Γνωρίζοντας τον κόσμο της Irini Qn

Η φωνή της μελωδική. Μια προσωπικότητα γλυκιά που σίγουρα αν δεν είχαμε καραντίνα και τον Covid-19, θα τρέχαμε να της μιλήσουμε από κοντά. Ο λόγος για την Irini Qn, που προσπάθησε εξ αποστάσεως να μας βάλει στον δικό της κόσμο. Το ευχαριστώ είναι λίγο. Έχει να προσφέρει πολλά και αυτό φαίνεται από τις απαντήσεις της και από τα τραγούδια της. Ας την γνωρίσουμε…

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1985 και μεγάλωσε στον Άγιο Στέφανο. Σπούδασε κλασικό πιάνο και Γλωσσολογία, αλλά ο μεγάλος της καημός ήταν το τραγούδι. Μόλις ολοκλήρωσε τις σπουδές στο πιάνο, έφυγε με Erasmus στη Μαδρίτη. Ερωτεύτηκε το αστικό τοπίο και τη σαφώς πιο female friendly κουλτούρα της.

Στην επόμενη πενταετία, έφυγε άλλες δύο φορές στο εξωτερικό. Πρώτα Ιταλία, ύστερα Λετονία. Στα μεσοδιαστήματα νοίκιαζε πάντα στο κέντρο, μιας και της ήταν πλέον ξεκάθαρο, πως είναι παιδί της πόλης.

Γύρισε μόνιμα στην Αθήνα όταν διαπίστωσε πως της λείπει αφόρητα το κλίμα της, η μουσική και το να επικοινωνεί στη γλώσσα της. Δε θυμάται με ποια σειρά, αλλά ξεκίνησε μαθήματα φωνητικής, πήρε το πιάνο από το πατρικό της, υιοθέτησε τον πρώτο της γάτο και άρχισε να γράφει τραγούδια. «Βρήκα το όνομά μου κυριολεκτικά…», όπως μας ανέφερε.

Τι σημαίνει το Qn που βλέπουμε στο όνομά σου;

Τα γυναικεία επώνυμα στην ελληνική γλώσσα μπαίνουν σε γενική κτητική. Ποτέ δε συμφιλιώθηκα με αυτόν τον συσχετισμό. Η Qn, λοιπόν, για μένα είναι ένα σύμβολο, μία μεταβλητή, μία θηλυκή άγνωστη x. Συμβολίζει το δικαίωμα κάθε γυναίκας – κάθε ατόμου βασικά – στον αυτοπροσδιορισμό.

Ποια ήταν η στιγμή που αντιλήφθηκες το ταλέντο σου;

Νομίζω τα ταλέντα μας σπάνια τα αντιλαμβανόμαστε εμείς οι ίδιες/ ίδιοι. Άλλοι άνθρωποι μάς τα επισημαίνουν. Στη δική μου περίπτωση, άνθρωποι που εκτιμούσα καλλιτεχνικά, άκουσαν δείγμα της δουλειάς μου και με ενθάρρυναν να προχωρήσω.

Ποιοι καλλιτέχνες σε ενέπνευσαν και με ποιους θα ήθελες να συνεργαστείς μελλοντικά;

Θαυμάζω και εκτιμώ το έργο αμέτρητων καλλιτεχνών. Στην προσωπική μου διαδρομή, όμως, με ενέπνευσαν κυρίως γυναίκες ερμηνεύτριες και τραγουδοποιοί. Άλλες για την στιχουργική τους δεινότητα, άλλες για την αυθεντικότητα της ερμηνείας τους, άλλες για τις συνθέσεις τους. Όλες για την τόλμη τους: η Λένα Πλάτωνος, η Μελίνα Τανάγρη, η Αρλέτα, η Nina Simone, η Pj Harvey, η Tori Amos, η Joan Baez. Όσον αφορά στις μελλοντικές συνεργασίες, θα έλεγα πως είμαι ανοιχτή σε οποιαδήποτε συνεργασία υπάρχει κοινή αισθητική και αλληλοσεβασμός.

