Mazoha | ”ΠΡΤΘΛΤΣ” | άλμπουμ Φεβρουαρίου

Ηχογράφηση από τη Τζωρτζίνα Γεωργακοπούλου:

Έχουν περάσει εβδομάδες από τότε που άκουσα τη νέα δισκογραφική «ΠΡΤΘΛΤΣ» από το δεύτερο, ελληνόστιχο κατά βάση, πρότζεκτ του MAZOHA (Τζίμης Πολιούδης). Εργασίες, άγχη και μια κάποια περιρρέουσα ατμόσφαιρα θλίψης και οργής συγχρόνως για αυτή την πραγματικότητα που βιώνουμε καθημερινά κράτησαν την ανάγκη μου να μοιραστώ τη νέα -και αγαπημένη μου- μουσική κυκλοφορία από την εγχώρια μουσική. Χθες όμως, η τυχαία αναπαραγωγή έπαιξε το κομμάτι «Ένας ίσον κανένας» και μου θύμισε ότι τώρα ειδικά, που η πραγματικότητα γίνεται ολοένα και πιο ζοφερή, είναι που πρέπει να μείνουμε όρθιοι.

Να όπως και ο Mazoha που ακολουθώντας το μπεκετικό κουότ: «Προσπάθησε ξανά. Απότυχε ξανά. Απότυχε καλύτερα» ζει, παλεύει, αγωνίζεται με το κτήνος στη μεγάλη αρένα («Λίπασμα»).

Είμαι σαν ένα ηλιόλουστο πρωινό
μα καμιά φορά πέφτει χιόνι μέσα μου κι ας είναι έξω Αύγουστος.
Δεν έχω τίποτα πλέον να φοβηθώ, θα συνεχίσω να κάνω αυτό που αγαπώ
Ως την τελευταία μέρα που θα είμαι εδώ
θα τρώω γροθιές μα θα μένω όρθιος

(Ένας Ίσον Κανένας)

ΠΡΤΘΛΤΣ

Στον προηγούμενο δίσκο «Μπάστραδο» ο Mazoha μέσα από pop και synthpunk κολλητικές μελωδίες μάς εμπιστεύτηκε τις πιο σκοτεινές και μύχιες σκέψεις του, έκανε το πρώτο βήμα εξωτερίκευσης. Μέσα από την τέχνη του άφησε τις εσωστρεφείς σκέψεις του και τις μετέτρεψε σε ρυθμό για να χορεύουμε εμείς. Στον πρώτο κόνσεπτ άλμπουμ «ΠΡΤΘΛΤΣ» ο Mazoha κάνει το επόμενο βήμα εξωτερίκευσης, αφήνει το αποτέλεσμα του προβλήματος και το πώς μας κατάντησε, και στοχεύει, με διάθεση οργής, αμφισβήτησης και απαξίωσης στο πρόβλημα -πλέκοντας παράλληλα έναν ύμνο για τους πραγματικούς πρωταθλητές της ζωής, τους -κατά την κοινωνία- ηττημένους και αποτυχημένους.

«Γαμώ μια ζωή χωρίς όλα τα χρώματα»

Το εναρκτήριο κομμάτι «Γαμώ» κουβαλά οργή, αλλά, κατά ένα παράδοξο τρόπο, μέσα από τα εθιστικά riffs και τον άμεσο και απλό στίχο, σε κάνει να θες να αρχίσεις να χοροπηδάς και να τραγουδάς «γαμώ το σήμερα, γαμώ το αύριο, γαμώ το χθες, γαμώ το μεθαύριο».

«Θέλω να μιλάω μόνο για ομορφιά»

Το πρώτο κομμάτι που άκουσα ήταν το «Ένας Ίσον Κανένας», ένα κομμάτι που νομίζω εμπερικλείει όλη τη φιλοσοφία του άλμπουμ αλλά και της καλλιτεχνικής ιδιοσυγκρασίας του Τζίμη Πολιούδη που μέσα σε αυτήν τη ασφυκτική και παραβυσσένια καθημερινότητα συνεχίζει να κάνει να κάνει αυτό που αγαπά, να γράφει στίχους και μουσικές, να μένει όρθιος.

Θέλω να μιλάω μόνο για ομορφιά,
για πράγματα ενδιαφέροντα.
Θέλω να πάρω τα βουνά, θέλω τόσο να πάρω εσένα αγκαλιά,
να μου μιλάς για ζώδια, να γκρεμίζουμε όλα τα εμπόδια.

«Ρε θα πέθαινα εσωτερικά»

Και το ξέσπασμα του Mazoha συνεχίζεται με τα πιο σκοτεινά κομμάτια. Το πρώτο είναι το σαρκαστικό «Αυτοάμυνα», «οι πιο νταρκ στίχοι στο πιο χορευτικό κομμάτι» όπως είπε και μια αγαπημένη φίλη. Το δεύτερο είναι το κλειστοφοβικό «Καλωσήρθατε στον Παράββυσο», εκεί σε ένα τραγούδι διάρκειας 3:31 ακούμε κατ’ επανάληψη τον ίδιο στίχο, η ατμόσφαιρα έχει αρχίσει να βαραίνει και να γίνεται τρομακτικά περιοριστική.

