Ας γελάσουμε, λοιπόν, σε βάρος σας. Θυμηθείτε, είναι απλά χιούμορ, θα πεθάνουμε όλοι και δεν θα υπάρχει sequel. Αυτό είχε πει ο Ricky Gervais την πέμπτη φορά που παρουσίασε τις Χρυσές Σφαίρες το 2020 στο καθιερωμένο stand-up κομμάτι του. Η αναφορά του στον θάνατο και το μη πολιτικά ορθό χιούμορ δεν είναι παράλογη. Αυτά ήταν λίγο – πολύ τα βασικά στοιχεία της νέας -τότε- σειράς του με τον καθόλου παραπλανητικό τίτλο After Life. Για όσους δεν το ξέρουν, το After Life είναι μια dramedy, με δημιουργό και πρωταγωνιστή τον ίδιο τον Gervais. Κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στο Netflix το 2019, ενώ το 2022 ήταν η χρονιά της τρίτης και τελευταίας της σεζόν. Ο λόγος, λοιπόν, για μια σειρά, που μιλάει για τη ζωή μετά τον θάνατο. Όχι τον θάνατο τον δικό μας, αλλά των δικών μας.
After Life και σας σιχαίνομαι όλους
Όπως είπαμε και πριν, πρωταγωνιστής της σειράς είναι ο Τόνι, τον οποίο υποδύεται ο ίδιος ο Gervais. Ο Τόνι είναι δημοσιογράφος σε μια τοπική εφημερίδα, ζει μια ευτυχισμένη ζωή με τη σύζυγό του, Λίσα, και τον αγαπημένο σκύλο τους. Μέχρι που η Λίσα (Κέρι Γκόντλιμαν) πεθαίνει. Τότε είναι που ξεκινάει το After Life, η ζωή μετά για τον Τόνι. Τα χρόνια περνούν, εκείνος όμως δυσκολεύεται να ξεπεράσει τον θάνατό της. Σηκώνεται κάθε πρωί επαναλαμβάνοντας το ίδιο τελετουργικό. Παρακολουθεί τα βίντεο που του έχει ετοιμάσει η Λίσα στη διάρκεια των χημειοθεραπειών της.
Στα βίντεό της, η Λίσα συνήθως του δίνει διάφορες συμβουλές: από το πώς να φροντίζει το σπίτι μέχρι το να προχωρήσει τη ζωή του. Ωστόσο, ο Τόνι, αν και προσπαθεί, δυσκολεύεται. Στο After Life, ο Ricky Gervais μας παρουσιάζει έναν χαρακτήρα που σιχαίνεται τους άλλους και τη ζωή. Ο Τόνι λέει συνέχεια πως αν δεν υπήρχε ο σκύλος του θα αυτοκτονούσε. Παράλληλα, υποτιμά, ειρωνεύεται, κοροϊδεύει τους πάντες γύρω του, ακόμα κι αν αυτοί θέλουν το καλό του.
Για να είμαστε δίκαιοι με τον χαρακτήρα του Ricky, κανείς από τον περίγυρό του δεν μπορεί να τον βοηθήσει. Κάποιοι έχουν μεν καλές προθέσεις. Ο κουνιάδος (Τομ Μπάσντεν) του και διευθυντής της εφημερίδας όπου δουλεύει είναι ένα τέτοιο παράδειγμα. Προσπαθεί να τον ωθήσει να ζήσει, να βρει καινούργια χόμπι, να ασχοληθεί με κάτι άλλο πέρα από τη γυναίκα του και τον σκύλο του. Βέβαια, όλα αυτά δεν είναι αρκετά. Ο Τόνι χρειάζεται ψυχολόγο και βρίσκει έναν.
Βοήθεια!
Μόνο που ο ψυχολόγος του είναι, με μια παιδική έκφραση, ο χειρότερος ψυχολόγος του κόσμου. Ξεχειλίζει τοξική αρρενωπότητα, δεν ακούει τον αναλυόμενό του, ενώ οι συμβουλές του περιορίζονται σε βρισιές. Ο Τόνι χρειάζεται βοήθεια, χρειάζεται κάποιον, αλλά όχι τον οποιονδήποτε, για να θυμηθούμε και τους Beatles.
