Την Παρασκευή συναντήσαμε τον Κωνσταντίνο Αγγελόπουλο κάπου στο Θησείο και αμέσως μας πρότεινε να πάμε στα Εξάρχεια για τη συζήτησή μας, σε ένα μέρος που φαίνεται να είναι ο φυσικός του χώρος, καθώς όλοι λίγο πολύ τον ξέρουν εκεί. Από το πρώτο κιόλας λεπτό ήταν ιδιαίτερα άνετος και φιλικός, κάνοντάς μας να ξεχάσουμε πως η συνάντησή μας είχε επαγγελματικό χαρακτήρα και να νιώσουμε σαν μια παρέα που είχε βγει για να πιει τον καφέ της και να συζητήσει τα νέα της.
Ο Κωνσταντίνος είναι ένα νέο παιδί μόλις 18 χρονών με μια εξαιρετική φωνή, ιδιαίτερα συνειδητοποιημένο και ευαισθητοποιημένο. Κατά τη διάρκεια της συζήτησης μας είπαμε πολλά για τη μουσική, αλλά και για το πρώτο του τραγούδι,το «Τζίνι» που κυκλοφόρησε πριν από λίγο καιρό.
Κωνσταντίνε ποιά ήταν το πρώτα σου μουσικά ακούσματα;
Τα πρώτα μου μουσικά ακούσματα είναι ένα συνονθύλευμα από rock που άκουγε ο μεγάλος μου αδερφός, κλασσική μουσική, έντεχνη τύπου Χατζηδάκη και Θεοδωράκη, που άκουγε ο πατέρας μου και κάποια πιο underground λαϊκά ακούσματα από τη μητέρα μου, τύπου Λίτσα Διαμάντη.
Ασχολείται κάποιος άλλος στην οικογένειά σου με τη μουσική;
Ναι, ο μεγάλος μου αδερφός ο Παναγιώτης.
Πότε αποφάσισες να ασχοληθείς με τη μουσική;
Όπως προείπα, ο αδερφός μου Παναγιώτης ασχολείται με τη μουσική, παίζει κιθάρα και τραγουδάει. Βρήκα λοιπόν μια παλιά κιθάρα στην αποθήκη, της πέρασα χορδές και άρχισα να ψάχνομαι μόνος μου. Μαθήματα δεν έκανα, είχα όμως τον ήχο της κιθάρας από πολύ μικρός στα αυτιά μου και αυτό με βοήθησε πολύ.
Από ποιά ηλικία θυμάσαι τον εαυτό σου να τραγουδάει;
Ανέκαθεν. Ήμουν εκείνο το εκνευριστικό παιδάκι που τραγουδούσε όλη την ώρα στους δρόμους.
Στο σχολείο σού είχαν ξεχωρίσει το ταλέντο σου; Έπαιζες κιθάρα στους συμμαθητές σου;
Έπαιζα στις γιορτές και σε πολυήμερες εκδρομές. Για κάποιο περίεργο λόγο μάλιστα, ήμουν ο μοναδικός που έπαιζε κιθάρα.
Η μουσική είναι αυτό που θες να κάνεις επαγγελματικά;
Θεωρώ πως αν ποτέ αντιμετωπίσω τη μουσική ως επάγγελμα, τότε θα την έχω νοθεύσει αρκετά, έτσι που δε θα έχω πλέον τα μούτρα να παίξω, επομένως όχι.
Πως φαντάζεσαι τον εαυτό σου σε δέκα χρόνια;
Θα σου απαντήσω όπως ακριβώς θα σου απαντούσα, αν με ρωτούσες πως φαντάζομαι τον εαυτό μου αύριο. Δεν έχω ιδέα. Δεν μπορώ να προγραμματίσω κάτι, μου φαίνεται περίεργο.
Η οικογένειά σου πως αντιμετωπίζει την ενασχόλησή σου με τη μουσική;
Η οικογένειά μου στέκεται πάντα δίπλα μου. Έχω στο μυαλό μου χαρακτηριστικά την εικόνα του πατέρα μου πριν από κάθε live, να παίρνει τηλέφωνο συγγενείς και φίλους για να έρθουν να με ακούσουν και τη μητέρα μου κάθε φορά που βλέπει να παίζει το video clip, να παίρνει τηλέφωνο όσους προλαβαίνει για να το δούνε.
