Ο Rick Gervais, γνωστός ηθοποιός και κωμικός που μας έχει χαρίσει άπειρες ώρες γέλιου με το καυστικό του χιούμορ, είναι παραγωγός, σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής στην σχετικά καινούρια μαύρη κωμωδία του Netflix. Φυσικά, μιλάμε για το “After Life” που έκανε την εμφάνισή του στην πλατφόρμα τον Μάρτιο του 2019. Δείχνει την ζωή ενός ανθρώπου που έχει μόλις χάσει την γυναίκα του και προσπαθεί να διαχειριστεί τον πόνο και το πένθος της απώλειας.
Ο κεντρικός χαρακτήρας είναι ο Τόνι. Ένας αυθάδης και σαρκαστικός δημοσιογράφος, που έχασε την γυναίκα του από καρκίνο. Δεν έχει παιδιά, παρά ένα σκύλο (όπως συμβαίνει και στην πραγματική ζωή του Rick Gervais). Εργάζεται σε μια τοπική εφημερίδα, που ,όπως λέει και ο ίδιος, χρησιμοποιούν οι γιαγιάδες για να πετάνε τις ακαθαρσίες της γάτας τους. Η σειρά ξεκινάει με ένα απόσπασμα από ένα βιντεάκι που έχει γυρίσει η αποθανούσα γυναίκα του για να τον παρακινήσει να συνεχίσει να ζει και να μην τα παρατήσει. Κάπως έτσι ξεκινάει κάθε επεισόδιο. Με τον Τόνι να βρίσκεται σε αδιέξοδο. Να μην αντέχει άλλο την ζωή και να προσπαθεί με κάθε τρόπο να αποδείξει πόσο μάταια και μίζερα είναι όλα.
Ο Τόνι, λοιπόν, δεν χάνει ευκαιρία να κοροϊδεύει τον κόσμο γύρω του. Να υπενθυμίζει σε όλους πόσο ανόητοι και βαρετοί είναι και πόσο άδεια είναι στην πραγματικότητα η ζωή τους. Ο μόνος λόγος που δεν αυτοκτονεί και συνεχίζει να ζει είναι το ότι πρέπει να δίνει φαγητό στο σκύλο του.
Ακόμη, επισκέπτεται συχνά τον ψυχολόγο του και τον πατέρα του στο γηροκομείο, ο οποίος έχει αλτσχάιμερ και το μόνο που θυμάται είναι να κάνει σεξουαλικά σχόλια για τις νοσοκόμες και τους υπόλοιπους τρόφιμους. Ο ψυχολόγος αντίστοιχα είναι το κλασικό παράδειγμα κερδοσκόπου, εγωκεντρικού ψυχολόγου. Αυτού που περισσότερο μιλάει για τον εαυτό του παρά για τον πελάτη του. Παράλληλα, πιάνει φιλίες με έναν έμπορο ναρκωτικών και με μια sex worker την οποία αυτός αποκαλεί prostitute.
Γενικά, η σειρά δεν έχει ιδιαίτερη πλοκή. Μην περιμένετε κάποια περιπέτεια με ξεκαρδιστικά και αναπάντεχα σκηνικά. Το After Life προσπαθεί να αποδώσει με έναν απλό, ανθρώπινο και καυστικό τρόπο τον αβάσταχτο πόνο της απώλειας. Χωρίς υπερβολές και μελόδραμα. Δείχνει την καθημερινότητα ενός απλού ανθρώπου, που κάλλιστα θα μπορούσε να είναι ένας από εμάς,. Την θλίψη και απόγνωση που τον περιβάλει, αλλά και την προσπάθειά του να μην τα παρατήσει, ακόμα και όταν όλα φαίνονται ανώφελα.
Αν και το concept της σειράς σου κινεί την περιέργεια, και πράγματι ως ένα σημείο αξίζει, προς το τέλος καταφεύγει κάπως αδέξια και εσπευσμένα σε μία ακόμη κλισέ σειρά του είδους. Ο Τόνι, ενώ εδώ και επτά επεισόδια είναι στα πρόθυρα της αυτοκτονίας, τελικά αλλάζει 360 μοίρες αντίληψη για την ζωή. Αποφασίζει να προσπαθήσει εκ νέου να φτιάξει την ζωή του, με ατάκες που ακούγονται βγαλμένες από σαπουνόπερα. Βέβαια, τέτοιες περιπτώσεις δεν αποκλείονται και στην πραγματική ζωή. Αλλά σίγουρα δεν γίνονται τόσο απότομα όπως στο After Life. Με την ξαφνική αυτή αλλαγή, φαίνεται να υπονομεύει το όλο κλίμα που έχει δημιουργήσει ο Rick Gervais με το καυστικό και κυνικό χιούμορ του σε όλα τα προηγούμενα επεισόδια.
Ίσως η δεύτερη σεζόν να τα ανατρέπει όλα αυτά, ίσως και όχι. Απομένει να το ανακαλύψετε…
Jojo Rabbit: όταν ο καλύτερος σου φίλος είναι ο Χίτλερ
