Πριν λίγες μέρες είχα την ευκαιρία να δω την ταινία Έτερος Εγώ, εφόσον μου τη σύστησε ένα φιλικό μου πρόσωπο. Μιας και δεν είχα κάτι άλλο να κάνω, έφτιαξα ποπ κορν και στρογγυλοκάθησα, ώστε να την παρακολουθήσω. Εδώ να πω, πως δεν είμαι καθόλου φαν του ελληνικού κινηματογράφου, το αντίθετο θα έλεγα. Έτσι, πρέπει να εξομολογηθώ, πως όταν την ξεκίνησα, ήμουν προετοιμασμένη να δω άλλη μια μεγάλη “πατάτα” .
Αρχικά, να μιλήσουμε για την υπόθεση της ταινίας. Η ταινιά, που ανήκει στην κατηγορία μυστήριο- θρίλερ, πραγματεύεται την ιστορία του Δημήτρη Λαϊνη, βοηθός καθηγητή εγκληματολογίας, ο οποίος αναλαμβάνει να λύσει το μυστήριο που κρύβεται πίσω από πέντε φόνους ( ενός γιατρού, ενός δικηγόρου, μιας δικαστή, του οδηγού και του συνεπιβάτη ενός αυτοκινήτου), φόνοι που συνδέονται μεταξύ τους.
Η ταινία αρχικά με εξέπληξε διότι μέσω του σεναρίου, της πλοκής και της ατμόσφαιρας που υπήρχε δεν μειονεκτούσε σε τίποτα απέναντι στις χολλυγουτιανές που ξέρουμε. Ήταν κάτι ενδιάμεσο σε Seven και Πορφυρά Ποτάμια (σίγουρα έχει δανειστεί στοιχεία από αυτές).
Το σενάριο ήταν κάτι που επίσης μου έκανε εντύπωση, καθώς κατάφερε να ξεφύγει από το κλίμα των βωμολοχιών, του γυμνού και της σαπουνόπερας που κυριαρχούν σε κάθε ελληνική “ταινία” .
Οι ερμηνείες επίσης ήταν αρκετά καλές, ιδιαίτερα του Πυγμαλίων Δαδακαρίδη, ο οποίος πραγματικά απογείωσε την ταινία και έδωσε μια από τις καλύτερες ερμηνείες του.
Σε αυτό το σημείο να σημειώσω πως η ταινία αποσύρθηκε από τους κινηματογράφους από τον ίδιο τον σκηνοθέτη, λόγω ενός φόνου που συνέβη, ο δράστης του οποίου εμπνεύστηκε από την ταινία αυτή. Ελπίζω κάποια στιγμή να ξαναβγεί στις αίθουσες.
Το Έτερος Εγώ είναι μια πάρα πολύ καλή ταινία, ιδιαίτερα γι’ αυτούς που πορώνονται με ταινίες εγκλήματος και μυστηρίου.
Είναι μια ταινία έκπληξη, καθώς κατάφερε να κάνει την διαφορά και να ξεχωρίσει μέσα στο χάος, το διαμάντι μέσα στα σκουπίδια του ελληνικού κινηματογράφου.
Σενάριο: 4/5
Σκηνοθεσία: 3,4/5
Casting: 3,9/5
Σύνολο: 3,7/5
