Αγωνία, πληγές, νίκες, φιλοδοξίες, λάθη, μοναξιά, απώλεια, τρυφερότητα, ελπίδα, ευτυχία και πολύ πολύ δυστυχία. Αυτές οι λέξεις είναι το μωσαϊκό που συνθέτουν το μυθιστόρημα και συνάμα θα μπορούσαν να κολλούν τις ζωές όλων των ανθρώπων. Γιατί, τι παραπάνω ή λιγότερο είναι η ζωή μας από την δυστυχία που βιώνουμε στο κυνήγι της ευτυχίας; Είναι ένα βιβλίο που δεν έχει τίτλους- δεν είναι ερωτικό, δράσης, ιστορικό- είναι πολύ απλά η πραγματικότητα. Είναι ένα βιβλίο που δύσκολα θα βρεις να πλησιάζει σε οτιδήποτε έχεις διαβάσει.
Τέσσερις άγνωστοι μοιράζονται την εστία του πανεπιστημίου. Διαφορετικοί, ο καθένας με τον δικό του χαρακτήρα και το δικό του παρελθόν. Αυτοί οι τέσσερις άγνωστοι στην πορεία τους στο πανεπιστήμιο και ακόμα περισσότερο στην μετέπειτα ζωή τους, γίνονται φίλοι, έχοντας την επιλογή, να μείνουν ο ένας δίπλα στον άλλον, ως τον μόνο κοινό παρονομαστή της σχέσης τους. Και έτσι ξεκινούν το ταξίδι της ενήλικης ζωής μαζί, κυνηγώντας ο καθένας το όνειρο του καθώς τρέχει να ξεφύγει από την προσωπική του χίμαιρα. Ο Τζέι Μπι κυνηγάει την φήμη του καλλιτέχνη, ενώ ο Μάλκολμ θέλει να γίνει επιτυχημένος Αρχιτέκτονας, ισορροπώντας στους δικούς του όρους και σε αυτούς που έχουν τεθεί από την οικογένεια του. Ο τρίτος της παρέας είναι ο Γουίλεμ από μια μικρή επαρχία επιδιώκει να λέει λόγια σπουδαίων πατώντας στην σκηνή, επιδιώκει να γίνει ηθοποιός. Ο Τζούντ ένας αινιγματικός και πανέξυπνος, αποτελεί τον συνδετικό κρίκο της παρέας. Δεν έχει κάποιο συγκεκριμένο στόχο παρά μόνο να προστατευτεί από το ταραγμένο του παρελθόν. Στην διάρκεια της κοινής τους πορείας, η σχέση τους βαθαίνει και αλλάζει.
Ο Τζουντ είναι όμως ο πρωταγωνιστής του μυθιστορήματος και παρακολουθούμε την ζωή του, άλλοτε από τα μάτια του και άλλοτε από τις εξιστορήσεις των φίλων του. Θα γίνει ένας επιτυχημένος δικηγόρος και θα καταφέρει να κάνει τους φίλους του οικογένεια. Ακόμα και τα ευτυχισμένα χρόνια που έζησε ήταν δηλητηριασμένα από τα τραύματα της παιδικής του ηλικίας. Και δυστυχώς, η ζωή δεν του έφερε μόνο φίλους αλλά και απώλειες και άρα πόνο. Ανάμεσα σε όλα αυτά που δεν μπορούσε να ελέγξει, το κακό που του κάνανε, τον θάνατο, την αγάπη, βρήκε ότι μπορεί να ελέγξει τον πόνο του και κάθε φορά που η δυστυχία υπερέβαινε τα όρια, ή κάθε φορά που οι δαίμονες χτυπούσαν την πόρτα του, τόσο δυνατά που δεν μπορούσε να μην ανοίξει, γύρναγε την κόψη του ξυραφιού στο σώμα του.
Η γραφή του είναι σκληρή και συνάμα τρυφερή, σε βουρκώνει και σε θυμώνει, σε κάνει να ξεχνάς ότι πρόκειται για ένα πλαστό κόσμο λέξεων. Η Γιαναγκιχάρα χρησιμοποιεί τεχνικές που οι περισσότεροι συγγραφείς αποφεύγουν, όπως την παράθεση ίδιων λέξεων την μία κοντά στην άλλη. Ψηλαφεί και πολλές φορές σκίζει τα πάθη των ανθρώπων και με κάποιον παράδοξο τρόπο μέσα από τον τόσο πόνο και την θλίψη καταφέρνει να υψώσει στο βάθρο την αγάπη. Φτάνοντας στο τέλος συνειδητοποιούμε πως στην ζωή δεν πρέπει στην πραγματικότητα να γίνουμε κάποιοι ή κάτι, πως απλώς πρέπει να αγαπήσουμε.
Οι χαρακτήρες γίνονται αντιληπτοί ο ένας με τον άλλον, δηλαδή ετεροπροσδιορίζονται από την οπτική γωνία του καθενός. Έχουν εξέλιξη και οι συμπεριφορές τους ταυτίζονται με τα βιώματά τους. Τέλος για την πλοκή δεν χρειάζεται να πούμε πολλά, αφού η πλοκή στα ουσιαστικά είναι η ίδια η ζωή. Ότι είναι καλό βιβλίο αποδεικνύεται με το να πούμε ότι αλλάζει τους ανθρώπους και τους δίνει μαθήματα. Και εσύ δεν αρκεί παρά να ανοίξεις το βιβλίο και να αφήσεις τον Τζουντ να σου δείξει την Λίγη Ζωή του.
