Orange Is The New Black 7: το τέλος

To 2010, η πρώην κατάδικος Piper Kerman κυκλοφορεί το βιβλίο της Orange Is The New Black: My Year In A Women’s Prison. Σε αυτό αφηγείται τις εμπειρίες της από τις ομοσπονδιακές φυλακές γυναικών, ως αποτέλεσμα της ανάμειξής της με το εμπόριο ναρκωτικών, στο οποίο την είχε παρασύρει η τότε κοπέλα της. Τρία χρόνια μετά, τα απομνημονεύματά της μετατρέπονται σε κωμικοδραματική σειρά του Netflix. Πρωταγωνίστριες οι Taylor Schilling και Laura Prepon, μεταξύ πολλών άλλων.  

Η πλοκή

Στην τελευταία σεζόν, παρακολουθούμε τις προσπάθειες της πρωταγωνίστριας και μερικών άλλων χαρακτήρων να ενσωματωθούν και πάλι στην κοινωνία. Επιχειρούν να αποκαταστήσουν τους δεσμούς με τα οικογενειακά και φιλικά τους πρόσωπα. Όλα αυτά σε αντιδιαστολή με τις ζωές των χαρακτήρων που παραμένουν κρατούμενοι. Νέα πρόσωπα εμφανίζονται, με την επέκταση της φυλακής και την προσθήκη κέντρου κράτησης μεταναστών. Ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα είναι η εξέλιξη ορισμένων χαρακτήρων, σε μια σειρά που, κατά τα άλλα, δεν έχει κάνει σημαντικά βήματα στο character development. 

Περί σωφρονιστικού συστήματος και μεταναστευτικών πολιτικών

To Orange Is The New Black, δεν είναι μια απλή κωμωδία, ούτε ένα απλό δράμα φυλακής. Κατά τη διάρκεια των 7 κύκλων, η δημιουργός, Jenji Kohan, προσεγγίζει ένα σύνολο κοινωνικοπολιτικών ζητημάτων, άλλοτε με χιουμοριστικό και άλλοτε με ωμό τρόπο. Ήδη από την πρώτη σεζόν, κεντρικό θέμα της σειράς αποτελεί το δυσλειτουργικό αμερικανικό σωφρονιστικό σύστημα, αλλά και η μεταχείριση των Αφροαμερικανών και των αλλοεθνών εν γένει από την κυβέρνηση και την αστυνομία. Στον τελευταίο κύκλο, αυτό συμβαίνει σε μεγάλο βαθμό, αφού, μέσα από τις ζωές των κρατούμενων μεταναστών, θίγονται οι αντιμεταναστευτικές πολιτικές των ΗΠΑ, η πολιτική διαχωρισμού των παιδιών από τους γονείς, αλλά και οι άθλιες συνθήκες που υποχρεώνουν τους μετανάστες να φύγουν από τον τόπο τους, οι θυσίες που κάνουν με την ελπίδα για μια καλύτερη ζωή και οι κίνδυνοι που αντιμετωπίζουν όταν απελαύνονται. 

Ψυχικές νόσοι

Οι ψυχικές ασθένειες και, ιδιαίτερα, η αντιμετώπιση των ψυχικά ασθενών κρατουμένων, αποτελεί επίσης κεντρικό θέμα της σειράς. Ο τελευταίος κύκλος, παρουσιάζει την κατάθλιψη, τον αυτοτραυματισμό και την αυτοκτονία, τόσο μέσα από βίαιες σκηνές, όσο και μέσα από υπαρξιακούς διαλόγους. Ένα δυνατό σημείο της σειράς είναι το σενάριο. Δεν είναι λίγες οι φορές που φιλοσοφικές σκέψεις και υπαρξιακοί προβληματισμοί μεταφέρονται επιτυχώς λακωνικά και μέσα από την αργκό εγκληματιών.

Πιο επίκαιρη από ποτέ, η έβδομη σεζόν κάνει αναφορές στη σεξουαλική κακοποίηση και στο κίνημα Me Too, με τον φεμινισμό αλλά και τα LGBTQ+ άτομα να βρίσκονται στο προσκήνιο. 

Μουσική + λήξη

Για μια ακόμη σεζόν, το soundtrack δεν απογοητεύει, με ταιριαστά κομμάτια να ακούγονται στο τέλος κάθε επεισοδίου. Η σειρά κλείνει  με ένα ικανοποιητικό, σε ρεαλιστικά πλαίσια, φινάλε. Αρκετοί χαρακτήρες να ξεκινούν μια καλύτερη ζωή και άλλοι έρχονται αντιμέτωποι με μια τραγική μοίρα. 

Μπορείτε να δείτε τα opening credits, με το theme song You’ve Got Time της Regina Spektor εδώ.