Όσα ξεχάσαμε από τη καραντίνα

Ιούλιος 2020. Στη καρδιά του καλοκαιριού. Μετά από μια καραντίνα. Δε ξέρω για εσάς, αλλά προσωπικά, αλλιώς φανταζόμουν αυτό το καλοκαίρι… Είχα βάλει τα πλάνα και τους στόχους μου κάτω, τα είχα ζυγίσει, πιάνω τον εαυτό μου από τον ώμο και μου λέω με σταθερή φωνή: ” Πάμε για κάτι καλύτερο, για να έχουμε έναν γεμάτο χειμώνα…”. Έκανα λάθος. Από τα οχτώ που στόχευα, μέχρι στιγμής, έχω πετύχει ΜΟΝΟ το ένα! Δε γκρινιάζω και προσπαθώ να μη παραπονιέμαι, γιατί μπορεί να έχασα κάποια πράγματα, αλλά ήρθαν άλλα στο δρόμο μου, που με ξύπνησαν και με έκαναν να αναθεωρήσω καταστάσεις και το τρόπο που θέλω να ζω.

Είχα υποσχεθεί, ότι αφού βγούμε από τη καραντίνα ( χτύπα ξύλο, μη το ξανά βιώσουμε και μακριά από εμάς και όλα τα συναφή) να μη χαθώ με τους ανθρώπους που είχα έρθει κοντά και τόσο μου είχε λείψει… Γράψτε λάθος, έχουμε χαθεί όλοι με όλους. Οι γρήγοροι ρυθμοί, που η ψυχή μου τους απεχθάνεται, έχει καταφέρει να μας χωρίσει και ΠΑΛΙ! Όσοι το διατηρείτε, θέλω να σας σφίξω το χέρι και να σας πω: συγχαρητήρια.

Στη καραντίνα είχα καταφέρει να διαβάζω και να ψάχνομαι για πολλά. Μου είχε έρθει μια ενέργεια, έμπνευση και όρεξη, ανεξήγητα. Έλα μου όμως, τώρα που είμαστε “ελεύθεροι” με τους όποιους περιορισμούς, εγώ δεν έχω κουράγιο για πολλά και σε συνδυασμό με τη ζέστη, θέλω να λιώνω στο μονό μου το κρεβάτι, αγκαλιά με το σεντόνι. Το βραβείο της τεμπελιάς το κερδίζω, με το σπαθί μου!

Φύση. Είχε καταφέρει να ανασάνει και το πράσινο, μα και τα ζώα έκαναν το δικό τους πάρτι. Ο άνθρωπος βγήκε από το σπίτι του και η φύση κάπου χάθηκε και μαράζωσε στην ασχήμια της απληστίας μας. Όσες εικόνες είδαμε, σε ειδήσεις και social media, με το πόσο άλλαξε το περιβάλλον κατά τη διάρκεια του εγκλεισμού, αποτελούν μια μακρινή ανάμνηση.

Αν μπορώ να είμαι περήφανη για ένα πράγμα, είναι ότι μετά το lockdown, δεν έχω ξεχάσει να εκτιμώ τα μικρά πράγματα. Το είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου και για την ώρα το τηρώ και εύχομαι να το κάνω ως το τέλος. Εκείνα τα μικρά πράγματα, οι μικρές και ίσως γλυκές λεπτομέρειες, που μας γεμίζουν και κάνουν το χαμόγελο μας, να φτάνει ως τα αφτιά.

Υ.Γ: Ό,τι και να γίνει, ό,τι και να μας περιμένει στην επόμενη στροφή, τίποτα δεν είναι δεδομένο και του οφείλουμε μια ξεχωριστή θέση μέσα μας, σεβασμό και εκτίμηση. Γιατί όλα, είναι στιγμές…

Παρόμοια άρθρα

• «Ημερολόγιο καραντίνας»: Ημέρα 22η
• «Ημερολόγιο καραντίνας»: Ημέρα 10η
• «Ημερολόγιο Καραντίνας»: Ημέρα 18η

Ακολουθήστε τις σελίδες μας σε Facebook, Instagram και Spotify για περισσότερη έμπνευση.

Giving Sight by Beasty Press // Giving Sight The Project