Σε ποια ηλικία και πώς είχες την πρώτη επαφή σου με τον κόσμο και τη σκηνή;

Η πρώτη ανάμνηση που μπορώ να ανακαλέσω είναι λίγο πριν βγούμε να τραγουδήσουμε με έναν συμμαθητή μου σε μια μεγάλη –ή μεγάλη μού φαινόταν τότε- εκδήλωση στο Δημαρχείο. Θα πηγαίναμε Δ’ ή Ε’ Δημοτικού. Θυμάμαι το άγχος μου. Ήθελα να εξαφανιστώ. Αλλά ήθελα και να ανέβω στη σκηνή. Μετά κενό… Δεν θυμάμαι ούτε τον κόσμο, ούτε τίποτα.

Ποιους ανθρώπους έχεις στο πλευρό σου;

Τον σύντροφό μου, τα αδέρφια μου και ανθρώπους που μπορώ να μετρήσω στα δάχτυλα του ενός χεριού. Λίγο πιο μακριά από το πλευρό μου, νιώθω στήριξη και ενθάρρυνση από πολλούς ανθρώπους και τους ευχαριστώ για αυτό.

Τι εικόνες έχεις στο μυαλό σου, όταν γράφεις τραγούδια; Από τι εμπνέεσαι;

Η γραφή μου είναι βιωματική. Είναι καταστάσεις που έχω ζήσει και που ζω. Τα συναισθήματα που μου γέννησαν και – αν έχω προλάβει να αποστασιοποιηθώ – η οπτική μου πάνω σε αυτά. Και λέω «αν έχω προλάβει» γιατί η ανάγκη να μοιραστώ αυτά τα βιώματα έρχεται σε ανύποπτο χρόνο, με άλλη κάθε φορά αφορμή. Τότε κάθομαι στο πιάνο, ανοίγω το τετράδιο και η φαντασία στήνει μπροστά μου γιορτή. Εικόνες, λέξεις. Ενίοτε πατάει και νότες.

Ποιο είναι το αγαπημένο σου τραγούδι, από όσα έχεις γράψει μέχρι τώρα, και γιατί;

Ακριβώς επειδή ό,τι γράφω πηγάζει από μια εμπειρία που για μένα υπήρξε πολύτιμη, δεν μπορώ να ξεχωρίσω αγαπημένο τραγούδι. Μπορώ να σου πω, όμως, ποιο τραγούδι ένιωθα για μεγαλύτερο διάστημα την ανάγκη να παίζω στο πιάνο. Ήταν η «Εξομολόγηση μιας αναπάντητης κλήσης». Ό,τι μένει αναπάντητο κι ανομολόγητο με στοιχειώνει για πολύ καιρό συνήθως.

Στο τραγούδι σου: «Εξομολόγηση μια αναπάντητης κλήσης» γράφεις ότι: «Πήρα να πω ότι στα χρόνια τα δικά μας, αν κάτι αξίζει είναι η ατόφια αγκαλιά». Δυνατός στίχος. Πιστεύεις ότι υπάρχει κάτι ατόφιο στις ημέρες μας;

Ναι. Δυσεύρετο, αλλά υπάρχει. Είναι οι καρδιές κάποιων ανθρώπων. Τόσο ατόφιες που και σε νύχτα να βρίσκεσαι, φωτίζει το μέσα σου μόλις τις συναντήσεις.

Δυνατούς στίχους ακούμε και στο «Animus» και «Παιχνίδια». Εκεί τι αποτέλεσε έμπνευσή σου;

Το Animus το έγραψα σε μία χρονική περίοδο που προσπαθούσα να διαλευκάνω το μυστήριο του καθρεφτίσματος μου στο άλλο φύλο. Παράλληλα διάβαζα Jung. Με είχε συνεπάρει η έννοια του animus – έτσι αποκαλεί ο ίδιος την ασυνείδητη αρσενική πλευρά των γυναικών. Ξεκλείδωσε στη σκέψη μου μία σειρά από συνάψεις όπως αποτυπώνονται και στους στίχους του τραγουδιού.

Τα «Παιχνίδια», από την άλλη, ξεκίνησε ως τραγούδι προσδοκίας. Την πρώτη στροφή την είχα γράψει το 2013. Έπειτα δεν προχωρούσε, το άφησα. Το 2017, παράλληλα με το «Animus» και με αφορμή κάποια γεγονότα, έγραψα την δεύτερη στροφή. Η προσδοκία πλέον είχε γίνει διασαφήνιση. Σημασία για μένα πια είχε μόνο να νιώθεις ελευθερία και αμοιβαιότητα με τον άνθρωπο που επιλέγεις να συμπορεύεσαι και να στροβιλίζεσαι.

