Η παράσταση με τίτλο Θέλω να σου κρατάω το χέρι, θέλει να είναι ξεχωριστή. Δεν είναι μόνο ο τίτλος της, που είναι και τίτλος τραγουδιού των Beatles. Ούτε το ότι οι πρωταγωνιστές είναι όντως μαζί και στη ζωή. Ούτε το ότι εις εκ των δύο είναι ο δημιουργός της (Τάσος Ιορδανίδης) και η συμπρωταγωνίστριά του (Θάλεια Ματίκα) είναι, εκτός από σύντροφός του στη ζωή, και η πηγή έμπνευσής του για το έργο. Το κυριότερο είναι ίσως ο τρόπος που η παράσταση προσεγγίζει τον έρωτα. Τον έρωτα όχι τη στιγμή που γεννιέται. Ούτε καν τη στιγμή που πεθαίνει ακαριαία, μετά από μια ξαφνική απογοήτευση ή ένα τετελεσμένο. Όχι. Το Θέλω να σου κρατάω το χέρι πραγματεύεται τον έρωτα που πεθαίνει. Σιγά σιγά, χωρίς να το καταλάβουμε.
Γάμος σε κίνδυνο
Αφετηρία του έργου αποτελεί η συνάντηση δύο εραστών σε ένα ξενοδοχείο ημιδιαμονής. Αρχική συμφωνία τους ήταν να μη συζητάνε για τίποτα από όσα συμβαίνουν στις ζωές τους. Την έναρξη της πλοκής σηματοδοτεί ακριβώς η ανατροπή αυτής της συμφωνίας.
Η πρωταγωνίστρια δηλώνει πως δεν είναι απλά ένα κομμάτι κρέας και θέλει να συζητάει βαθύτερα με τον εραστή της. Εκείνος δέχεται τη συμφωνία και κάπως έτσι αρχίζουν να ξετυλίγονται οι ιστορίες των γάμων τους. Δύο γάμων που ξεκίνησαν με έρωτα και μαγεία, ενώ στη συνέχεια καταστράφηκαν για πολλούς λόγους -μικρούς και μεγάλους. Μικρά προβλήματα, όπως η γεύση του καφέ, μαζί με γεγονότα όπως η οικονομική καταστροφή του ενός συζύγου συνθέτουν το προφίλ δύο αποτυχημένων σχέσεων. Κι όλα αυτά χωρίς να λείπουν περιστατικά βίας και ηχηρών καυγάδων με μάρτυρες -ποιους άλλους- τα παιδιά. Το τέλος δεν έρχεται απροσδόκητα στον θεατή, αλλά μην ανησυχείς -φίλε αναγνώστη. Δεν θα στο μαρτυρήσω σε αυτό το άρθρο. Όσα είπαμε ως τώρα αρκούν για περάσουμε στο θέμα μας.
Αγαπώ εσένα, αλλά χωρίς εσένα… λίγο
Στο Θέλω να σου κρατάω το χέρι και οι δύο πρωταγωνιστές δείχνουν να παλεύουν και να απογοητεύονται. Να παλεύουν να βρουν ξανά τη μαγεία, τους ανθρώπους που ερωτεύτηκαν, να θυμηθούν πόσο τέλειοι τους φαίνονταν οι σύντροφοί τους στην αρχή. Δεν τα καταφέρνουν, όμως. Και απογοητεύονται, γιατί απλά οι προσδοκίες τους για τον έρωτα διαψεύδονται η μία μετά την άλλη. Αυτό το βλέπουμε ξεκάθαρα στην πρωταγωνίστρια που ερωτεύτηκε ένα ανέμελο παιδί και μετά αυτό το παιδί, επειδή ακριβώς ήταν ανέμελο, προδόθηκε από τις τυχοδιωκτικές επιχειρηματικές του κινήσεις. Το χαρακτηριστικό που ερωτεύτηκε είναι αυτό που πρώτο την ωθεί στην έξοδο.
Αυτό ίσως θυμίζει τους στίχους στο κανάλι του Στάμου Σέμση στο YouTube, σε απαγγελία Φωτεινής Αθερίδου: «Αυτό που θέλω είσαι εσύ, αρκεί να μη σου μοιάζει». Βέβαια, το τελευταίο στιχάκι δεν είναι καθόλου ρομαντικό. Μάλιστα, μπορεί να είναι και ειρωνικό. Ένα ίσως από τα κορυφαία τσιτάτα όσων πιστεύουν στη θεωρία των «αδελφών-ψυχών» είναι ότι «πρέπει να αποδέχεσαι τον άλλον ακριβώς όπως είναι».
