Είναι γεγονός. Οι Βαγγέλης Χατζηγιάννης και Πάνος Φραγκιαδάκης, οι γνωστοί Χατζηφραγκέτα, έβγαλαν νέο άλμπουμ. Όντως το δημοσίευσαν και όντως το λένε. Δεν είναι και τίποτα ιδιαίτερο, όπως όλα τους. Αλλά είναι και πανέμορφο, όπως όλα τους. Βάλτε το, λοιπόν, να παίζει στο background κι ας μιλήσουμε για το συγκρότημα που ακούμε από το Δημοτικό μέχρι το Πανεπιστήμιο. Τελικά, μπορεί να καταλάβουμε γιατί μας αρέσει τόσο πολύ και γιατί του χρωστάμε ένα «ευχαριστώ». Αυτό το κείμενο είναι ένα αφιέρωμα σε μια μπάντα με τραγούδια χαλαρά, άνετα, αραχτά. Και άλμπουμ που μιλάνε για θάλασσα, αμμουδιά, κάπνα τσιγάρου και αθλητικά παπούτσια.
Οι Χατζηφραγκέτα είναι διαχρονικοί όπως… ο Σαββόπουλος
Με τους Χατζηφραγκέτα πρωτοήλθα σε επαφή στο Πανεπιστήμιο, όσο αλλόκοτο κι αν ακούγεται. Στο σχολείο ήξερα μόνο το όνομά τους και μου φαινόταν περίεργο. Λόγω μυστήριων διεργασιών που λάμβαναν χώρα στο μυαλό μου, δεν άκουσα ποτέ τραγούδι τους, μάλλον επειδή δεν με ενέπνεε η ονομασία τους. Μετά, όμως, είδα ότι στον φοιτητικό κόσμο όλοι με κάποιον τρόπο τους αγαπούσαν. Έτσι, μπήκα κι εγώ στον πειρασμό και τότε με έκπληξη κατάλαβα ότι… τους ήξερα.
Πατώντας τους στο YouTube, άκουσα ένα σωρό τραγούδια και άλμπουμ σαν ντεζαβού. Δεν ξέρω αν αυτό οφειλόταν στην οικειότητα που σου ενέπνεαν οι στίχοι τους ή αν απλά κάπου κάπως τους είχα ξανακούσει. Όσο εγώ σνόμπαρα, οι Χατζηφραγκέτα έρχονταν κοντά μου. Και στο μυαλό μου πετάγονταν ακαθόριστες φράσεις. Τα ανύπαρκτα μαλλιά της που πλημμυρίζουν καλοκαίρι, τα τρελά μωράκια του ουρανού και ό,τι να’ ναι σκηνικάκια. Φράσεις που θυμόμουν αλλά χωρίς να μπορώ να προσδιορίσω από πού.
Βέβαια, τώρα καταλαβαίνω ότι μάλλον είχα συναντηθεί με τους Χατζηφραγκέτα πιο πριν. Δεν μπορεί να συνέβη το αντίθετο. Τη δεκαετία μεταξύ 2005 και 2015, οι στίχοι τους έπεφταν σαν καταιγίδα. Πραγματικά, ήταν σαν να μην τους ενδιέφεραν καθόλου οι «κανόνες» των δισκογραφικών. Ό,τι σκέφτονταν και έγραφαν, το ανέβαζαν κατ’ ευθείαν. Από την παραγωγή στην κατανάλωση.
Άλλωστε, με τον τρόπο αυτόν, οι Χατζηφραγκέτα έφτασαν στα 18 άλμπουμ, όπως είναι δημοσιευμένα στο κανάλι τους στο YouTube. Για το χρονικό διάστημα ύπαρξής τους, η ποσότητα είναι τουλάχιστον επαρκής. Αν δεν πείθεστε, ο Σαββόπουλος, με πάνω από τα διπλάσια χρόνια στις πλάτες του, έχει μόλις 5 παραπάνω, δηλαδή 23, σύμφωνα πάντα με το Spotify.
Οι Χατζηφραγκέτα δεν εκπροσωπούν τίποτα
Σε αυτά τα πολλά άλμπουμ, το ζήτημα που τίθεται για τους Χατζηφραγκέτα είναι καθαρά ταυτοτικό. Η μουσική τους δεν είναι τίποτα και συνάμα είναι λίγο απ΄όλα. Αν γκουγκλάρετε «Χατζηφραγκέτα», θα σας βγάλει ότι είναι μια αβάν-γκαρντ freestyle μπάντα που δίνει περισσότερη βάση στους στίχους. Ο Πορτοκάλογλου, στην εισαγωγή του Μουσικού Κουτιού του, τους είχε αποκαλέσει ένα επεισοδιακό συγκρότημα με σατιρικό στίχο.
Γενικά, οι δύο των Χατζηφραγκέτα αγαπούσαν να δηλώνουν πως το δυνατό τους σημείο είναι η μουσική, ο ρυθμός, η μελωδία. Οι στίχοι ήταν λίγο πολύ αποτέλεσμα της στιγμής, ίσως κάποιων τυχαίων συνειρμών. Σα να κάθεσαι με την παρέα σου και μέσα στην πλάκα να βγαίνει μία ρίμα. Αν ταιριάζει με το μπιτάκι, έτοιμο το τραγούδι.
