Quo Vado ή αλλιώς η ιταλική εκδοχή του ελληνικού δημοσίου

Βρισκόμαστε στο σωτήριο έτος 2016. Ο Κολόμβος του Tαινιομάνια -δηλαδή ο πατέρας μου- μπαίνει με φόρα στο δωμάτιο μου να μου ανακοινώσει πως βρήκε μια ταινία που αποδεικνύει πως εμείς και οι Ιταλοί είμαστε ο ίδιος λαός. Εγώ, εκ φύσεως δύσπιστο και ανυπάκουο πλάσμα, δεν έδωσα τόση σημασία. Όμως, όταν πράγματι άκουσα τον σοφό και γηραιό πατέρα κατέληξα σε δύο συμπεράσματα. Το Quo Vado? (ή στα ελληνικά Που Πάω;) είναι μια ωδή στο δημόσιο-υπαλληλίκι και ότι οι ομοιότητες είναι εξαιρετικά πολλές για να τις αγνοήσουμε.

Περίληψη

Λόγω μιας παρεξήγησης ο Checco αναγκάζεται να μας μιλήσει για την ζωή του ώστε να μπορέσει να αποδείξει την αξία του. Από παιδί μεγάλωσε με το «όνειρο» της θέσης στο δημόσιο. Μιας θέσης όπου δεν θα τον κουράσει ποτέ, ούτε θα τον βγάλει εκτός νόρμας. Όμως, ο ερχομός μιας μεταρρύθμισης τον εξαναγκάζει να μετακινηθεί σε διάφορες θέσεις στη χώρα και έτσι θα ξεκινήσει να αναθεωρεί για τα πιστεύω του.

Η θέση στο δημόσιο είναι ιερή

Με μια μικρή (ή και όχι) υπερβολή ο Checco Zalone μας εισάγει στο κόσμο του δημόσιου υπάλληλου και όλοι λίγο πολύ γνωρίζουμε τι συνεπάγεται αυτό. Βολεμένες και ικανοποιημένες υπάρξεις από νόμους που αδυνατώ μέχρι και σήμερα να πιστέψω πως δεν ήταν αποκύημα της φαντασίας του σεναριογράφου. Ένα σύστημα χωρίς λογική και νόημα που ανέθρεψε γενιές και γενιές και τις τοποθέτησε σε θέσεις-στυλοβάτες του δημοσίου. (Όπως τις άδειες κυνηγιού και ψαρέματος στη περίπτωση του Checco). Με λίγα λόγια, ο δημόσιος τομέας χτίστηκε από μικρά παραθυράκια στους νόμους και το «βόλεμα» από πολιτικούς-φύλακες αγγέλους. Για αυτό και γράφτηκε το ανεπανάληπτο La prima Republica. Με αρκετό χιούμορ, αναμενόμενες συμπεριφορές και κάποια διεθνή στερεότυπα βυθιζόμαστε στην εξιστόρηση του πρωταγωνιστή μας.

Βασισμένο σε αυτά τα χαρακτηριστικά, το Quo Vado μας παραθέτει την εξής αλήθεια. «Η μόνιμη θέση είναι ιερό πράγμα!». Και για την στήριξη αυτής της αλήθειας συνεπάγονται θυσίες. Όπως το να μεταναστεύσεις στην Νορβηγία. Σας προειδοποίησα υπάρχει υπερβολή σε αυτή τη ταινία.

Εξευρωπαϊσμός-Συνήθειες σημειώσατε…

Ως Ιταλός και συνηθισμένος σε έναν πολύ διαφορετικό τρόπο ζωής, βλέπουμε τον πρωταγωνιστή μας να αναθεωρεί για τα πιστεύω του και να κάνει προσπάθεια να ενταχθεί στην νέα του πραγματικότητα. Η Νορβηγία, όσο όμορφη μπορεί να είναι, δεν είναι και ιδιαίτερα φιλόξενη τους χειμερινούς μήνες. Όμως είναι πιο εκλεπτυσμένη, πιο οργανωμένη, πιο διαφορετική. Ως γνωστόν το διαφορετικό είναι και το πιο ελκυστικό.

Όμως η δύναμη της συνήθειας είναι κάτι που δύσκολα φεύγει. Ειδικά σε κάποιον με τόσο ταμπεραμέντο όπως ένας Ιταλός. Οι μεσογειακοί λαοί είμαστε φτιαγμένοι για το χάος, την βαβούρα, την οχλαγωγία, τη τεμπελιά. Πως να απαρνηθεί κανείς τη φύση του;

Ο πολυπράγμων Zalone που πήγε τελικά;

Η κωμωδία του Checco Zalone σε σκηνοθεσία Gennaro Nunziante, που έχει κόψει και τα περισσότερα εισιτήρια στην Ιταλία, είναι ίσως από τις πιο αληθοφανείς ταινίες που έχουν φτιαχτεί για την τραγικότητα του θεσμού «υπαλληλίσκος». Με έντονο το στοιχείο της υπερβολής και με χιούμορ που ίσως σε στιγμές κουράζει, το Quo Vado είναι ένα μικρό διαμάντι των 86 λεπτών και των πιο εθιστικών τραγουδιών. Είναι μια ταινία που θα σας κάνει να γελάσετε και επειδή οι καιροί είναι δύσκολοι μπορεί και να αποτελεί αυτό που έχετε ανάγκη για ένα βράδυ σαν αυτό.

Ηχητική συνοδεία, με σχέδιο από την Ειρήνη Γαντζία:

Παρόμοια άρθρα:

• Anomalisa: Μια ωδή στην μοναδικότητα
• 10 σειρές animation για να αποκτήσει μια άλλη νότα η καθημερινότητα σου (Part 1)
• Upgrade: Μπορεί ένα λογισμικό να συνυπάρξει με έναν άνθρωπο;

Ακολουθήστε μας στις σελίδες μας Facebook, Instagram και Spotify για περισσότερη έμπνευση.

Giving Sight by Beasty Press // Giving Sight The Project