Έτσι, το After Life του Τόνι αποδεικνύεται ακόμα πιο δύσκολο. Ώρες ώρες η κωμωδία του Ricky Gervais μοιάζει πιο πολύ με τραγωδία. Όποια σανίδα σωτηρίας κι αν εμφανιστεί, αυτή αυτόματα εξαφανίζεται. Άλλοτε την εξαφανίζει ο Τόνι, επειδή δεν μπορεί να ξεπεράσει το πένθος του, άλλοτε παίζει κι η τύχη τον ρόλο της.
Μια χαρακτηριστική περίπτωση είναι η Έμμα (Άσλεϊ Τζένσεν), η οποία γηροκομεί τον πατέρα του. Με εκείνη φαίνεται πως υπάρχει μια ερωτική χημεία, αλλά πάντα κάτι στέκεται εμπόδιο. Έτσι, το After Life δημιουργεί στον θεατή την ελπίδα ότι ο πρωταγωνιστής του θα προχωρήσει, αλλά σε κάθε επεισόδιο γίνεται φανερό ότι κάτι τέτοιο δεν θα συμβεί.
Έτσι, ο Τόνι ζει, όπως έγραψε στη Lifo η Ελένη Τζαννάτου, κάθε μέρα τη μέρα της μαρμότας. Το αύριο δεν θα φέρει τίποτα διαφορετικό και πρέπει να το αποδεχτεί. Όλοι γύρω του είναι ηλίθιοι, cunts όπως λέει συνέχεια με το βρετανικό αξάν του. Με τον τρόπο αυτόν τίθενται τα δεδομένα για το After Life του. Το δίλημμα για εκείνον ξεκάθαρο: ή θα τα αποδεχτεί ή θα αυτοκτονήσει.
Το After Life είναι μια ωδή στην ανθρώπινη βλακεία
Όπως έχει πει κι ο ίδιος ο Ricky Gervais, το After Life δεν είναι μια σειρά για το πένθος. Θαρρώ πως έχει δίκιο. Το After Life είναι πιο πολύ μια γλυκόπικρη ιστορία για την αποδοχή της ζωής. Μετά τον θάνατο της συζύγου του, ο Τόνι νιώθει ξένο σώμα με τον κόσμο, με τους ανθρώπους. Απορεί που οι άλλοι κάνουν συνεχώς βλακείες, είναι γεμάτοι παράλογες απαιτήσεις και έχουν τις ιδιορρυθμίες τους.
Πράγματι, με έναν σουρεάλ τρόπο, στο After Life δεν υπάρχουν ροζ χαρακτήρες. Μοναδικές εξαιρέσεις η «φίλη» Έμμα και η γυναίκα του Τόνι. Η δεύτερη δικαιολογημένα, καθώς ζει στο φαντασιακό του συζύγου της και γι’ αυτό εξιδανικεύεται.
Όλοι οι υπόλοιποι είναι καρικατούρες, cringe, αποτυχημένοι. Losers, όπως λέγαμε σε προηγούμενο κείμενο. Ο κόσμος του After Life είναι ένας κόσμος παραποιημένος, ίσως χειρότερος από τον κανονικό, όπως τον βλέπουμε με τα μάτια του Τόνι (και του Gervais ενδεχομένως).
Και πάλι, όμως, ένας τέτοιος κόσμος είναι ενδιαφέρων και μοιάζει αρκετά με τον κανονικό. Κανένας από τους χαρακτήρες δεν βγαίνει αλώβητος: άλλοι είναι μεγαλομανείς και ονειρεύονται ότι θα γίνουν σταρ, άλλοι σνομπάρουν τη βρετανική ύπαιθρο στην οποία βρέθηκαν κατά τύχη. Άλλοι πάλι πίσω από τη σοβαροφάνειά τους κρύβουν ένα παιδάκι που θέλει να κερδίζει σε όλα τα σπορ, ενώ άλλοι δεν μπορούν να ξεπεράσουν τον χωρισμό τους με έναν σύντροφο που τους συμπεριφερόταν απαίσια. Δεν λείπουν βέβαια κι αυτοί που πιστεύουν στα ζώδια, ενώ στην πραγματικότητα ψάχνουν απεγνωσμένα να βρουν κάπου την αγάπη.