Ποιο είναι το πιο δυνατό συναίσθημα που όταν το βιώνεις σε γεμίζει αλλά παράλληλα σε κάνει να νιώθεις φόβο;

Η άγρια χαρά τού να μένω αληθινή στον εαυτό μου και να εκφράζω με ειλικρίνεια τη θέση μου ή το συναίσθημά μου. Φόβος γιατί δε γνωρίζω κατά πόσο θα εκτιμηθεί η ειλικρίνεια αυτή. Πληρότητα γιατί σε βάθος χρόνου στον εαυτό μας λογοδοτούμε μόνο.

Άλλαξε τον τρόπο που βλέπεις τα πράγματα η άφιξη του κορονοϊού; Επηρέασε την αγάπη σου για το τραγούδι;

Δεν θα έλεγα ότι άλλαξε τον τρόπο που βλέπω τα πράγματα. Ενέτεινε, όμως, την ήδη υπάρχουσα οπτική μου. Θεωρώ την στιγμή κρίσιμη, προκειμένου να επαναπροσδιορίσουμε και να διεκδικήσουμε πράγματα τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο. Το τραγούδι, πάλι, υπήρξε για μένα τόσο μεγάλος καημός για τόσο πολύ καιρό που δύσκολα θα κλονίσει κάτι την αγάπη που του έχω.

Ποιες είναι μερικές από τις αγαπημένες σου συνήθειες;

Να ζουλάω τις γάτες μου, να πίνω καφέ με καλή παρέα, να μετακινώ τα έπιπλα στο σπίτι, να μετακινώ τα φυτά στο μπαλκόνι (το τελευταίο με προσοχή και σε μικρές αποστάσεις, μη σοκαριστούν).

Ποιο είναι το motto της ζωής σου;

Πολλά. Ανάλογα με την περίσταση, μού υπενθυμίζω και άλλο. Ένα που μου έκανε παρέα όσο ετοίμαζα τον πρώτο μου δίσκο ήταν το εξής:

He says the best way out is always through. / And I agree to that, or in so far / As that I can see no way out but through /

Από το ποίημα A Servant to Servants του Robert Frost (1914). Μία γυναίκα αφηγείται σε πρώτο πρόσωπο –εν είδει μονολόγου– την κούρασή της να υπηρετεί άλλους, την ανάγκη της να ξεφύγει από ό,τι της στερεί την ελευθερία. Κι ο μόνος τρόπος διαφυγής που βλέπει είναι περνώντας μέσα από ό,τι είναι αυτό που την εγκλωβίζει. Κι εγώ σ’ εκείνη την φάση, μόνο αυτόν τον τρόπο διαφυγής έβλεπα ως αποτελεσματικό. Και ήταν.

Μίλησε μας για τον στόχο της επόμενης χρονιάς.

Θα ήθελα πολύ να ετοιμάσω και να παρουσιάσω τη δουλειά μου ζωντανά. Αν βέβαια συμφωνεί και η ζωή με αυτά τα σχέδια.

Τι θα συμβούλευες όσους διαβάζουν αυτή τη συνέντευξη και θέλουν να ακολουθήσουν τα βήματα σου;

Νομίζω όλη η ομορφιά στην διαδρομή κάθε ανθρώπου έγκειται ακριβώς στο γεγονός πως είναι προσωπική. Να εμπιστευτούν τα βήματά τους, θα τους έλεγα. Και να έχουν μαζί τους ένα αδιάβροχο για τις στιγμές που βρέχει αμφιβολία.

Θα κλείσουμε, λοιπόν, την κουβέντα μας με ένα από τα αγαπημένα της τραγούδια.

Βρείτε την Irini Qn:

Official Website
Follow on Instagram
Follow on Facebook
Subscribe here

Παρόμοια άρθρα:

• Αθηνά Χειμαριού: Ένας υπέροχος άνθρωπος
  
• Συνέντευξη με την Άννα Μαρία Φώσκολου
• Συνέντευξη με μια κορυφαία σολίστ: Αλεξία Μουζά

Ακολουθήστε τις σελίδες μας σε Facebook, Instagram και Spotify για περισσότερη έμπνευση.

Giving Sight by Beasty Press // Giving Sight The Project