Πόσο εύκολο είναι για ένα παιδί της ηλικίας σου να μείνει προσγειωμένο;
Πάρα πολύ εύκολο. Υπάρχουν άτομα πολύ μεγαλύτερά μου που δεν είναι προσγειωμένα. Οπότε αυτό δεν έχει να κάνει με την ηλικία, αλλά με τον άνθρωπο και τις συγκυρίες.
Έχεις νιώσει ζήλια από φίλους;
Οι φίλοι μου έχουν την ωριμότητα να αντιλαμβάνονται πως δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από ‘μένα. Δεν είμαι καλύτερος από αυτούς, ούτε έχω κάνει κάτι μεγαλύτερο από εκείνους. Τους φίλους μου τους θαυμάζω, είναι όλοι τους σημαντικοί και ξεχωριστοί. Δεν τίθεται θέμα ζηλοφθονίας.
Υπάρχει κάποιο τραγούδι που να ξεχωρίζεις;
Εξαρτάται από το χώρο που βρίσκομαι όταν παίζω ένα κομμάτι. Είμαι από τους ανθρώπους που ναι μεν έχω επιλέξει να παίζω punk rock και rock, έχω παίξει όμως και σε πολλά κουτούκια, καφενέδες και στέκια. Ένα τραγούδι όμως που πραγματικά με κάνει να ανατριχιάζω, είναι το “Μπρος τα κλειστά παράθυρα” του Μάνου Χιώτη. Ωστόσο, στο ύφος που παίζω βρίσκω ανατριχιαστικά κομμάτια τη “Μοναξιά του σχοινοβάτη”, των αδερφών Κατσιμίχα και το “Στην κόλαση βαθιά” από τα Διάφανα Κρίνα.
Υπάρχει κάποιος καλλιτέχνης που να θαυμάζεις;
Είναι πάρα πολλοί οι καλλιτέχνες που θαυμάζω, αλλά κανενός η πορεία δεν είναι η επιθυμητή μου. Θαυμάζω σε τεράστιο βαθμό τον Nick Cave, τον Παύλο Σιδηρόπουλο, τη Ρόζα Εσκενάζυ. Τους θεωρώ κορυφαίους, αλλά δε θεωρώ πως θα ήταν πρέπον να μιμηθώ την πορεία κάποιου.
Υπάρχει κάποιος που να τον θεωρείς μέντορά σου;
Αν μπορώ να χαρακτηρίσω κάποιον ως μέντορα, αυτός είναι ο παραγωγός μου. Ο άνθρωπος που μου έκανε την παραγωγή στο «Τζίνι» το τελευταίο μου κομμάτι, καθώς και στο επόμενο που θα έρθει. Μιλάω για το Θοδωρή Μανίκα. Είναι ένας άνθρωπος εξαιρετικός στη δουλειά του, έξυπνος, με εξαιρετικές ιδέες. Με έχει κατευθύνει πολύ εύστοχα και πραγματικά, χαίρομαι πολύ για τη συνεργασία μου μαζί του.
Μίλησέ μας για το τελευταίο σου κομμάτι το «Τζίνι».
Το Τζίνι ήρθε σαν ιδέα ένα χρόνο πριν. Για να είμαι ειλικρινής δεν ήταν δική μου ιδέα, αλλά του κ.Μανίκα. Έψαχνε έναν πιτσιρίκο να τραγουδήσει δυο κομμάτια που είχε στο μυαλό του, απευθύνθηκε στην εταιρεία μου και μετά από πολλές συζητήσεις και μια μικρή καθυστέρηση -επρόκειτο αρχικά να κυκλοφορήσει το καλοκαίρι- τελικά κυκλοφόρησε τέλος Σεπτεμβρίου. Είμαι αρκετά χαρούμενος γι’ αυτό, γιατί παίζει αρκετά τόσο στο ραδιόφωνο, όσο και στη τηλεόραση, ενώ είναι έντονη και η ανταπόκριση του κόσμου.
Τα επόμενα βήματά σου ποιά είναι;
Σκοπεύω τον επόμενο μήνα να κάνω κάποια live στην Αθήνα, γιατί με έχει φάει η επαρχία (γέλια) τον τελευταίο καιρό. Είμαι πολύ χαρούμενος που ζω πάλι το σκηνικό της πρόβας, με άτομα που ξέρουν μουσική και μαθαίνω από αυτούς. Παίζουμε πολύ πειραματικά και αυτό το κάνει πιο ενδιαφέρον.
