Ο γαλλόφωνος κινηματογράφος προκαλούσε ανέκαθεν στο σινεφίλ κοινό μια ιδιάζουσα έλξη. Αν προσθέσουμε σε αυτή το millennial melodrama, το αστικό τοπίο, την περιπλοκότητα των σχέσεων (μάνας και γιού, φίλων, συντρόφων και οικογενειών ολόκληρων) και την ρευστότητα της έκφρασης του φύλου, το αποτέλεσμα δικαιώνει την αγάπη κοινού και κριτικών στον Καναδό σκηνοθέτη Xavier Dolan.

Ο αγαπημένος των Καννών έχει στο ενεργητικό του 8 μεγάλου και 1 μικρού μήκους ταινία στα δέκα χρόνια δράσης του στον κινηματογράφο. Έχει δανείσει την ματιά του σε δυο βιντεοκλίπ, ένα εκ των οποίων το Hello της Adele. Κάπου εδώ αρχίζω να κάνω συνειρμούς συσχέτισης με τον δικό μας Λάνθιμο, άλλα δεν είναι η ώρα για συγκρίσεις. Σήμερα έχει την τιμητική της η γλώσσα του Καμύ και του Προύστ, της Lara Fabian και της Rita Baga. Βάλε μια λίστα με τραγούδια early 90’s να παίζει στο spotify, κάνε ένα τσάι και πάμε να δούμε τις μερικές από τις αγαπημένες μου ταινίες.

“I Killed My Mother” (2009)

Το προσωπικό δράμα ενός νέου, η σχέση του με την μητέρα του και oi συνειδητοποιήσεις για τον εαυτό του και την σεξουαλικότητα του, βάζουν στον χάρτη τον Ντολάν. Με ενεργό ρόλο μπρος και πίσω από την κάμερα, με άλλοτε διεισδυτική ματιά μέσα στον φακό και άλλοτε με απλανές βλέμμα και ανοιχτό κάδρο σε ασπρόμαυρο φόντο, μας αποδίδει το queer angst σε ένα σύγχρονο coming of age story.

Ο Hubert δεν είναι απλά ακόμα ένας κουήρ χαρακτήρας με προβληματικές σχέσεις με την μητέρα του. Αν απομονώσουμε την φράση του “We should be able to kill ourselves. In our heads. And then be reborn. To be able to talk, look at each other, be together. As if we never met before.” εύκολα καταλαβαίνουμε τις καταβολές ενός σκεπτόμενου ανθρώπου που τον προβληματίζει το όριο της δικής του ύπαρξης και τα πλαίσια στα οποία μπορεί να κινηθεί μέσα στην κοινωνία του.

“Heartbeats” (2010)

Ίσως η δεύτερη αγαπημένη μου ταινία μέσα από την ματιά του Ντολάν. Ένας ύμνος στην εγωιστικότητα του έρωτα, στις θυσίες στον βωμό του και στις αναπόδραστες απώλειες των μαχών που δίνονται. Η ταινία ξεκινά με την μορφή συνεντεύξεων από τους 2 πρωταγωνιστές και φίλους Francis και Marie που βρέθηκαν να διεκδικούν μια θέση στην καρδιά και το κρεβάτι του Nicolas, ό,τι κοντινότερο σε αναπνέον αρχαιοελληνικό άγαλμα θα δείτε εκεί έξω. Σχέσεις κλονίζονται, η έννοια του self-awareness τίθεται στο τραπέζι και μια καινούργια γενιά συστήνεται με το αριστούργημα που ακούει στον τίτλο Bang Bang από την μοναδική Δαλιδά.

The simply complex life of the middle class hipster. Οι φανταστικοί έρωτες. Οι μοναδικές έννοιες που θα έπρεπε να έχουν οι νέοι στην πιο δημιουργική περίοδο της ζωής τους. Έξτρα μπόνους της ταινίας: με το τέλος της θα έχεις τουλάχιστον 5 καινούργια τραγούδια στην playlist σου και περίπου μια ντουζίνα ιδέες ανακαίνισης για το σαλόνι σου.

