Μόρια: Πρόσφυγες-εμπρηστές ή απελπισμένοι;

Τετάρτη 9 Σεπτεμβρίου μία φωτιά καίει το κέντρο φιλοξενίας της Μόρια όπου διαμένουν χιλιάδες πρόσφυγες. Το πόρισμα δείχνει εμπρησμό και τα βίντεο-ντοκουμέντο καταδεικνύουν πρόσφυγες να καίνε τον καταυλισμό, δημιουργώντας διαφορετικές εστίες φωτιάς. Η πρώτη πυρκαγιά ξεκίνησε από αιτούντες άσυλο, οι οποίοι μετά τον εντοπισμό των θετικών κρουσμάτων από κορονοϊό αρνήθηκαν να μπουν σε καραντίνα, ανέφερε ο υπουργός Μετανάστευσης και Ασύλου, Νότης Μηταράκης. Οι ασθενείς με COVID-19 και οι στενές επαφές τους αρνήθηκαν να τεθούν σε καθεστώς απομόνωσης, προκαλώντας την αντίδραση μερίδας μεταναστών που διέμεναν εντός και γύρω από του ΚΥΤ. Το περιστατικό είχε ως αποτέλεσμα χιλιάδες άνθρωποι να χάσουν τα υπάρχοντά τους και έθεσε σε άμεσο και, αυτή τη φορά, τεράστιο κίνδυνο τα χωριά και τις ανθρώπινες ζωές!
Το Κέντρο Υποδοχής και Ταυτοποίησης Προσφύγων της Μόρια στο νησί της Λέσβου έχει χαρακτηριστεί με τους πιο αρνητικούς χαρακτηρισμούς όσο κανένα άλλο. Οι άθλιες συνθήκες διαβίωσης των διαμενόντων προσφύγων το έχουν καταστήσει εντελώς ακατάλληλο τόσο για τη χωρητικότητα του, όσο και για τις παροχές του. Σε έναν χώρο που ”αντέχει’’ 5.000 άτομα είχαν φτάσει το 2018 και 2019 να διαμένουν πάνω από 18.000 εξαθλιωμένοι πρόσφυγες. Δεν είναι λίγες οι φορές που έχουν σημειωθεί καυγάδες και διαμάχες μεταξύ των προσφύγων, αλλά κι αυτών με τους κατοίκους του χωριού, οι οποίοι ασφυκτιούν κι επανειλημμένως παραπονιούνται για την κατάσταση που επικρατεί.

Αναρωτήθηκε άραγε κανείς πώς και γιατί κάποιος παίρνει την απόφαση να βάλει φωτιά στον- μοναδικό ουσιαστικά- χώρο που του έχει δοθεί κι επιτραπεί να μείνει; Πώς καις ό,τι έχεις και δεν έχεις; Ποια η κινητήριος δύναμη σου; Όταν ζεις στην απόλυτη εξαθλίωση και κραυγάζεις, αλλά κανείς δεν σε ακούει, δεν σου δίνει σημασία τότε τι κάνεις; Όταν ολόκληρος ο πλανήτης πλήττεται από μία τρομακτική πανδημία και κάθε μέρα λαμβάνονται όλο και πιο αυστηρά μέτρα προστασίας και μη μετάδοσης, τι συμβαίνει σε έναν χώρο που ζουν χιλιάδες; Που όχι απλώς δεν μπορούν να απομονωθούν, αλλά δεν έχουν και τις στοιχειώδεις πολυτέλειες ατομικής υγιεινής, τότε ποιος μεριμνά για τους ανθρώπους αυτούς; Στερούμενοι τα βασικά και ζώντας υπό άθλιες συνθήκες, την ώρα που ο Κορονοϊός μαστίζει την χώρα, μητέρες με τα παιδιά στην αγκαλιά τους προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα μόνοι τους. Όχι δεν συμφωνώ με την πράξη αυτή καθαυτή και ποτέ η βία δεν έφερε την ουσιαστική επίλυση. Ωστόσο αν μη τι άλλο θα περίμενε κανείς πως όταν τα πράγματα έχουν φτάσει στο απροχώρητο, οφείλεις να αλλάξεις πορεία για να έχεις ένα διαφορετικό αποτέλεσμα. Φτιάχνοντας μία νέα δομή στα πρότυπα της προηγούμενης η αντίσταση και οι αντιδράσεις θα είναι ίδιες. Κι ο κόσμος αυτός έχει πλέον κουραστεί να είναι ανύπαρκτος, εξαθλιωμένος, ανεπιθύμητος.

Από το 2015 έως σήμερα πάνω από 1.000.000 πρόσφυγες έχουν περάσει τα σύνορα της Ελλάδας. Μπορούμε άραγε να αναλογιστούμε τον αριθμό των οικογενειών που παράτησαν τα σπίτια, τις δουλειές, τη χώρα που μεγάλωσαν κι ήρθαν εδώ; Μπορούμε να φανταστούμε πως είναι να ζεις μήνες ολόκληρους σε μία σκηνή, είτε με καύσωνα, είτε με βροχή, με κρύο; Να μην έχεις βασικές υποδομές υγιεινής, πολλά από τα βασικά αγαθά, κανέναν προσωπικό χώρο; Αλλά το κυριότερο όπου πας να έχεις πάνω σου το βλέμμα της απαξίωσης; Να το νιώθεις ότι είσαι ανεπιθύμητος για κάποιους ίσως κι απειλή καθώς σε κοιτούν συνεχώς με μια καχυποψία κι ας είσαι μια μάνα με τα δυο της παιδιά που πάει να ψωνίσει; Στη καραντίνα μείναμε όλοι σπίτια μας με όποιους ανθρώπους ήταν ο καθένας και μας κακοφάνηκε πάρα πολύ. Όλο άκουγα από τους γύρω μου παράπονα που ήταν όλη μέρα με τους γονείς ή τα παιδιά, τα πεθερικά, τα αδέρφια. Υπήρξαν γκρίνιες, βαρεμάρα, κακή διάθεση. Όλα όμως αυτά στην άνεση του σπιτιού μας με την τηλεόραση, τα social media, τα άπειρα φαγητά που όλοι φτιάξαμε. Ας φανταστούμε τώρα μία καραντίνα με τουλάχιστον άλλα 5 άτομα σε μια σκηνή χωρίς τίποτα απ’όσα προαναφέρθηκαν. Πόσο καιρό θα άντεχες;
Δεν χρειάζεται να αλλάξεις αυτό που είσαι ούτε αυτό που πιστεύεις. Δεν χρειάζεται καν να σου αρέσει το διαφορετικό. Να αποδέχεσαι όμως ό,τι υπάρχει εκτός από τη δική σου πραγματικότητα και συνήθεια κι αν θέλεις και μπορείς να βοηθάς όποιον σε έχει ανάγκη. Το μόνο που χρειάζεται είναι να είσαι άνθρωπος.

Κρίσεις πανικού ή του μυαλού; Αντιμετώπισε τες

Δες τη σελίδα μας στο facebook

Ακολούθησε μας στο instagram

Ενημερώσου για τις δράσεις μας