Μία υπόθεση, αμφιβόλου ποιότητας, ξεκινάει όταν ο κατεξοχήν εχθρός της κουζίνας ανακαλύπτει την αγάπη του για το φαγητό. Για την ακρίβεια, όχι μόνο για το φαγητό, αλλά και την δημιουργία του. Ο Ρέμι είναι ένας αρουραίος που ζει κάτω από το Παρίσι.
Ένα ιδιοφυές σενάριο, γεμάτο χιούμορ, μετρημένους συναισθηματισμούς και ένα – λίγο αναμενόμενο – happy ending με τις ανάλογες ανατροπές, φέρει στο φως έναν πολύ ιδιαίτερο κόσμο. Πρόκειται για την όγδοη ταινία των Pixar Animation Studios, η οποία πραγματοποιήθηκε σε συνεργασία με την Walt Disney Pictures και σκηνοθετήθηκε από τον Μπραντ Μπερντ. Λόγω κατηγορίας λοιπόν, έχει το ελεύθερο να μην βασίζεται απόλυτα στην πραγματικότητα.
Η υπόθεση
Ο Λινγκουίνι, ο δόκιμος μάγειρας του εστιατορίου, έρχεται σε επαφή με τον Ρέμι όπου ελέγχει τις κινήσεις του με έναν ιδιαίτερο τρόπο. Το μικροσκοπικό μέγεθός του, δεν διευκόλυνε μόνο τις δράσεις του, μέχρι να καταφέρει να αναδειχθεί ο Λινγκουίνι ένας αξιόλογος σεφ. Όλη η γλώσσα του σώματός του είναι εξαιρετικά εκφραστική και προσεγμένη. Λεπτεπίλεπτες κινήσεις και χειρονομίες που παραπέμπουν σε μία γαλλική φινέτσα. Μία, οριακά επιθετική, παρόρμηση από την παθιασμένη ενέργεια του Ρέμι να κατακτήσει την κορυφή και ένας τόσο αφιλόξενος κόσμος για ένα πλάσμα σαν κι αυτόν. Όσο αντίξοες κι αν είναι οι συνθήκες, αυτό που είναι πιο αξιαγάπητο για τον χαρακτήρα του είναι η σεμνότητα και η αιδώς που τον διακατέχει.
Ερχόμενοι να συναντήσουμε – άλλο – ένα στερεότυπο, σχετικά με την αυστηρή στάση των κριτικών, γνωρίζουμε τον Άντον Έγκο. Υπερασπιζόμενος την καλή γεύση και αισθητική ολοκλήρωση, ως κάτι το ιδανικό. Όταν ο κριτικός καταφθάνει στο εστιατόριο και γεύεται το φαγητό που έχει ετοιμάσει ειδικά για αυτόν «ο μικρός σεφ», πρέπει να έρθει αντιμέτωπος με τον εαυτό του. Οι αναμνήσεις βρίσκονται άρρηκτα συνδεδεμένες με τα συναισθήματα. Κι όταν το φαγητό είναι αυτό που συνδυάζει όλες τις αισθήσεις, δεν έχεις παρά να υπακούσεις σε αυτά που σου δημιουργεί.
Δεν μπορούν όλοι να γίνουν σπουδαίοι καλλιτέχνες. Αλλά ένας σπουδαίος καλλιτέχνης μπορεί να έρθει από οπουδήποτε.
Ratatouille, tatouiller, touiller, «να ανακατεύουμε»
Το ratatouille εμφανίστηκε στη Νότια Γαλλία και θεωρούνταν μία εύκολη λύση, όπου μπορούσε κανείς να λάβει τις θρεπτικές του ουσίες χωρίς ιδιαίτερη σημασία στη γεύση ή την τεχνοτροπία. Μέχρι το 1930 δεν συναντάται σε γραπτή μορφή, καθώς υποδήλωνε ένα τραχύ βρασμένο φαγητό. Με την πάροδο του χρόνου η αξία του διαφοροποιείται και αποτελεί περισσότερο μία συνταγή, παρά ένα μείγμα λαχανικών. Όταν γίνεται αναφορά στη μαγειρική, δύο είναι τα βασικά πράγματα που κρίνουν το αποτέλεσμα: πρώτη ύλη και εκτέλεση.
Η σύνθεση
Η βάση του αποτελείται από λαχανικά τα οποία επιβάλλουν πολύ λεπτούς χειρισμούς στην κοπή και παρασκευή. Τέλειες ροδέλες, ούτε πολύ μικρές, ούτε πολύ μεγάλες. Χωριστά τηγανισμένες και βρασμένες, μέχρι εκεί που μπορείς να διακρίνεις την γεύση του κάθε υλικού μέσα σε ένα συνονθύλευμα λαχανικών. Συνεπώς, φαίνεται ξεκάθαρα η σημασία της ποιότητας της πρώτης ύλης, ειδικά όταν πρόκειται για καλλιέργεια.
Το πιάτο στη σύστασή του μπορεί να μοιάζει συνηθισμένο. Με πρώτο αισθητήριο την όσφρηση κι έπειτα την γεύση, ο κριτικός ταξιδεύει πίσω στο σπίτι του όπου τον περιμένει ένα ζεστό ratatouille. Η ίδια η εξέλιξή του μοιάζει προς στιγμήν αδιάφορη με τη γλυκιά νοσταλγία να χτυπάει την πόρτα. Συναισθήματα που είχαν χαθεί μέσα στο πέρασμα του χρόνου, έρχονται στην επιφάνεια. Και ίσως αυτό να είναι, εν τέλει, το ιδανικό που πρεσβεύει η ίδια η μαγειρική. Συνοδευόμενο – πάντα – από την ίδια την αγάπη όχι μόνο του πομπού, αλλά και του δέκτη, όταν το ίδιο το φαγητό αποτελεί τον κώδικα επικοινωνίας.
“[Humans] don’t just survive; they discover; they create. … I mean, just look at what they do with food!“
Πηγές που χρησιμοποιήθηκαν:
- en.wikipedia.org/wiki/Ratatouille
- en.wikipedia.org/wiki/Ratatouille_(film)
Παρόμοια άρθρα:
Για περισσότερη έμπνευση ακολουθήστε μας σε Facebook, Instagram και Spotify