Υπάρχει κάτι που θα σε έκανε να βγάλεις τελείως τη μουσική από τη ζωή σου;
Υπάρχει κάτι που θα σε έκανε να πάψεις να αναπνέεις;
Με την κιθάρα σου έχεις μια ιδιαίτερη σχέση…
Ναι, είναι το πρώτο και βασικό μου μουσικό όργανο. Πήγα μετά από πολλά χρόνια, να τραγουδήσω τα κάλαντα για να την αγοράσω. Η κιθάρα αυτή είναι διαλυμένη, έχει σπάσει, έχει ανοίξει, έχει ξανακολλήσει. Με τη κιθάρα αυτή έχω παίξει στο δρόμο, σε μεγάλα stage της Κύπρου και της Αθήνας. Είναι σύντροφος. Μάλιστα, της έχω δώσει και όνομα.
Αν σου δινόταν η ευκαιρία να φύγεις από την Ελλάδα για κάποιους μήνες και να κάνεις μια συνεργασία στο εξωτερικό, θα το έκανες;
Για μήνες; (γέλια) Εξαρτάται από την κατάσταση και το αν θα μπορούσα να την αντιμετωπίσω.
Αν σου δινόταν η δυνατότητα να κάνεις ένα live οπουδήποτε που θα ήταν αυτό;
2009, Wembley, να ανοίγω τη συναυλία των Muse με 70.000 άτομα.
Όταν ακούς ένα τραγούδι, την προσοχή σου τη τραβά η μουσική ή οι στίχοι;
Όλοι μας αντιμετωπίζουμε τη μουσική ως κοινοί ακροατές. Έχουμε μάθει να ακούμε μουσική μαζοποιημένα. Αν θέλει κάποιος να εντρυφήσει πάνω σε μια μπάντα για παράδειγμα, οφείλει να ακούει τους στίχους, να τους διαβάζει, να ακούει τη μουσική προσεκτικά. Είναι φρικτό το ότι ακούμε μουσική, χωρίς να ακούμε στην ουσία. Δεν προσέχουμε και δεν ξεχωρίζουμε τους ήχους. Ακούμε μόνο τη μείξη αυτών. Τα έχουμε μαζοποιήσει όλα. Η μουσική από μια άποψη είναι και βασανιστική. Σκέψου πόσα μαγαζιά στη παραλιακή έχουν τόσο δυνατά τη μουσική, σε βαθμό που δε σε αφήνουν να αισθανθείς. Είσαι με μια παρέα έξω και για να ανταλλάξεις μια κουβέντα, πρέπει να φωνάζεις. Όλο αυτό σου απαγορεύει να σκέφτεσαι, να αισθάνεσαι. Είναι εξοργιστικό. Βρίσκεσαι απέναντι από έναν άνθρωπο, στο πρόσωπο του οποίου συγκεντρώνονται όλα του τα συναισθήματα. Σε ένα τέτοιου είδους μαγαζί που ο φωτισμός είναι χαμηλός, δε μπορείς καν να κοιτάξεις το βλέμμα των ανθρώπων με τους οποίους είσαι εκεί. Έχουμε φτάσει σε μια κατάσταση που μας δίνονται απεριόριστες ελευθερίες, αλλά συνειδητά τις αποκηρύσσουμε.
Χορεύεις;
Χορεύω swing. Μη φανταστείς τρελά πράγματα, αλλά μ’αρέσει.
Φαίνεσαι αρκετά εξωστρεφής.
Είναι αφελές να ορίζουμε κάποιον ως εσωστρεφή ή εξωστρεφή, αφού δε μπορούμε να ορίσουμε ούτε τους ίδιους τους εαυτούς μας ως προς αυτό το κομμάτι. Οι συναισθηματικές διακυμάνσεις μέσα μας, μεταβάλλονται σαν τη γραμμή στο καρδιογράφημα.
Πιστεύεις πως η μουσική μπορεί να αλλάξει τον κόσμο;
Κάθε καλλιτέχνης σε όποια μορφή τέχνης και αν μετέχει πρέπει να ψυχαγωγεί. Η μουσική όμως δεν αλλάζει τον κόσμο, τον κόσμο οφείλουμε να τον αλλάξουμε εμείς. Πρέπει να βάλουμε τον κοινό εαυτό πάνω από τον ατομικό.
