Upgrade: Μπορεί ένα λογισμικό να συνυπάρξει με έναν άνθρωπο;

Σε μια εποχή που η τεχνολογία αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας, ερχόμαστε αντιμέτωποι με ένα φιλοσοφικό ερώτημα. Είναι αρωγός ή δυνάστης μας; Σε μια προσπάθεια να διαφωτίσει αυτό το ερώτημα έρχεται μια παραγωγή του Netflix, το Upgrade. Ξέρω πως μπορεί να είστε δύσπιστοι όμως αλήθεια αξίζει το χρόνο σας.

Περίληψη

O Grey Trace (Logan Marshall-Green), ένας τεχνοφοβικός μηχανικός, πέφτει θύμα μιας επίθεσης που τον αφήνει τετραπληγικό και ταυτόχρονα χήρο. Ένας πελάτης του ο Eron Keen (Harrison Gilbertson) του δίνει την επιλογή να αποκτήσει πίσω το σώμα του με την εμφύτευση ενός μικρο-τσιπ εν-ονόματι STEM. Απελπισμένος να εκδικηθεί τον θάνατο της γυναίκας του, δέχεται τη πρόταση.

Συνύπαρξη δεν σημαίνει δημοκρατία

Το Upgrade χειρίζεται τέλεια μια χιλιοειπωμένη ιστορία προς όφελος της για να εστιάσει σε ένα νέο ζήτημα, αυτό της τεχνολογίας. Στην μιάμιση ώρα που διαρκεί, διεγείρεται το εξής ερώτημα. Μέχρι που είμαστε ικανοί να προβλέψουμε και να αποτρέψουμε να μην καταλήξουμε υποχείρια; Δυστυχώς η ταινία δεν το εξερευνά τόσο όσο θα θέλαμε όμως είναι αρκετή για να αποτελέσει τροφή για σκέψη.

Μέσα από την σκηνοθετική ματιά του Leigh Whannell, ενός «μάστορα» στην χρήση βίας και δημιουργία έντασης στις δουλειές που υπογράφει, παρακολουθούμε αμέτοχοι, όπως και ο ίδιος ο πρωταγωνιστής, ένα λογισμικό να χειρίζεται πιο επιδέξια και από τους πιο στυγνούς εγκληματίες κάθε λογής όπλο. Όλα για να προσφέρει στον ξενιστή του αυτό που επιθυμεί περισσότερο, την εκδίκηση. Με πλάνα που εστιάζουν αρχικά στις κινήσεις κατά τη διάρκεια των καυγάδων και έπειτα στις εκφράσεις του Grey, παρατηρούμε ένα συνδυασμό ενοχής και αποστροφής στις πράξεις. Που παρότι γίνονται από αυτόν στη πραγματικότητα είναι αποτέλεσμα του STEM. Σε όλες αυτές τις σκηνές, το λειτουργικό σύστημα με την ατέρμονα πράα φωνή δικαιολογεί και εκλογικεύει αυτές τις πράξεις, αφαιρώντας από τον «συνεργό» του τις τύψεις που κουβαλά. Ως αποτέλεσμα, μέχρι και ο ίδιος ο Grey φτάνει να πιστεύει πως είναι μονόδρομος αυτή η συμπεριφορά.

Επειδή είναι η πραγματικότητα δεν σημαίνει πως την προτιμάμε

Με ερμηνείες που δεν συναρπάζουν αλλά συντροφεύουν στην έκβαση της ιστορίας, καταλήγουμε σε μια ανατρεπτική συνειδητοποίηση. Ότι η πραγματικότητα που χτίσαμε χάρη στα τεχνολογικά επιτεύγματα ίσως είναι προτιμότερη στην εικονική της εκδοχή. Είναι λιγότερο οδυνηρός ένας κόσμος μέσα στην ασφάλεια του μυαλού μας.

Ένα πράγμα που με καθήλωσε στην ταινία αυτή ήταν η μουσική. Παρότι δεν γνώριζα τη δουλειά του, ο Jed Palmer δημιούργησε την τέλεια ατμόσφαιρα. Πλαισίωσε και εδραίωσε τα συναισθήματα των πρωταγωνιστών και αλλά και τα δικά μας. Αν θελήσετε να ακούσετε το soundtrack εστιάστε στο A Better Place. Αποτελεί ίσως τη καλύτερη σύνοψη αυτής της ταινίας.

Στο δια ταύτα

Το Upgrade αποτελεί ένα απόσταγμα όλων των ταινιών της δεκαετίας του 80′. Όπου κλασσικά, ο άντρας της διπλανής πόρτας μετατρέπεται σε εκδικητή-μακελάρη (δεν ξέρω αν σας θυμίζει κάτι το όνομα Charles Bronson;) με μια φουτουριστική νότα. Έχοντας παρεμφερές χιούμορ, θεματολογία αλλά και σκηνοθεσία σε στιγμές, αποτελεί μια εξύμνηση στο είδος και οφείλω να ομολογήσω πως είναι μια αξιόλογη προσπάθεια. Με μια απλά δομημένη ιστορία που φτάνει με γοργούς ρυθμούς στο ζενίθ της, είναι λίγο δύσκολο να μην ικανοποιηθεί ο θεατής. Άρα, αν είναι βράδυ και έχετε όρεξη για λίγη οπτική δράση (λόγω καραντίνας δύσκολα να έχετε και άλλου είδους) δώστε μια ευκαιρία, μπορεί και να την απολαύσετε.

Παρόμοια άρθρα:

• Η Ζωή του Πι: φαντασία ή πραγματικότητα;
• JOSEP: ένα σκληρό animation
• V for Vendetta: μια ταινία – σταθμός για την υποστήριξη των ιδεών

Ακολουθήστε μας στις σελίδες μας Facebook, Instagram και Spotify για περισσότερη έμπνευση.

Giving Sight by Beasty Press // Giving Sight The Project