Υπό το βλέμμα του Gervais, όλοι τους προκαλούν το γέλιο, αλλά κρίνονται με συμπόνοια. Οι μόνοι που αντιμετωπίζονται πιο αυστηρά είναι οι bullies. Οι ψυχολόγοι που εκμεταλλεύονται τους θεραπευόμενούς τους, οι ψευτο-διανοούμενοι που υποτιμούν όποιον βρίσκεται απένταντί τους κι άλλοι παρόμοιοι.
Εν τέλει, το After Life είναι μια καλή κωμωδία
Αν ο ρόλος της κωμωδίας είναι να απομυθοποιεί, να σε χτυπάει στον ώμο και να σου λέει «δεν πειράζει», τότε το After Life του Ricky Gervais είναι μια καλή κωμωδία. Στο τέλος τέλος, όλα τα ελαττώματα των ηρώων συγχωρούνται, όλοι αξίζουν την αγάπη κι ας είναι ατελείς.
Όσο κι αν δεν μου αρέσει καθόλου το πολιτικά μη ορθό χιούμορ, καταλαβαίνω τι προσπαθεί να κάνει ο Gervais με αστεία για τους υπέρβαρους ή τις σεξεργάτριες. Στην πραγματικότητα, δεν γελάμε με εκείνους, αλλά με τον πρωταγωνιστή του, με την κακία που δείχνει στους γύρω του, ιδίως όταν αυτοί τον αγαπάνε. Όπως λέει κι ο ίδιος: κωμωδία σημαίνει να γελάς με το λάθος, ενώ ξέρεις το σωστό. Από όλους τους cunts, ο Τόνι είναι ο χειρότερος και το ξέρει πολύ καλά.
Συγχωρεμένος
Αντίθετα, οι μόνοι που ξεφεύγουν από τα καυστικά σχόλια και τα αστεία του Gervais, είναι οι bullers, οι σεξιστές, οι ομοφοβικοί. Αυτοί που κοροϊδεύουν, που αποσκοπούν απλά στο να μειώσουν τους άλλους. Ο ρόλος τους στο After Life είναι απλά να τους δούμε, να αηδιάσουμε και να τους καταδικάσουμε. Αυτοί, άλλωστε, μοιάζουν με τον Ricky περισσότερο από κάθε άλλον.
Αξίζουν, όμως τη συγχώρεση, όπως κι ο ίδιος ο Gevais. Αρκεί να τη ζητήσουν. Ο χαρακτήρας του Gervais, ο Τόνι το έκανε με τον τρόπο του. Κι έτσι αποδέχτηκε και την ίδια τη ζωή. Εκείνος συγχώρεσε τους άλλους για τα ελαττώματά τους κι οι άλλοι τον συγχώρεσαν. Γιατί εκείνοι τον κατάλαβαν. Κι εκείνος κατάλαβε ότι δεν έχει το μονοπώλιο της λύπης. Εξάλλου, στη ζωή κανείς μας δεν τα περνάει καταπληκτικά. Αντικαταπληκτικά τα περνάμε όλοι, που λένε ο Παύλος Παυλίδης και οι B-Movies.
Παρόμοια άρθρα:
- After Life: μια γλυκόπικρη σειρά για την απώλεια και το πένθος
- Ο απατεώνας του Tinder: Ένα καλά σχεδιασμένο κόλπο εξαπάτησης
- Tick Tick… Boom!: Για έναν loser που δεν πρόλαβε να γίνει σταρ
Aκολουθήστε τις σελίδες μας σε Facebook, Instagram και Spotify για περισσότερη έμπνευση.