Πόσες ώρες τη μέρα αφιερώνεις στη μουσική;
Μπορεί να ασχοληθώ και 24 ώρες με τη μουσική, μπορεί όμως να υπάρξει και μια μέρα που δε θα ασχοληθώ καθόλου με τη αυτή.
Έχεις σκεφτεί ποτέ να ασχοληθείς με το θέατρο;
Το θέατρο είναι για την αδερφή μου. Είναι εξαιρετική ως προς αυτό το κομμάτι. Εγώ δε το κατέχω, ομολογουμένως.
Θεωρείς πως το ταλέντο είναι κάτι που υπάρχει ή κάτι που μπορεί να καλλιεργηθεί;
Το ταλέντο δεν υπάρχει. Όλοι είμαστε δυνάμει καλοί. Έχω υπάρξει τρομερά κακοφωνίξ. Πλέον όμως, πιστεύω πως έχω καταφέρει να τραγουδάω τουλάχιστον σωστά.
Μιλάς με μεγάλο θαυμασμό για τα αδέρφια σου.
Ναι, τους θαυμάζω πολύ. Είναι οι τύποι που θα γούσταρα να αράξω μαζί τους. Είναι όλοι πολύ ξεχωριστοί. Ο μεγάλος μου αδερφός, όπως σας είπα, ασχολείται με τη μουσική, η φωνή του είναι απίστευτη. Ο άλλος μεγάλος μου αδερφός, είναι απόφοιτος του Αριστοτελείου στο τμήμα του κινηματογράφου, με υποτροφία στο Λονδίνο και διάφορες διακρίσεις παγκοσμίως. Η αδερφή μου, παρόλο που είναι φιλόλογος έχει κάνει εξαιρετικό άνοιγμα στο θέατρο. Ο μικρός μου, πάλι, αδερφός είναι απίστευτος, ξεκάθαρα fashion icon.
Φαίνεσαι ένα παιδί πολύ ενημερωμένο που ασχολείται με τα προβλήματα της κοινωνίας μας.
Είναι χρέος όλων μας να ασχολούμαστε με την κοινωνία. Δε χρεώνω τίποτα και σε κανέναν. Χρέος όλων μας είναι να εκφράσουμε το κοινό καλό. Πρέπει να μάθουμε και πάλι να ζούμε, γιατί όταν απομακρύνεσαι από τις πηγές της ζωής ξεχνάς πώς είναι να αναπνέεις, να παρατηρείς κάτι όμορφο, να αφήνεις την ομορφιά να εισβάλλει μέσα σου. Όπως πολύ εύστοχα, έχουν πει και τα Μεθυσμένα Ξωτικά “όταν νιώσουμε για λίγο τι σημαίνει ζωή, η οργή μας θα αρχίσει να μοιράζει καταδίκες”. Μόνο όταν μάθουμε να ζούμε πραγματικά, μπορούμε να ανατρέψουμε το κακό, που κατά βάση, απορρέει από μέσα μας. Έπιασα τον εαυτό μου να κοιτάζει τον ουρανό περπατώντας και σοκαρίστηκα από το γεγονός, πως είχε περάσει πάρα πολύς καιρός από την τελευταία φορά. Σοκαρίστηκα… Κατάλαβα πως ο κόσμος περπατάει σκυφτός, χωρίς να παρατηρεί τις ομορφιές γύρω του, ξεχνάει να ζήσει, να ερωτευτεί.
Είσαι αισιόδοξος;
Παλιότερα ήμουν περισσότερο.
Πολλοί νέοι αφήνουν τη χώρα μας και κυνηγούν την τύχη τους στο εξωτερικό. Εσύ το έχεις σκεφτεί αυτό;
Δε σκοπεύω να φύγω. Δεν είναι λόγω έθνους – πατρίδας – κράτους. Αγαπώ απλά τον τόπο που με μεγάλωσε. Έτσι κι αλλιώς, πατρίδα μας είναι όλη η γη.
Σπουδάζεις κοινωνιολογία. Είναι κάτι που ονειρευόσουν;
Ήταν η μόνη σχολή που είχα δηλώσει…
Ευχαριστούμε πολύ τον Κωνσταντίνο για τη συνέντευξη αυτή. Η εντύπωση που μας άφησε ήταν η καλύτερη και σίγουρα είναι ένα παιδί που θα θέλαμε όλοι να έχουμε την παρέα μας!
peaceful piano music