Οι Θεσμοφοριάζουσες πρόκειται για μια από τις τρεις σωζόμενες “γυναικείες” τραγωδίες του Αριστοφάνη (οι άλλες δύο είναι η Λυσιστράτη και οι Εκκλησιάζουσες). Η υπόθεση αποτελεί μια σάτιρα στο πρόσωπο του Ευριπίδη, ο οποίος είχε εγείρει την αντιπάθεια των γυναικών ως απόρροια του τρόπου που τις παρουσίαζε στα έργα του. Έτσι, οι γυναίκες αποφάσισαν κατά την διάρκεια των Θεσμοφορίων, όπου δεν επιτρέπονται άντρες, να καταστρώσουν ένα σχέδιο προκειμένου να εξοντώσουν τον Ευριπίδη. Ο ποιητής ακούγοντας τα μαντάτα ζήτησε βοήθεια από τον ποιητή Αγάθωνα, αιτώντας του να εισχωρήσει στην γιορτή των Θεσμοφορίων και να μεταπείσει τις γυναίκες. Ωστόσο, αυτός αρνήθηκε και τελικά πήγε στην θέση του ένας συγγενής του Ευριπίδη, ο Μνησίλοχος, ο οποίος απέτυχε οικτρά να αλλάξει τη γνώμη των γυναικών με αποτέλεσμα να τον αιχμαλωτίσουν. Προσπάθησε με διάφορα τεχνάσματα να διαφύγει αλλά τελικά χρειάστηκε η επέμβαση του Ευριπίδη με την υπόσχεσή του στις γυναίκες ότι από εδώ και στο εξής θα τις παρουσιάζει “καλές” στην τραγωδία του προκειμένου να τον αφήσουν ελεύθερο.
Φέτος ,λοιπόν, το εγχείρημα για το ανέβασμα αυτής της παράστασης ανέλαβε o Πάνος Λουκαΐδης μαζί με μια ομάδα νεότερων ηθοποιών στο Από Μηχανής θέατρο στα πλαίσια του Summer Stock Theatre.
Ο σκηνοθέτης επιχείρησε να δώσει μια νέα, πιο σύγχρονη μορφή στο έργο, αντλώντας στοιχεία από την καθημερινότητα και κάνοντας αναφορά σε κοινωνικά θέματα που τους τελευταίους μήνες έχουν απασχολήσει την επικαιρότητα κατά κόρον, όπως είναι το ζήτημα της γυναικοκτωνίας αλλά και της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας. Έτσι, δεν παραλείπει να εντάξει στο έργο του trans χαρακτήρες αλλά και να ειρωνευτεί τον τρόπο που παρουσιάζεται το θέμα της γυναικοκτωνίας από τα Μέσα Ενημέρωσης. Παρόλα αυτά, η προσπάθεια ενσωμάτωσης τόσων στοιχείων σε ένα έργο που εκ των πραγμάτων θέτει στο προσκήνιο πολλά ζητήματα, προκαλεί σύγχυση και μια αίσθηση φλυαρίας.
Όσων αφορά την σκηνοθεσία, ο μικρός χώρος του θεάτρου αξιοποιήθηκε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, με ελάχιστα σκηνικά και περισσότερη έμφαση να δίνεται στην ένδυση των ηθοποιών. Η μουσική επένδυση είχε ενδιαφέρον, καθώς αξιοποιήθηκαν σύγχρονα κομμάτια που προσέδιδαν μια πιο ανάλαφρη και διασκεδαστική πνοή στο έργο, ενώ οι ερμηνείες ήταν καλές χωρίς ορισμένη να ξεχωρίζει από τον μέσο όρο.
Εν ολίγης, πρόκειται για ένα έργο ευχάριστο που σίγουρα θα σου προκαλέσει γέλιο σε πολλά σημεία, ωστόσο η ροή ήταν κάπως απότομη, υπάρχουν σημεία που δεν καταλάβαινες τι συνέβαινε, ενώ όλα αυτά τα στοιχεία που προσπάθησε να εισάγει ο σκηνοθέτης αποπροσανατολίζουν και μπερδεύουν τον θεατή.
