Η Ιστορία της Θεραπαίνιδας: Μια δυστοπία του χθες στο σήμερα

Η Ιστορία της Θεραπαίνιδας περίμενε στο ράφι μου εδώ και καιρό. Απέφευγα να τη διαβάσω γιατί ενώ αγαπώ τη λογοτεχνία του φανταστικού, οι δυστοπίες ανέκαθεν με τρόμαζαν. Παρόλα αυτά, η Margaret Atwood ξεχωρίζει από τους περισσότερους συγγραφείς του είδους της. Την ιστορία εξιστορούν γυναίκες απογυμνωμένες της κοινωνικής τους υπόστασης. Οι πρωταγωνίστριες της Atwood είναι υποτιμημένες, στερημένες λόγου και επιθυμιών μα με ένα ακμάζον πνεύμα, αρνούμενο να υποταχθεί. 

Σύνοψη

Η ιστορία φέρνει τον αναγνώστη αντιμέτωπο με τη δυστοπική Δημοκρατία της Γαλαάδ. Τα υψηλά ποσοστά υπογεννητικότητας καθώς και η καταστροφή του περιβάλλοντος έχουν οδηγήσει τη χώρα σε τέλμα. Αποτέλεσμα της κατάστασης, η εγκαθίδρυση ενός ολοκληρωτικού καθεστώτος που βασίζει τις αρχές του σε χωρία της Βίβλου. Οι βαθμίδες των κοινωνικών τάξεων έχουν εκλείψει, με τους διοικούντες άντρες, τους Κυβερνήτες, να έχουν ταξινομήσει τις γυναίκες σε κατηγορίες. Έτσι, υπάρχουν οι Σύζυγοι των Κυβερνητών, οι Μάρθες που υπηρετούν τις Συζύγους, οι Θεραπαίνιδες και οι εκπαιδεύτριές τους, οι λεγόμενες Θείες. 

Την ιστορία εξιστορεί σε πρώτο πρόσωπο η Τουφρέντ, Θεραπαίνιδα που κατατάχτηκε στην κατηγορία αυτή χάρη στην πιστοποιημένη ικανότητά της να τεκνοποιήσει. Στο προηγούμενο καθεστώς είχε όνομα, σπίτι, σύντροφο και κόρη. Σε αυτό τα έχει στερηθεί όλα καθώς και το δικαίωμα να μιλάει, να διαβάζει, να κοιτάει πέρα από το όριο που της επιτρέπει η τυποποιημένη αμφίεσή της. 

Η εκκωφαντική σιωπή της φιμωμένης γυναίκας

Η γυναίκα στην Ιστορία της Θεραπαίνιδας λειτουργεί είτε ως διακοσμητικό στοιχείο, είτε ως εργαλείο διατήρησης της πατριαρχίας. Στην πρώτη κατηγορία εμπίπτουν οι Σύζυγοι, γυναίκες – τρόπαια που οφείλουν να δέχονται τη συνύπαρξη στο ίδιο σπίτι με τις Θεραπαίνιδες. Στη δεύτερη κατηγορία, όλες οι υπόλοιπες. Οι Μάρθες και οι Θείες βρίσκονται εκεί ώστε να φροντίσουν για τη συντήρηση του καθεστώτος ενώ οι Θεραπαίνιδες φαίνεται να απολαμβάνουν της χειρότερης, μάλλον, μοίρας. Αποτελούν μία σύγχρονη μορφή δούλων, με μοναδικό λόγο ύπαρξης την παραγωγή απογόνων. 

Παρά ταύτα, η Τουφρέντ δεν παύει να σκέφτεται, να αναπολεί, να επιθυμεί, ακόμη και να ονειρεύεται. Παγιδευμένη σε ένα σύστημα που την κατατάσσει σε μια κατηγορία χαμηλότερη του ανθρώπου, εκείνη αναλύει και εκμεταλλεύεται την κάθε στιγμή που της δίνεται. Αντίθετα με την κοινωνία που εκλαμβάνει το σώμα της ως εκκολαπτήριο, εκείνη διεκδικεί τη διάθεσή του με δικούς της όρους. Με άλλα λόγια, η Τουφρέντ δίνει το σώμα της σε κάθε γυναίκα που δεν τολμά να αντιταχθεί. Δίνει τη φωνή της σε κάθε γυναίκα που εξαναγκάστηκε σε σιωπή για να μείνει ζωντανή.

Αντί συμπεράσματος 

Η Ιστορία της Θεραπαίνιδας κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 1985. Παρόλα αυτά,  ολοκληρώνοντας το βιβλίο, ο αναγνώστης νιώθει τρομακτικά οικεία με τα όσα διαδραματίζονται σε αυτό. Η εξιστόρηση των γεγονότων από την πλευρά του αδύναμου, δίνει φωνή και σημασία σε αυτόν που δεν του επιτρέπεται να μιλήσει. Η γυναίκα βρίσκεται στο επίκεντρο του άδικου και φρικτού συστήματος της πατριαρχικής Δημοκρατίας της Γαλαάδ. Παρόλα αυτά, βρίσκει τη φωνή της, έστω κι αν πρόκειται για ψίθυρο. Αυτός ο ψίθυρος της Τουφρέντ αποτελεί ίσως εκ μέρους της Atwood, ένα μεγάλο ύμνο στο φεμινισμό. 

Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός, σε μετάφραση του Αυγούστου Κορτώ.

Παρόμοια άρθρα: 

• Και δεν Έμεινε Κανένας: μία best seller αστυνομική ιστορία φθοράς και παρακμής
• Η Κάθοδος των 9: Μία συνειδητή πορεία προς τον θάνατο
• Όταν η Μέδουσα πήρε την κατάσταση στα χέρια της

Ακολουθήστε τη σελίδα μας σε Facebook, Instagram και Spotify για περισσότερη έμπνευση

Giving Sight by Beasty Press // Giving Sight The Project