Όλοι γνωρίζουμε τις ευεργετικές ιδιότητες του αθλητισμού και πόσο θετικά επιδρά στην ψυχολογία μας. Ο αθλητισμός μας γεμίζει ενέργεια ανεβάζοντας τη διάθεση μας. Μπορεί να προάγει στα παιδιά και στους εφήβους υγιή πρότυπα συμπεριφοράς. Πρότυπα που αγαπούν και σέβονται την προσωπικότητά τους και το σώμα τους χωρίς υπερβολές. Αυτού του είδους τα πρότυπα απομακρύνουν τα παιδιά από τις διάφορες καταχρήσεις που μαστίζουν την κοινωνία μας, όπως η κατανάλωση αλκοόλ και καπνού. Βοηθά, επίσης, στην κινητοποίηση τους μακριά από την υπερβολική και άσκοπη χρήση του ηλεκτρονικού υπολογιστή και του Internet. Τι συμβαίνει, όμως, με τον πρωταθλητισμό, μια αρκετά παρεξηγημένη έννοια;
Πρωταθλητισμός δεν είναι τίποτε άλλο παρά αθλητισμός με αγωνιστικούς στόχους. Χρειάζεται περισσότερες ώρες προπόνησης εστιάζοντας ακόμη και στη μικρότερη λεπτομέρεια βελτίωσης. Σύμφωνα με τον κ. Ζαρωτή Γιάννη, ψυχολόγο και αθλητικό ψυχολόγο, όσον αφορά τα παιδιά σε επίπεδο γνωστικής ανάπτυξης, δεν είναι σε θέση να ασχοληθούν και να εστιάσουν σε λεπτομέρειες. Πολλές φορές το ρόλο αυτό αναλαμβάνουν οι προπονητές ή οι γονείς. Το παιδί κάποιες φορές μετατρέπεται σε «πιόνι» παρά μια οντότητα που στοχεύει στο να αυτονομηθεί κάποια στιγμή στη ζωή του.
«Τα παιδιά ικανοποιούνται, γιατί ικανοποιούνται οι γονείς τους και οι προπονητές τους. Έτσι, αρχίζουν να συνδέουν την επιτυχία με την αποδοχή. Όταν, ωστόσο η αποδοχή από τους γονείς εξαρτάται από την αθλητική επιτυχία, τότε δεν ικανοποιείται η «άνευ όρων αποδοχή». Μία αποδοχή αναγκαία ώστε τα παιδιά να αναπτύξουν υγιείς προσωπικότητες».
Πολλές φορές, ωστόσο, η πίεση που δέχονται οι πρωταθλητές είναι τεράστια. Ο συνδυασμός με παράγοντες όπως άγχος, απογοήτευση και αδυναμία διαχείρισης δύσκολων συνθηκών μπορούν να αναγκάσουν έναν πρωταθλητή να αποσυρθεί από το αθλητικό περιβάλλον. Πολλοί πρωταθλητές επίσης μεγαλώνοντας έχουν αποσυρθεί δηλώνοντας πως ο πρωταθλητισμός δεν τους χαροποιούσε και συνειδητοποιώντας πως ήταν χαρά και ανάγκη των γονιών τους και όχι των ίδιων.
Η «απόσυρση» από τον πρωταθλητισμό έχει συνέπειες κυρίως στον ψυχικό κόσμο του αθλητή. Συχνά από τη μεγάλη δημοσιότητα ο αθλητής καταλήγει στην απομόνωση. Ωστόσο, μεγάλες είναι και οι συνέπειες σε οργανικό επίπεδο, δηλαδή τραυματισμοί που συνέβησαν κατά τη διάρκεια της καριέρας του αθλητή που δημιουργούν μόνιμα και αναπηρικά προβλήματα σε μεγάλη ηλικία. Η γυναίκα που κάνει πρωταθλητισμό εμφανίζει πιο πολλά προβλήματα από τον άνδρα αθλητή. Τα προβλήματα αυτά αφορούν κυρίως την καθυστέρηση εμφάνισης της έμμηνοι ρύσεως και την οστεοπόρωση λόγω καταστολής της υπόφυσης.
Ο πρωταθλητισμός παρεξηγείται, όταν χάσει την έννοια του αθλητισμού. Όταν η πρωταρχική χαρά και ευεξία μετατραπούν σε κυνήγι δόξας, κοινωνικής καταξίωσης και οικονομικού κέρδους. Οδηγώντας τον πρωταθλητή σε σωματική και ψυχική καταπόνηση του οργανισμού. Όταν συμβεί αυτό, ο αθλητής αποκτά ένα μόνιμο άγχος επίδοσης, και απόδοσης, το οποίο συνοδεύεται και από το φόβο της αποτυχίας. Η ψυχολογία των αθλητών που κάνουν πρωταθλητισμό διαφέρει πολύ από αυτή του απλού αθλητή.
Σίγουρα ο πρωταθλητισμός είναι δύσκολος κι επιφέρει μεγάλες ευθύνες. Ο πρωταθλητής είναι κυρίως άτομο υψηλών ψυχολογικών προδιαγραφών με υψηλή αυτοσυγκέντρωση, αυτοέλεγχο, ανοχή στον πόνο και τους τραυματισμούς. Μην ξεχνάμε όμως ότι μπορεί να προσφέρει στιγμές απίστευτης ευτυχίας και τιμητικής διάκρισης στον αθλητή. Σε ομαδικά αθλήματα, αναπτύσσεται σε μεγάλο βαθμό η αλληλεγγύη και η συναδελφικότητα. Ταυτόχρονα, χαρίζει στο κοινό ένα μοναδικό θέαμα μίας τεράστιας προσπάθειας αθλητών που δίνουν τη ψυχή τους για το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα.
Κάνω πρωταθλητισμό δεν σημαίνει βγαίνω πρώτος, αλλά δίνω τον καλύτερο εαυτό μου για να βγω πρώτος.
Παρόμοια άρθρα:
- Story time: Αθλητισμός και πρωταθλήματα
- Αθλητής,μία καταπιεσμένη νεότητα
- Παραολυμπιακοί- Ο θεσμός που “ξεχνούν” τα ΜΜΕ
Ακολουθήστε τις σελίδες μας σε Facebook, Instagram και Spotify.
Giving Sight by Beasty Press // Giving Sight The Project
