Σκέψεις: Μη-Έλληνες και 17η Νοεμβρίου

[…]

Είναι 00:45 17ης Νοεμβρίου. Ξαπλωμένη στο κρεβάτι κάνοντας νωχελικό scroll σε δημοσιεύσεις και instagramικές ιστορίες. Πέφτω σε μια ιστορία ενός παλιού καλού φίλου και συμμαθητή. Η δημοσίευσή του είναι η παραπάνω εικόνα, με το σύνθημα «ΚΑΤΩ Η ΧΟΥΝΤΑ/ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ’73». Είναι η πρώτη που βλέπω για σήμερα, πριν καταιγιστούν όλα τα social media από παρόμοια posts. Είναι η πρώτη λοιπόν δημοσίευση για σήμερα και μάλιστα από έναν Μη-Έλληνα, για κάποιους. Με αφορμή λοιπόν αυτήν το τόσο απλή μα τόσο αφυπνιστική ιστορία θα εκφραστώ, σχεδόν τηλεγραφικά, για τους Μη – Έλληνες, εν όψει και της ημέρας.

Σαν Σήμερα

Χωρίς να επεκταθώ στις ήδη γνωστές ιστορικές λεπτομέρειες, επιγραμματικά:

Παρασκευή 16 Νοεμβρίου 1973. Εν μέσω Χουντικών συνθηκών, φίμωσης και ανελευθερίας, λαός και φοιτητές ξεσηκώνονται ενάντια στη Χούντα των: Παπαδόπουλου, Παττακού, Μαρκεζίνη, Ντερτιλή, Μακαρέζου, Ιωαννίδη. Ο πειρατικός ραδιοφωνικός σταθμός έχει στηθεί. Μεταδίδει συνθήματα κατά των Αμερικανών και της Χούντας και καλεί τον λαό σε γενική απεργία και όπως προσέλθει στο Πολυτεχνείο. Το σύνθημα ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΊΑ ηχεί από τη μια άκρη της Αθήνας ως την άλλη. Aπό την νεότερη και πιο γάργαρη ως την γηραιότερη και πιο βραχνή φωνή. Να συνεχίσω; Περιττό νομίζω! Γιατί αν είσαι Έλληνας/νίδα «σωστός/ή» όπως θέλεις να σε αποκαλούν, σημαίνει πως έχεις πλήρη γνώση όσων λεπτομερειών παραλείπω. Σωστά;

Με αφορμή τους «Μη-Έλληνες»

Τι εννοείται με τις λέξεις Έλληνας/νίδα και Μη-Έλληνας/νίδα; Ποιος/α θα έπρεπε να φέρει αυτή την ένδοξη ιδιότητα; Εκείνος/η που μειώνει και υποβιβάζει κάθε Μη-Έλληνα; Εκείνος/η που αρνείται να συμβιβαστεί με την ισότητα όλων των ανθρώπων; Ή μήπως κείνος/η που φύσει εκδηλώνει επιθετικότητα και υποτίμηση σε όποιον δεν ανήκει στα αυστηρώς προσδιορισμένα γεωγραφικά σύνορα της χώρας; Έλληνας δεν είναι ο Έλληνας. Δεν είναι αυτός που γεννήθηκε απαραίτητα εδώ. Δεν είναι καν αυτός που έμαθε να ζει ελληνικά, διότι έτσι του υποδείξανε ή έτσι έτυχε. Έλληνας είναι εκείνος που πέρα από κάθε τι, θαυμάζει, επαινεί, αγωνιά, μνημονεύει την Ελλάδα (και κάθε άλλη Ελλάδα). Εκείνος που στο άκουσμα του εθνικού ύμνου, δακρύζει πρώτος. Εκείνος που τη νοιάζεται, την πονά και τη δοξάζει. Εκείνος που την έχει μέσα στην καρδιά του, σε θέση δεσπόζουσα και μοναδική!

Πριν λοιπόν προτρέξουμε και πριν προλάβουμε να χαρακτηρίσουμε κάποιον άνθρωπο μη-Έλληνα, ας το σκεφτούμε εις διπλούν!

Και κλείνω τις σκέψεις μου με το δυνατό τραγούδι του Βασίλη Παπακωνσταντίνου και τα λόγια του Εθνικού μας Ποιητή, Δ. Σολωμού:

“Κλείσε μέσα στην ψυχή σου την Ελλάδα [ή άλλο πράγμα], και θα αισθανθείς μέσα σου να λαχταρίζει κάθε είδους μεγαλείου”

ΧΡΌΝΙΑ ΠΟΛΛΆ

Πηγή που χρησιμοποιήθηκε:

• ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ 16 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 1973ΜΕΡΟΣ 1

Παρόμοια Άρθρα:

• Η προπαγάνδα του Ερντογάν, η ένδεια της τέχνης και ο ” Έτερος Εγώ”
• Δίκη της Χρυσής Αυγής: Η μέρα των ποινών
• Δεν βάζουν τα όπλα κάτω στις ΗΠΑ

Ακολουθήστε μας στις σελίδες μας Facebook, Instagram και Spotify για περισσότερη έμπνευση.

Giving Sight by Beasty Press // Giving Sight The Project