«Θέλω τον πρίγκιπά μου!»
Σε μια πιο ακραία εκδοχή, πρέπει να αγαπάς αυτά του τα ελαττώματα. Αν αρχίσεις να ενοχλείσαι από αυτά, να τα βρίσκεις τρομερά άσχημα και να νιώθεις ότι σε πνίγουν, πάει ο έρωτας!
Κι αυτό ακριβώς φωνάζει η Θάλεια Ματίκα στο Θέλω να σου κρατάω το χέρι: «Θέλω πίσω τη μαγεία που έχασα. Θέλω το αγόρι που γνώρισα, τα συναισθήματα που ένιωθα. Φέρτε πίσω τον πρίγκιπά μου!». Μέσα σε αυτήν την τραγικότητα, η ίδια αδυνατεί να εγκαταλείψει αυτό το μόρφωμα, στο οποίο εξελίχθηκε ο έρωτάς της. Σκέφτεται να μείνει με ακριβώς τον ίδιο άνθρωπο. Απλά δεν θέλει «αυτό το σπαστικό, αυτό που είναι δικό του».
Ο έρωτας -όπως και η ζωή- μαθαίνεται
Μετά από όλα αυτά, φαίνεται να έχουμε δύο επιλογές. Η μία είναι να περιμένουμε να βρούμε το άλλο μας μισό, έναν άνθρωπο που θα μας συμπληρώνει, θα μας νοιάζεται και που θα λατρεύουμε τόσο, ώστε και τα πιο κραυγαλέα του ελαττώματα να βρίσκουμε αξιοθαύμαστα. Η άλλη είναι απλά να μάθουμε τον έρωτα! Ναι, να τον μάθουμε όπως μια οποιαδήποτε δεξιότητα.
Αυτός που για μένα έχει εκφράσει καλύτερα αυτήν την αντίληψη είναι ο συγγραφέας, φιλόσοφος και ιδρυτής του “The School of Life” (ίσως το έχεις πετύχει στο YouTube) Αλλαίν Ντε Μποττόν. Στο βιβλίο του με τίτλο Το Χρονικό του Έρωτα αναφέρει: «Όποιον και αν γνωρίζαμε θα ήταν ριζικά ατελής: ο άγνωστος στο τρένο, ένας παλιός γνωστός από το σχολείο, ένας καινούργιος διαδικτυακός φίλος… Καθένας από αυτούς είναι βέβαιο ότι θα μας απογοητεύσει. Τα δεδομένα της ζωής έχουν παραμορφώσει την φύση όλων μας. Κανένας δεν έχει παραμείνει αλώβητος. Κανένας μας δεν έχει ανατραφεί εκ των πραγμάτων ιδανικά». Αυτή ακριβώς την απογοήτευση νιώθουν κι οι πρωταγωνιστές της παράστασης.
Ένας μη ρομαντικός έρωτας
Ακούγεται μάλλον τραγικό, αλλά «ο τέλειος σύντροφος» τείνει να είναι πιο πολύ προϊόν που πλασάρεται ναρκισσιστικά στα social media, παρά κάποια αληθινή προσδοκία. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει πως κάθε έρωτας είναι καταδικασμένος. Ο Μποττόν το λέει κυνικά: «συνήθως η επιλογή του ατόμου που επιλέγουμε να παντρευτούμε έχει να κάνει με τα βάσανα που επιλέγουμε να υπομείνουμε».
Στο Θέλω να σου κρατάω το χέρι, οι δύο σύντροφοι βρίσκονται μπροστά σε αυτήν την τραγική παρατήρηση. Η μαγεία, ο αρχικός ενθουσιασμός φυσιολογικά πέθαναν και, παρά τις τεχνητές αναπνοές, δεν πρόκειται να επιστρέψουν. Πλέον το δίλημμα τίθεται αλλιώς: αξίζει να υπομείνω τον άνθρωπο που επέλεξα; Τόσο απλά. Τόσο μη ρομαντικά.
Παρόμοια άρθρα:
- Fleabag: Μιλώντας για την ενήλικη ζωή
- Yugioh: μια παιδική εμμονή που έγινε οδηγός ενηλικίωσης
- Τι θα παρακολουθήσουμε τη νέα θεατρική σεζόν;
Aκολουθήστε μας σε Facebook, Instagram και Spotify για περισσότερη έμπνευση.
