Η αγάπη όπως και η ποίηση μπορεί να είναι περίπλοκη. Πόσο εύκολα την λέμε και πόσο δύσκολα την δείχνουμε. Θέλει αγώνα και σκληρή δουλειά όμως πάνω από όλα ζεστή καρδιά. Αυτές ήταν οι σκέψεις που διαπέρασαν το μυαλό μου όταν διάβασα για πρώτη φορά το ποίημα του Νίκου Καζαντζάκη ‘Τι είναι αγάπη; ’, ένα ποίημα που μου γέννησε διάφορα συναισθήματα και σκέψεις και φυσικά θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας.
ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ
Δεν είναι συμπόνια μήτε καλοσύνη…
Στη συμπόνια είναι δύο, αυτός που πονάει κι αυτός που συμπονάει. Στην καλοσύνη είναι δύο, αυτός που δίνει κι αυτός που δέχεται.
Μα στην αγάπη είναι ένας…
Σμίγουν οι δύο και γίνονται ένα. Δεν ξεχωρίζουν…
Το εγώ κι εσύ αφανίζονται.
Αγαπώ θα πει χάνομαι…
Νίκος Καζαντζάκης
Η έννοια της αγάπης είναι κάτι που απασχολεί σε μεγάλο βαθμό την κοινωνία μας. Αναζητούμε μανιωδώς την ουσία της και νιώθουμε πως μας έχει εγκαταλείψει μετέωρους στην αβεβαιότητα, κυριεύοντας μας με ένα συναίσθημα που δύσκολα μπορείς να εξηγήσεις. Είναι η αποξένωση λόγω της καχυποψίας στην οποία έχει οδηγηθεί ο άνθρωπος; Είναι η συνήθεια της καθημερινότητας που μας έχει κάνει να φοβόμαστε να βγούμε από την ζώνη ασφαλείας; Πολλά τα ερωτήματα και ακόμα περισσότερα τα συναισθήματα που πολλές φορές αντικαθιστούν την αγάπη.
Πρόκειται για μια έννοια που συνώνυμη της δεν υπάρχει. Δεν είναι συμπόνια τονίζει ο Καζαντζάκης, δεν είναι καλοσύνη. Θα έλεγα πως είναι ένα μείγμα αγαθών που μαζί δημιουργούν το όλο, το απόλυτο. Και ποιο είναι άραγε αυτό το απόλυτο που πολλές φορές μας πληγώνει τόσο?
Και αν με ρωτούσε κάποιος, θα έλεγα πως η αγάπη δεν έχει χαθεί αλλά παραμονεύει για την στιγμή που οι άνθρωποι θα την αναζητήσουν και πάλι. Κρυμμένη σε κάθε σημείο αποδεικνύει την ομορφιά της, μία ομορφιά που δεν περιορίζεται μονάχα στους ανθρώπους, μία ομορφιά δίχως όρια. Αφορά την αγάπη για τα ζώα, για την τέχνη, για την φύση και για οτιδήποτε άλλο προκαλεί ευχάριστο συναίσθημα.
Το παράδοξο με την αγάπη είναι πως σου δίνει αφάνταστη ελευθερία αλλά ταυτόχρονα σε δένει με τους γύρω σου με δεσμούς που δυνατότεροι του δεν θα υπάρξουν. Όταν το εγώ αφανίζεται γίνεται εμείς που θα αποτελέσει το ένα, το οποίο θα σε κάνει πιο ευτυχισμένο από ποτέ.
Αγαπώ…θα πει χάνομαι. Χάνομαι αλλά ταυτόχρονα βρίσκω τον εαυτό μου και τα όρια μου. Χάνομαι στην αλήθεια και την ειλικρίνεια. Ένα είδος χάους που όλοι αγαπάμε…τελικά!
Εσύ τι χαρακτηρισμό θα έδινες στην αγάπη;
Δες τη σελίδα μας στο Instagram
Δες τη σελίδα μας στο Facebook
Δημήτρης Πασσάς “Χαίρομαι που έχω προσφέρει έστω και στο ελάχιστο χαμόγελο σε λίγους ανθρώπους”
