«Όλοι οι ήρωες συμμετέχουν σ’ ένα διαρκές παιχνίδι μνήμης που εκτυλίσσεται ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι. Αυτό σηματοδοτεί μια εσώτερη διελκυστίνδα αισθημάτων, τα οποία άλλοτε φωτίζονται, άλλοτε τα σκεπάζει το ημίφως και άλλοτε κρύβονται στο σκοτάδι, πάντα σε σχέση με το φως που κυριαρχεί στις ζωές των ανθρώπων». Σωτήρης Σαμπάνης
Μετά τα μυθιστορήματα «Θέλω να μείνω με τον μπαμπά» (2000) και «Κόκκινος χορός» (2003), ο Σωτήρης Σαμπάνης επιστρέφει στις εκδόσεις «Ελληνικά Γράμματα» με ένα νέο συναρπαστικό βιβλίο.
Το πέμπτο κατά σειρά μυθιστόρημά του, με τίτλο «Η αγάπη μεγαλώνει στο σκοτάδι», διαδραματίζεται κατά το δεύτερο μισό του 20ού με αρχές του 21ου αιώνα σε ένα εντυπωσιακό γεωγραφικό τρίγωνο μεταξύ Ευρώπης, Αυστραλίας και Αφρικής. Η αρχή της πρωτοπρόσωπης αφήγησης βρίσκει τον κεντρικό ήρωα, τον συνταξιούχο πλέον Μιχάλη Νέζη, στην έδρα του στη Μελβούρνη, μετά από ένα ταξίδι του στην Ελλάδα. Ενόσω βρίσκεται στη μακρινή πατρίδα, μαθαίνει κάποια νέα που τον βυθίζουν σε μια έρημο απόγνωσης: ένα γράμμα από κάποιο ίδρυμα για άτομα με ειδικές ανάγκες τον πληροφορεί ότι ένας εικοσιεφτάχρονος άνδρας, τρόφιμος εκεί επί πολλά συναπτά έτη, είναι γιος του, όπως τουλάχιστον ισχυρίζεται η μητέρα του στη διαθήκη που έγραψε πριν από τον θάνατό της. Η ίδια γυναίκα σε ένα γράμμα προς τον Μιχάλη, το οποίο συνόδευε τη διαθήκη, αφού τον προειδοποιεί ότι η επιθυμία της δεν αποτελεί δέσμευση για εκείνον, αναφέρει: «Να, όμως, που ήρθε η ώρα να πάρεις εσύ τη σκυτάλη της αγάπης, και είσαι τόσο καλός σ’ αυτό».
Η γυναίκα, η Ντορίν Πρατ, που καταγόταν από την Ελβετία και ζούσε στην Αυστραλία, δεν είναι άλλη από την προ είκοσι οκτώ ετών αγαπημένη του, η οποία μετά από τρία χρόνια ευχάριστης σχέσης τον εγκατέλειψε χωρίς καμιά εξήγηση, αφήνοντας πίσω της αναπάντητα αμέτρητα «γιατί». Η υπόθεση αυτή μοιάζει με τσουνάμι για τον Μιχάλη, άνθρωπο ευαίσθητο, ευγενικό και γήινο. «Η ζωή του ήταν ένα νήμα που η μία άκρη του βρισκόταν στην Ελλάδα και η άλλη εδώ στην ξενιτιά. Θα μπορούσε να κάνει λόγο για αρχή και τέλος μιας ζωής, αν –λίγο πριν το τέλος– δεν ερχόταν το απρόβλεπτο να ανατρέψει τον εφησυχασμό και τη ρουτίνα του». Αν και «συμβιβασμένος με τις εκπλήξεις και τις ανακολουθίες της ζωής», θα βρεθεί εν μέσω συνταρακτικών εξελίξεων και έντονων συναισθηματικών αναταράξεων.
Πρόσωπα άγνωστα μέχρι τότε σ’ εκείνον, όπως ο βαριά ανάπηρος γιος του που φέρει το όνομά του και η δολοπλόκος διευθύντρια του ιδρύματος, αλλά και πρόσωπα γνωστά, όπως ο παιδοψυχίατρος γείτονας και φίλος του, θα εκμεταλλευτούν ο καθένας με τον τρόπο του τα αδιευκρίνιστα κομμάτια του παρελθόντος, διαστρεβλώνοντας την πραγματικότητα και καθιστώντας τον Μιχάλη κομπάρσο στην ίδια τη ζωή του. Παρελθόν, παρόν και μέλλον γίνονται ένα. Κι αυτός, μόνος, αναζητώντας λύσεις και απαντήσεις, με οδηγό την αγάπη που μεγαλώνει στο σκοτάδι, πασχίζει να φωτίσει την αλήθεια και να απαντήσει στα ηθικά διλήμματα που εγείρονται.
Με στέρεη δομή, πειστικούς χαρακτήρες, ευαίσθητη περιγραφή σύνθετων διακυμάνσεων των συναισθημάτων και μια εξαιρετικά ευρηματική χρονική ακολουθία στην αφήγηση των γεγονότων, το μυθιστόρημα του Σωτήρη Σαμπάνη λειτουργεί ως «ένα διαρκές παιχνίδι μνήμης» και καταλήγει σε μια συγκινητική εξύμνηση της αληθινής αγάπης που θα συνεπάρει ολοκληρωτικά τον αναγνώστη.
Ο Σωτήρης Μιχ. Σαμπάνης γεννήθηκε στις Καμάρες Αιγιαλείας. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες και Δημόσιο Δίκαιο στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Στον χώρο της λογοτεχνίας έχει συνδεθεί με τα μυθιστορήματα: «Θέλω να μείνω με τον μπαμπά» (2000) και «Κόκκινος χορός» (2003), από τις εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, «Οι Δίδυμες» (2997) από τις εκδόσεις Μπαρτζουλιάνος και «Σκανταλόπετρα» (2015) από τις εκδόσεις Διόπτρα. Έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές: «Μεσίστιοι Πόθοι» (2008, εκδόσεις Γαβριηλίδη) και «Ρωγμή στο απροσπέλαστο» (2017, εκδόσεις Σκόλη). Στον χώρο του θεάτρου είναι γνωστός για τα έργα: «Ευγενείς Αγωνίες» (γυναικείος μονόλογος), που απέσπασε το Α΄ Κρατικό Βραβείο Συγγραφής Θεατρικού Έργου για το έτος 2009 στον διαγωνισμό του Υπουργείου Πολιτισμού, «Ηλιθιότητας Εγκώμιο» (διασκευή εμπνευσμένη από το θεατρικό έργο του Νηλ Σάιμον (Οι Ηλίθιοι) και «Το σώμα του χρόνου» (ανδρικός μονόλογος), Εταιρεία Θεάτρου «Η Άλλη Πλευρά».
