Βρίσκεσαι στο μετρό. Άνθρωποι παντού κοιτούν δεξιά κι αριστερά μήπως βρουν κάποια θέση για να καθίσουν αποφεύγοντας την αμηχανία της συνάντησης των ανοίκειων βλεμμάτων. Κι εσύ στέκεσαι στη γωνία παρατηρώντας. Μα αντί να βλέπεις την επιφάνεια, το παγερό βλέμμα, την αποφυγή του αγγίγματος, κοιτάζεις στο βάθος. Γιατί γίναμε έτσι; Γιατί φοβόμαστε τόσο τον άγνωστο διπλανό μας; Κι εκεί καταλαβαίνεις πως η έμπνευση είναι μπροστά σου. Για ακόμη μια φορά, απλά, καθημερινά γεγονότα φαντάζουν στο μυαλό σου μια ταινία. Το σενάριο είναι οι στίχοι σου. Κι έτσι, γράφεις ένα ακόμα τραγούδι. Γρήγορα αποτυπώνεις στην οθόνη του κινητού σου τα συναισθήματα σου αποδιδόμενα σε γράμματα. Πολύπλοκες μεταφορές υποδηλώνουν την αδυναμία σου να διακρίνεις τι πραγματικά αισθάνεσαι. Κι αυτοί νομίζουν πώς είσαι ένας τρελός καλλιτέχνης. Ενώ στα αλήθεια είσαι ένας από εκείνους. Προσπαθείς κι εσύ να βρεις ένα φως μέσα στο σκοτάδι, ένα στήριγμα μέσα στο κενό. Θες να φέρεις στην επιφάνεια όσα έχεις παγιδεύσει βαθιά στην ψυχή σου και δεν επιτρέπεις σε κανέναν να τα δει. Ούτε καν σε εσένα τον ίδιο…
Μόλις ξέρεις πως δεν σε ακούνε, ηχογραφείς τη μελωδία που σκέφτηκες. Ένα ακόμα δημιούργημα σου είναι έτοιμο για ανακάλυψη. Τίποτα δεν σε κάνει να νοιώθεις πιο ολοκληρωμένος. Είτε απωθείς τα συναισθήματα σου είτε επιτρέπεις σε αυτά να σε βυθίσουν στον τυφώνα των αντικρούσεων που τα χαρακτηρίζει, το χαρτί είναι η στεριά σου. Εκεί στέκεσαι ένας ερημίτης τώρα. Κοιτάς το χάος μπροστά σου κι εσύ ήρεμος προσπαθείς να βρεις τη γαλήνη. Ό,τι περνάει από τον νου σου, καταλήγει στο χαρτί. Κι η στεριά δίνει υπόσταση στην ιδέα σου, η οποία πλέον είναι απτή και δεν υπάρχει μόνο στο φαντασιακό.
Κι έπειτα, αφού ολοκλήρωσες τις ιδέες σου, χρειάζεται να τους δώσεις ένα ύφος. Αρχίζεις λοιπόν να αγγίζεις απαλά τα πλήκτρα του πιάνου σου. Διαφορετικοί συνδυασμοί εναντιωμένοι στους κανόνες της αρμονίας συνοδεύουν το γραπτό σου. Ήχοι που σε μαγεύουν διεγείροντας τα συναισθήματα σου. Κι αν ένοιωσες θλίψη, αυτό θα αποδώσεις. Αν ήταν πάλι χαρά, αυτό θα εκπέμπεις. Βέβαια, εκείνοι ίσως το εκλάβουν αλλιώς. Μα αυτό δε σε νοιάζει. Εσύ μέσα από την περισυλλογή, βρήκες τον εαυτό σου, συνειδητοποίησες πως αντιμετώπιζες μια κατάσταση και βρήκες τρόπους να έρθεις σε επαφή με τα συναισθήματα σου. Η δική σου προσωπική βιωματική εμπειρία με μέντορα τη μουσική στο ταξίδι της αυτογνωσίας θα βοηθήσει και όσους ακούσουν το τραγούδι σου, να μάθουν κάτι για εκείνους. Προσπαθώντας να αναλύσουν τις μεταφορές σου, μαθαίνουν πως τελικά τους άρεσε η λογοτεχνία ή ότι το μήνυμα που εξέλαβαν αποτελεί λύση στο πρόβλημα τους.
Κι έτσι μέσα από μια απλή βόλτα στο μετρό, έκανες τον κόσμο λίγο καλύτερο. Ενθουσιάστηκες και απογοητεύτηκες στην προσπάθεια σου να δημιουργήσεις έναν μουσικό μικρόκοσμο. Μα βρήκες τελικά θεμέλια για να τον χτίσεις κι ύστερα,να τον στολίσεις με χρωματισμένα στολίδια. Ένας δικός σου θησαυρός, που ίσως να φέρει σε όλους χρυσάφι.