“Laurence Anyways” (2012)

Η αγαπημένη μου ταινία με διαφορά. Δεν είναι τυχαίο που είναι η πρώτη που μου έρχεται στο μυαλό για πρόταση εισαγωγής στον κόσμο του Ντολάν. Αφορμή για πολλές και εκτενείς συζητήσεις, η αφήγηση της σχέσης της Fred με τον Laurence, πριν και μετά το coming out του δεύτερου ως τρανς ατόμου και την έναρξη της ζωής της ως γυναίκα πλέον. Με την πιο όμορφη, αισθητικά, παλέτα παστέλ χρωμάτων σε ένα κάδρο 4:3 ο Ντολάν καταφέρνει να κάνει μια ταινία για ένα τρανς άτομο (αν και δεν χρησιμοποιεί τρανς ηθοποιό για τον πρωταγωνιστικό ρόλο, πράγμα που δυστυχώς συμβαίνει συχνά στην βιομηχανία του σινεμά) χωρίς να είναι απαραίτητα σε πρώτο πλάνο η διαδικασία της φυλομετάβασης.

Το χάσμα της σχέσης τους, η θέση της Fred και τα gender politics των αρχών του αιώνα μας/ της στροφής του μιλένιουμ, καθορίζουν το έργο αυτό. Κανένας χαρακτήρας δεν είναι τέλειος και ακριβώς γι’ αυτό είναι τόσο αγαπητοί. Η πορεία της συνεχούς αλλαγής του ατόμου, οι συνειδητοποιήσεις και προτεραιότητες θα μπορούσαν να συνοψιστούν υπέροχα στην ελληνική απόδοση του τίτλου «Laurence για πάντα».

 “Tom at the Farm” (2013)

Μια από τις πιο ώριμες ταινίες του Καναδού σκηνοθέτη. Περιέργως δεν έκανε πρεμιέρα στο αγαπημένο του (μας) φεστιβάλ των Καννών. Βασισμένο στο θεατρικό του Michel Marc Bouchard, το σενάριο βρίσκει ακόμα μια φορά τον Xavier τόσο μπροστά, όσο και πίσω από την κάμερα.

Επισκεπτόμενος ο πρωταγωνιστής μας το χωριό του εκλιπόντος συντρόφου του (ο οποίος δεν είχε κάνει ποτέ coming out στην οικογένεια του) γνωρίζει την μητέρα και τον αδερφό του (Francis). Ένα επικίνδυνο μίγμα αυτομομφής, αυτοκαταστροφικότητας, ομοερωτισμού και εξουσίας δίνουν τον τόνο για την ιδιάζουσα έκφραση του πένθους στην μεγάλη οθόνη. Ο Tom και ο Francis εμπλέκονται σε ένα περίπλοκο παιχνίδι γάτας και ποντικού. Ένα παιχνίδι τοξικής αρρενωπότητας και μυστικών με φόντο τα σιταροχώραφα της εξοχής.

Στην Ελλάδα παρουσιάστηκε η θεατρική παράσταση Tom in Greece βασισμένη στο έργο του Michel Marc Bouchard σε σκηνοθεσία του Σ.Γ Ζερβουλάκου.

“It’s Only the End of the World” (2016)

Η δεύτερη ταινία του που βασίζεται σε προσαρμογή θεατρικού έργου, αυτή την φορά του Jean-Luc Lagarce. Οι οικογενειακές σχέσεις και δυναμικές παρουσιάζονται από απίστευτα (έως άβολα κοντά). Ιδιαίτερα όταν ο πρωταγωνιστής, τριαντάρης θεατρικός συγγραφέας επιστρέφει στην εστία για ανακοινώσει πως έχει μόνο μερικούς ακόμα μήνες ζωής. Πέντε χαρακτήρες, ο καθένας με την δική του φωνή, συνθέτουν το σκηνικό της κακοφωνίας που λέγεται οικογένεια, αν μου επιτραπεί, σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου.

Η πρώτη του ταινία με ονόματα του διεθνούς στερεώματος. Είχε την «ατυχία» να βρίσκεται απέναντι, διαγωνιστικά, στο « I, Daniel Blake» την χρονιά παρουσίας της στις Κάννες.

Παρόμοια άρθρα:

• The Best Offer: Το «Τέλειο Χτύπημα» έρχεται από εκεί που δεν το περιμένεις
• Καλοκαίρι Υπαρξισμού
• Euphoria: Η σειρά του HBO που πρέπει να δεις

Ακολουθήστε τις σελίδες μας στο Facebook και στο Instagram για περισσότερη έμπνευση.

Giving sight by Beasty Press