Κι αυτό είναι που τους έκανε δημοφιλείς, λαϊκούς. Όσοι δεν ασχολούμαστε με τη μουσική, δεν μας ενδιαφέρει πολύ πώς παίζει ο άλλος τη ρε ματζόρε. Αρκεί να την παίζει για τη δική μας τη ζωή. Μας ενδιαφέρει να βρούμε κάτι να ταυτιστούμε, κι αυτό συνήθως είναι ο στίχος. Γι΄αυτό και οι Χατζηφραγκέτα είναι αγαπητοί, είτε τραγουδάνε ρεμπέτικο, είτε χιπ χοπ, είτε οτιδήποτε άλλο. Ό,τι κι αν τραγουδάνε, είναι πάντα ποπ. Δεν εκπροσωπούν τίποτα, που λέει κι ο Φραγκιαδάκης.
Είναι αλήθεια πως κανείς δεν δίνει βάση στη μουσική μας, λένε. Επομένως, τώρα προσέχουμε λίγο πιο πολύ τον στίχο, συμπληρώνουν. Μπορεί βέβαια γι’ αυτό να άργησαν τόσο πολύ να βγάλουν ένα καινούργιο άλμπουμ. Ας τους συγχωρήσουμε, έχουμε άλλωστε άφθονο υλικό από τα παλιά. Είναι δίκαιο εν τέλει. Αυτοί πειραματίζονται σε όποιο είδος θέλουν κι εμείς τους απολαμβάνουμε αναλλοίωτους.
Οι Χατζηφραγκέτα είναι μια ωδή στη χαρά
Αν θέλουμε να βρούμε ένα τσιτάτο για τους Χατζηφραγκέτα, θα λέγαμε ότι είναι οι ποιητές της καθημερινής ζωής. Εκείνοι που τολμούν να μιλούν για όλα τα μη ρομαντικά, απλά πράγματα. Τα παπούτσια, τα σταυρόλεξα, τα φούτερ, τα μελομακάρονα, τα μπυροκοίλια. Τα συνδυάζουν μάλιστα και με φροϋδικές, μαρξιστικές και άλλες ιδεολογικές αναφορές χωρίς νόημα. Ίσα ίσα για να βγει η ρίμα, αφού κολλάει η τρόικα με την περεστρόικα.
Ακόμα κι όταν μιλούν για έρωτες, τα πράγματα πάλι βρίσκονται σε μια επιφάνεια. Το Μαράκι, η Μαίρη, η Μαρία πάντα δεν είναι διαθέσιμη. Στην καλύτερη μπορεί να είναι μια ευχάριστη ανάμνηση. Μαζί με την ομπρέλα της, την καλοκαιρινή φανέλα της, τη σαγιονάρα με το δίχαλο. Αλλά παρ’ όλη αυτή τη μελαγχολία, τα τραγούδια των Χατζηφραγκέτα είναι πάντα χαρούμενα. Θρηνούν για το Μαράκι που έφυγε και συνάμα σε κάνουν να νιώθεις πως δεν πειράζει. Σιγά τα ωά, θα βρούμε άλλο Μαράκι για το επόμενο τραγούδι.
Δεν ξέρω ποιος είναι ο σκοπός της τέχνης και αν η τέχνη έχει σκοπό, αλλά νομίζω πως οι Χατζηφραγκέτα είναι τέχνη. Και μάλιστα μια πολύ ευγενική μορφή της. Σκοπός της τέχνης αυτής είναι απλά να μετατρέπει τη λύπη σε χαρά. Ούτε συγκινήσεις όυτε κλάματα ούτε απώλειες. Απλή χαρά, χωρίς ενοχές και ηθικά διδάγματα.
Το μυστικό της απλότητας στους Χατζηφραγκέτα
Αυτή η ανεμελιά των τραγουδιών των Χατζηφραγκέτα δεν φαίνεται να αλλάζει. Είναι η μανιέρα τους. Και στο καινούργιο άλμπουμ είναι ίδιοι κι απαράλλαχτοι. Καλοκαίρια, νησιά του Αιγαίου, τραγούδια ό,τι νά’ ναι και προβοκάτσια. Όλα αυτά επενδυμένα με τη φωνή της Νεφέλης Φασούλη.
Δεν χρειάζεται και παραπάνω. Είναι υπεραρκετά. Αλλιώς θα ήταν ανακόλουθοι με τη μικρή τους φιλοσοφία: δεν είναι ανάγκη τα πράγματα να είναι πολλά και σύνθετα, για να δίνουν χαρά. Αρκούν οι όμορφες freestyle ρίμες, ο ωραίος ρυθμός με 2-3 νότες κι από κει και πέρα… ζαμανφού.
Πρόκειται στην πραγματικότητα για μια πρόταση ενός εναλλακτικού τρόπου ζωής. Αν θες να βγεις μια βόλτα, μπορείς αντί να κάθεσαι να δοκιμάζεις ένα ένα τα ζευγάρια των παπουτσιών σου, να βάλεις τα πρόχειρα αθλητικά σου. Εφόσον δεν σ’ αρέσει μια θεατρική παράσταση, φύγε, δεν είναι όλα για όλους. Αν βαριέσαι να ψάχνεις το ιδανικό μαγαζί για να κάτσεις, απλά περπάτα κι όπου σε βγάλει. Δεν χρειάζεται τα πάντα να είναι περίπλοκα, για να είναι ωραία. Αρκεί να είναι απλά, όμορφα, χαρούμενα. Σαν τα άλμπουμ των Χατζηφραγκέτα. Τίποτα παραπάνω.
Παρόμοια άρθρα:
- H Μαριανίνα Κριεζή μας λέει το τελευταίο αντίο
- Όταν το hip hop συναντά τον Miles Davis
- Πάνος Βλάχος: ένας αναρχικός φιλελές
Aκολουθήστε τις σελίδες μας σε Facebook, Instagram και Spotify για περισσότερη έμπνευση.
