“Κάθε Τρίτη με τον Μόρι”, των Jeffrey Hatcher & Mitch Albom

Βρισκόμαστε στην Κυριακή. Για άλλους τελευταία και για άλλους πρώτη μέρα της εβδομάδας. Το μόνο σίγουρο , όμως, είναι πως όλοι έχουμε μια κοινή επιθυμία. Μόλις βυθιστούμε στο κρεβάτι μας το βράδυ της Κυριακής, ευχόμαστε να ξημέρωνε ξανά Σαββατοκύριακο. Κι αν η τύχη δεν σταθεί τόσο ευνοϊκή, ας είναι έστω Παρασκευή. Για τις υπόλοιπες ημέρες, ούτε λόγος. Έτσι ένοιωθα κι εγώ. Μέχρι που μια θεατρική παράσταση με έκανε να αγαπήσω τις Τρίτες ίσως και λίγο παραπάνω από τα Σάββατα.

 <<Κάθε Τρίτη με τον Μόρι>>. Ποιος είναι ο Μόρι; Και γιατί να τον συναντάμε κάθε Τρίτη; Μια παράσταση εμπνευσμένη από μια ιστορία αληθινή, μια σχέση αγάπης και σεβασμού ανάμεσα σε έναν καθηγητή κοινωνιολογίας (Morrie Swchwartz) και στον αγαπημένο του μαθητή (Mitch Albom). Στο πανεπιστήμιο Brandeis της Βοστώνης, η σχέση αυτή γινόταν όλο και πιο δυνατή. Μα αυτό συνέβαινε τις Τρίτες. Διότι η ζωή δεν περιμένει κανέναν για να τη ζήσει. Αν τα Σαββατοκύριακα αποτελούν τη μοναδική γεύση μιας διασκέδασης τυποποιημένης και μαζικά κατευθυνόμενης, τότε δεν άκουσες το φως σου. Το φως που μοιράζονται οι ήρωες μας, ώστε να λάμπουν ακόμα περισσότερο μετά από κάθε συνάντηση τους.
 << Το να χάνεις τη ζωή σου επειδή πεθαίνεις είναι ένας λόγος να είναι κανείς λυπημένος. Το να χάνεις τη ζωή σου επειδή δεν τη ζεις είναι χειρότερο>>. Στις τελευταίες και δύσκολες μέρες του, ο Μόρι βοηθά τον Μιτς να αισθανθεί  τη γαλήνη που όλοι αναζητούν, μα κανείς δεν το παραδέχεται. Ένας άνθρωπος  της εποχής, που συνεχώς αγωνιά για την μονιμοποίησης της θέσης του στην κορυφή. Κι αν ακόμα κι ο ίδιος γνωρίζει πως κάτι τέτοιο είναι ακατόρθωτο, συνεχίζει να προσπαθεί να αγγίξει τα δικά του αστέρια. Μα αυτά που αναζητά στον ουρανό, βρίσκονται τελικά μέσα του. Η ευτυχία δεν είναι τοποθετημένη σε αυτή την κορυφή, που ψάχνεις. Αν περιμένεις μια τέλεια στιγμή για να είσαι ευτυχισμένος, πιθανότατα να μην είσαι ποτέ. Κι επίσης, μάθε τώρα πως η χαρά δεν κρύβεται πίσω από ένα γέλιο. Μπορεί να χρειαστεί να κλάψεις για να αισθανθεί η ψυχή σου τη γαλήνη. Γιατί τα δάκρυα είναι το κολλύριο της ψυχής, όπως λέει ο Μόρι. <<Αν καταπιείς τα δάκρυα σου, αυτά θα σε πνίξουν>>.  Εξωτερίκευσε τα συναισθήματα σου. Αλλιώς το ηφαίστειο θα εκραγεί, καταστρέφοντας τόσο εσένα όσο και αυτούς που βρίσκονται κοντά σου.

Η γήρανση δεν αποτελεί επικίνδυνη κατάσταση. Να την αποφύγεις δεν μπορείς, όσο κι αν επέμβεις στην ομαλή διαδικασία της εξωτερικής αποσύνθεσης. Κι αν τη γνωρίσεις, σε θεωρούν τυχερό. Δεν θα στο πουν μα όταν πλέον φτάσεις σε ώριμη ηλικία, δεν είσαι γέρος. Περικλείεις μέσα σου ένα μωρό, ένα παιδί, έναν έφηβο και όλες τις περιόδους που υπήρξες ενήλικας. Διότι η θέση σου στην κορυφή της ηλικιακής πυραμίδας δεν αναιρεί τη διαδρομή που διήνυσες ως εκεί. Να αισθάνεσαι περήφανος για το ταξίδι, αντλώντας όσες περισσότερες εμπειρίες είναι δυνατόν. Δίχως αυτές, η κορυφή είναι απλώς μια θέση.   Η δύναμη σου ως βασιλιάς τις πυραμίδας προέρχεται από αυτές. Στη βάση της νεότητας, μέσα σου έκρυβες αδυναμία κι ας μην το παραδέχτηκες ποτέ. <<Τα φύλλα έχουν πιο ζωηρά χρώματα το φθινόπωρο, λίγο πριν πέσουν>>. Θυμίζουν χρυσάφι, διότι η εμπειρία τους από τις άλλες εποχές τους έφερε τη γαλήνη το φθινόπωρο.

Δύο απεριόριστα ταλαντούχοι ηθοποιοί, ο Γρηγόρης Βαλτινός και ο Γιάννης Σαρακατσάνης, ενσαρκώνουν τους χαρακτήρες των δύο ηρώων. Ο πρώτος, ως Morrie Schwartz, μας μεταλαμπαδεύει τις πραγματικά σημαντικές αξίες της ζωής, αποδεικνύοντας πως δεν είμαστε παρά ενωμένοι κρίκοι μιας αλυσίδας, όπου αν καθένας από εμάς αλλάξει, ο κόσμος θα ακολουθήσει. Ο δεύτερος,  υποδυόμενος τον Mitch Albom, μας δείχνει πως η επαγγελματική επιτυχία είναι συχνά συνυφασμένη με την εσωτερική τελμάτωση. Όσοι φοβούνται να αγαπήσουν είναι αυτοί που τελικά το έχουν περισσότερη ανάγκη…

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Πρωταγωνιστούν:
Γρηγόρης Βαλτινός
Γιάννης Σαρακατσάνης

Ταυτότητα Παράστασης:
Αρχική Μετάφραση: Ζαφείρης Χαϊτίδης
Απόδοση: Νικορέστης Χανιωτάκης / Γρηγόρης Βαλτινός
Σκηνοθεσία: Νικορέστης Χανιωτάκης
Σκηνικά: Γιάννης Μουρίκης
Κοστούμια: Γιώργος Σεγρεδάκης
Φωτισμοί: Νίκος Βλασσόπουλος
Φωτογραφίες Παράστασης: Αγγελική Κοκκοβέ
Διεύθυνση Παραγωγής: Μελίνα Καραβά
Παραγωγή: Θέασις Δράσεις Πολιτισμού
Επικοινωνία: Μαρκέλλα Καζαμία

Ημέρες παραστάσεων: Καθημερινά εκτός Δευτέρας
Διάρκεια: 120′