσα με ξέχασε
[…]
Κι όλο κοιτάω τα κύματα
κι όλο χαζεύω γελώντας των πλοίων τη ρότα που εσύ είδες πρώτα

Προφανώς κανένα καλοκαίρι δεν έχει περάσει ακόμα. Αν μη τι άλλο, είμαστε στην καρδιά του, όσο cliché και αν ακούγεται αυτό. Ωστόσο, κάθε νότα και κάθε στίχος μου αφήνουν μια γεύση νοσταλγίας στα χείλη… γι’ αυτό που δεν έχω ζήσει ακόμα; Γι’ αυτό που έχει ήδη περάσει; Για τα πλοία που είδα να φεύγουν και δεν πήρα; Για τα κύματα που το τραγούδι τους μοιάζει πια ξένο; Δεν ξέρω και δεν είμαι σίγουρη πως θέλω να μάθω. Μου αρκεί για τώρα η ιδέα πως για μια στιγμή δυο άνθρωποι είδαν το ίδιο πράγμα και αυτό μένει αθάνατο στην μνήμη (τους) με την μορφή στίχων.

Γράμμα σε χαρτί

Μουσική: Σταύρος Ρουμελιώτης
Ποίηση: Ναπολέων Λαπαθιώτης

Η μελοποιημένη ποίηση είναι πιο δύσκολη από ό,τι φαίνεται. Αν το κάνεις καλά, το αποτέλεσμα είναι θαυμάσιο (βλ. ανωτέρω και Κλείσε τα παράθυρα). Αν το κάνεις κακά… αδικούνται πολλ@ εμπλεκόμεν@ που δεν είναι απαραίτητα εν ζωή. Για προφανείς λόγους θα μείνει χωρίς παράδειγμα αυτό το σκέλος. Προχωράμε. Οι Usurum είχαν θέσει τον πήχη ψηλά από τον προηγούμενο δίσκο τους. Δεν με απογοήτευσαν ούτε σε αυτόν. (Με απογοήτευσε η στάση του «φίλου» του Λαπαθιώτη, αλλά αυτό είναι μια εντελώς άλλη κουβέντα.)

Και μου ‘πες πως θα ξαναρθείς, για να χαρώ,
-ποιος ξέρει, μετά το καλοκαίρι.
[…]
Πέρασε το φθινόπωρο, κακός βοριάς σιμώνει,
κι ειν’ η καρδιά μου μόνη-
[…]
Σου ‘γραφα τόσα γράμματα, και πόσο λυπημένα:
δε μου ‘γραψες ούτ’ ένα.

Μια πιο πονηρεμένη από μένα ίσως παραλληλίσει το γνωστό (αχ) ghosting με την παραπάνω συμπεριφορά. Εγώ θα πω πως καλό θα ήταν από το παρελθόν να κρατάμε τις λιγότερο προβληματικές συμπεριφορές και τις πιο αβαθείς ντουλάπες.

Μια σκέψη αποχαιρετισμού: αν κάτι δεν μπορείς να το σηκώσεις βάλε το (στο) ασανσέρ.

Hasta luego chicxs