Μια ακόμη εκπληκτική ερμηνεία του σπουδαίου και πασίγνωστου ζωγράφου, Vincent van Gogh, έρχεται να μας χαρίσει ο Willem Dafoe στην καινούρια ταινία του Julian Schnabel που εστιάζει στα τελευταία χρόνια της ζωής του ζωγράφου.
Γενικότερα ο χώρος του κινηματογράφου έχει ασχοληθεί και στο παρελθόν με την ζωή και το έργο του Van Gogh, με ταινίες όπως το πρόσφατο Loving Vincet (2017), Van Gogh (1991), Vincent and Theo (1990) και Lust for life (1956).
Η ταινία ξεκινάει με την εξής φράση του Vincent “Απλά θα ήθελα να είμαι σαν αυτούς. Θα ήθελα να κάτσω μαζί τους και να πιώ ένα ποτήρι κρασί”, εκφράζοντας τις μύχιες σκέψεις και επιθυμίες του, να ήταν έστω και για μια φορά φυσιολογικός και να μπορούσε να συναναστρέφεται με τους συγχωριανούς του χωρίς πρόβλημα. Ο Vincent ως περιθωριακός και κοινωνικά αποτραβηγμένος έχει ελάχιστους ανθρώπους στον κοντινό του περίγυρο, με κύριες παρουσίες αυτή του αδελφού του Theo και του καλό του φίλου και ζωγράφου Paul Gauguin.
Ο σκηνοθέτης Schnabel -όντας και ο ίδιος ζωγράφος- προσεγγίζει την ιστορία με άλλη οπτική γωνία, προσπαθώντας να κατανοήσει τις σκέψεις που διέτρεχαν το μυαλό του Vincent και αναδεικνύοντας τες με έναν ιδιότυπο τρόπο. Η κάμερα εναλλάσσεται ανάμεσα σε κοντινά των προσώπων που περιβάλουν τον Vincent ενώ συχνά παίρνει τη θέση της όρασης του ζωγράφου, δείχνοντάς μας την δική του οπτική γωνία. Αξίζει να εστιάσουμε ιδιαίτερα στο σημείο όπου σταδιακά η όραση του Van Gogh θολώνει και αρχίζει να βλέπει παντού το κίτρινο χρώμα, ένα δείγμα της επερχόμενης τρέλας του αλλά και της εμμονής του με αυτό το χρώμα.
Ο Vincent διαμένει στην Γαλλία, σε ένα μικρό επαρχιακό χωριό αν και προτιμάει να αφιερώνει τον περισσότερο χρόνο του στην εξοχή από όπου αντλεί και την έμπνευση του. Οι ατελείωτες πεδιάδες, η ποικιλία και η ζωντάνια των χρωμάτων που τον περιβάλλουν, τα δέντρα και τα φυτά αποτελούν πηγή έμπνευσης και κεντρικό σημείο στους πίνακές του. Ο Vincent, όπως υποδηλώνει και ο τίτλος της ταινίας, αναζητά μέσω της ενατένισης του στη φύση το άπειρο, την αιωνιότητα που θα του εξασφαλίσει μια θέση ανάμεσα σε αυτούς που έμειναν αλησμόνητοι στο πέρας και την διαβρωτική ορμή του χρόνου.
Η ταινία είναι περισσότερο ένα συνονθύλευμα από εικόνες και πίνακες παρά ένα έργο με εξελισσόμενη πλοκή. Φαίνεται να λείπει η στιγμή της κορύφωσης, κάτι που θα μπορούσε να συμβεί στη σκηνή όπου ο Vincent κόβει το αυτί του για να το προσφέρει ως δώρο στον Gauguin, ενώ οι συνεχείς επαναλήψεις, κυρίως στην ερώτηση που του τίθεται για το λόγο που ζωγραφίζει, καθιστούν το έργο κάπως κουραστικό.
Επίσης, η σκηνή του θανάτου είναι αμφίβολη, καθώς, ενώ είναι γνωστό ότι ο Van Gogh αυτοκτονεί, στην ταινία φαίνεται να τον πυροβολούν δύο παιδιά, αν και δεν είναι ξεκάθαρο αν είναι πραγματικό ή αποκύημα της φαντασίας του. Ο σκηνοθέτης και οι σεναριογράφοι μάλλον προτιμάνε να το αφήσουν στη κρίση του κοινού, αφήνοντάς μας τουλάχιστον μπερδεμένους για το τι συνέβη πραγματικά.
