Πόσο μοιάζει η Τζάσμιν με την Μπλανς ΝτιΜπουά;

Αυτή είναι η πρώτη εμφάνιση της Μπλανς ΝτιΜπουά. Μια γυναίκα, κάπου ανάμεσα στα τριάντα και τα σαράντα, φίνα και εύθραυστη. Είναι ευαίσθητη και τα νεύρα της σε κακή κατάσταση. Επιβιβάζεται στο λεωφορείο με το όνομα Πόθος και επισκέπτεται στα ξαφνικά την αδερφή της Στέλλα στη Νέα Ορλεάνη. Εξαρχής δεν κρύβει την ταραχή της μπροστά σε όσα αντικρίζει: τη φτωχική γειτονιά, το απλό σπίτι, τον άντρα της τον Στάνλευ με τα ζωώδη ένστικτα. Προσπαθεί, ωστόσο, να κρύψει πολύ καλά τα  δικά της μυστικά. Οι απώλειές της, τα χτυπήματα στο πρόσωπο και στο κορμί αλλά και η κλονισμένη ψυχική της κατάσταση δεν αργούν να αποκαλυφθούν με τον πιο τραγικό τρόπο. Περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, πάντως, η Μπλανς διψάει για αγάπη και προσοχή.

Η σύγκρουσή της με τον Στάνλευ είναι προδιαγεγραμμένη και αναπόφευκτη και από αυτή βγαίνουν και οι δύο χαμένοι. Δύο άκρως αντίθετοι χαρακτήρες -ντελικάτη εκείνη, ορμητικός εκείνος- αλλά ψυχικά τσακισμένοι και οι δύο.

Ο Τennessee Williams έβαλε λίγο από τη ψυχή του και τις αναμνήσεις του και σε αυτό το έργο. Η Μπλανς αποτελεί μια μάσκα του ίδιου αλλά και της αδερφής του Ρόουζ, ψυχικά ασθενούς που νοσηλευόταν τακτικά σε σανατόρια.

Άρχισε να γράφει το θεατρικό Λεωφορείο ο Πόθος στα 1945 και δύο χρόνια αργότερα το ανέβασε στη σκηνή του Broadway. Ήταν η δεύτερη μεγάλη επιτυχία του μετά τον Γυάλινο Κόσμο. Ο Elia Kazan σκηνοθέτησε την ταινία του 1951 στην οποία πρωταγωνίστησαν η Vivian Leigh και ο Marlon Brando και εκτόξευσαν τη δημοφιλία του έργου.

Θλιμμένη Τζάσμιν

Μετά από εξήντα έξι χρόνια ο Woody Allen πλάθει μια σύγχρονη εκδοχή της Μπλανς ΝτιΜπουά. Την ονομάζει Τζάσμιν, της δίνει σάρκα και οστά μέσα από την εκθαμβωτική Kate Blanchet και δημιουργεί μια από τις καλύτερές του ταινίες.

Η Τζάσμιν (πρώην Τζάνετ) μετά την επεισοδιακή διάλυση του γάμου της και την απώλεια της περιουσίας της καταφεύγει στην αδελφή της στο Σαν Φρανσίσκο όπου και ζητά καταφύγιο. Παραφωνία και η δική της ύπαρξη σε σχέση με το περιβάλλον που συναντά. Η Τζάσμιν συχνά με ένα ποτό στο χέρι -σχεδόν αλκοολική-, στα όρια της φαντασιοπληξίας, νευρωτική. Πάνω κάτω όπως και η Μπλανς.

Η αντιπαράθεση τάξεων και κοινωνικών κόσμων αποτελεί κοινό μοτίβο και στα δύο έργα. Ο Woody Allen προσθέτει περισσότερες δόσεις χιούμορ ενώ δίνει εμφανώς λιγότερη έμφαση στο σεξουαλικό στοιχείο. Εμβαθύνει στην ανάγκη της ηρωίδας για κοινωνική αναγνώριση και οικονομική ασφάλεια. Αυτή η ανάγκη σε συνδυασμό με την τσακισμένη της ύπαρξη την οδηγούν σε δραματικά αδιέξοδα και στα πρόθυρα του νευρικού κλονισμού.

Και αν ο Tennessee Williams έψαξε περισσότερο μέσα του για να πλάσει την ιστορία του, ο Woody Allen έκανε περισσότερο χρήση της επικαιρότητας για να πλάσει την δική του. Οι αναφορές σε γνωστό σκάνδαλο στο οποίο εμπλεκόταν Αμερικανός χρηματιστής είναι, σύμφωνα με τους κριτικούς κινηματογράφου, εμφανείς.

Αντί επιλόγου

Δύσκολα θα συναντούσε κάποιος μια Μπλανς στη πραγματική ζωή, αν και πολλά από τα χαρακτηριστικά της είναι αναγνωρίσιμα στους γύρω μας ή σε εμάς τους ίδιους. Η Τζάσμιν, αντίθετα, είναι κάπως πιο γήινη και πιο ρεαλιστική. Και αν, τέλος, πολλοί υποστηρίξουν ότι η Θλιμμένη Τζάσμιν στηρίζεται σχεδόν αποκλειστικά στην ηρωίδα του δεν θα είναι ψέματα. Μήπως το Λεωφορείο ο Πόθος δεν χρωστά τα πάντα στην Μπλανς;

Το άρθρο δημοσιεύεται και στο inthebooklight.gr

Πηγές που χρησιμοποιήθηκαν:

• Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος – Λεωφορείο ο Πόθος
• Λεωφορείο ο Πόθος, Tennessee Williams, μετάφραση Ερρίκου Μπελιέ, εκδόσεις Κέδρος, 2002

Παρόμοια άρθρα:

• The Purple Rose of Cairo: μαγικός ρεαλισμός, φαντασία ή πραγματικότητα;
• Ένα λιγότερο γνωστό βιβλίο του George Orwell
• Ο μαγικός κόσμος του Wilhelm Busch

Ακολουθήστε τις σελίδες μας σε Instagram, Facebook και Spotify για περισσότερη έμπνευση.

Giving Sight by Beasty Press // Giving Sight The Project