«Νιώθει κανείς, ακούει κανείς»

Τα πράγματα όμως ισορροπούνται στο ομώνυμο κομμάτι, το hit του δίσκου, το «ΠΡΤΘΛΤΣ». Ξεκινάει στιχουργικά με πεσιμιστική διάθεση εκφράζοντας μια σκοτεινή σκέψη, που κακά τα ψέματα, στις μαύρες μας μέρες όλες και όλοι κάνουμε: «θέλω απλά η γη να καταστραφεί, καθένας απο μας να εξαφανιστεί». Ο ρυθμός, τα synthpads, οι στίχοι του τραγουδιού, το αντιδραστικό του πνεύμα, μετατρέπουν το τραγούδι σε μια ωδή για τη διαφορετικότητα, που εναντιώνεται σε κάθε κανονιστική ετεροκανονικότητα και σε κάθε ιδανικό πρότυπο.

Τι πάει να πει
Γίνε στη ζωή
ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΗΣ, ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΗΣ
Νιώθει κανείς, ακούει κανείς
Μπορείς να ταυτιστείς, μπορείς να ταυτιστείς

Το τραγούδι συνοδεύεται από το βίντεο κλιπ που σκηνοθέτησε ο Νίκος Πάστρας:

«Ράδιο κατάθλιψη, εκφωνητές κι ακροατές μες στη σιωπή»

Λίγο πριν κλείσει ο δίσκος, ακούμε το «Ράδιο Κατάθλιψη» και το «Εμείς και ο Κόσμος», στα κομμάτια αυτά το τώρα, η επικαιρότητα, το παρηκμασμένο αστικό περιβάλλον που μας περιβάλλει αποτυπώνεται μέσα τον νοσταλγικό ήχο του χθες.

Οικογενειοκρατία, μπατσοκρατία
Τρομοκρατία, Νέα Αηδία
Κι εγώ τι κάνω γι’ αυτό
Άγγιξέ μας, άντεξέ μας

«Στο μεγάλο έρωτα που δεν έζησα ποτέ»

Για να κλείσω τη περιγραφή του τελευταίου τραγουδιού, θα χρησιμοποιήσω και εγω μια στερεοτυπική και κλισέ έκφραση «τα καλύτερα πράγματα έρχονται στο τέλος». Σπόιλερ αλέρτ πιθανώς δεν θα έρθουν ποτέ. Στην περίπτωση του δίσκου όμως, θεωρώ ότι το καλύτερο και δικό μου αγαπημένο κομμάτι ήρθε στο τέλος. Αυτή η αίσθηση του ανικανοποίητου για αυτό που δεν θα ζήσουμε ποτέ δοσμένη με untempo ρυθμό και τη φωνή, που προσωπικά με ανατρίχιασε, του Mazoha να τραγουδάει:

Στο μεγάλο έρωτα που δεν έζησα ποτέ
Στο δικό μου γιο που δε θα γεννηθεί ποτέ
Στης σχολής το πτυχίο που δεν πήρα ποτέ
Στη μεγάλη καριέρα που δε θα κάνω ποτέ

Δεν ξέρω, κάτι μου έκανε. Είναι το κομμάτι (όλα είναι βασικά) αλλά αυτό περισσότερο το οποίο θα’ θελα να αρχίσω να τραγουδάω και να χτυπιέμαι στα λάηβ.

Μέχρι τότε κάνουμε υπομονή, συνεχίζουμε να κάνουμε αυτά που αγαπάμε, και περιμένουμε τη μέρα που θα βρεθούμε σε μέρη και ανθρώπους που αγαπάμε.

Κυκλοφορεί σε βινύλιο και digital album από την Inner Ear.

Κατηγορία| άλμπουμ του μήνα:

• Mogwai | Young Team (1997) | άλμπουμ Σεπτεμβρίου
• R.E.M. | Fables of the Reconstruction (1985) | άλμπουμ Οκτωβρίου
• The Sound | Shock of Daylight (1984) | άλμπουμ Νοεμβρίου
• MONO | For My Parents (2012) | άλμπουμ Δεκεμβρίου
• αστρογόνο | κάρμαν (2020) | άλμπουμ Ιανουαρίου

Παρόμοια άρθρα:

• Φρέσκιες εγχώριες μουσικές κυκλοφορίες vol.1
• Johnny Labelle | “ΧVIII” | Νέες κυκλοφορίες
• Lana Del Rey: Violet Bent Backwards Over the Grass
• Giles Corey: αναζητώντας τις φωνές άγνωστης προέλευσης

Ακολουθήστε μας σε Instagram, Facebook και Spotify για περισσότερη έμπνευση.

Giving Sight by Beasty-Press // Giving Sight The Project