Είδωλο μιας Γυναίκας…το Διαμάντι

Τι είναι το είδωλο;

Είδωλο…μία λέξη που συναντάμε, ακούμε και βιώνουμε καθημερινώς στη ζωή μας άμεσα ή έμμεσα. Είναι η αντανάκλαση μιας γυναίκας στον καθρέπτη ,με την οποία θα έρθει αντιμέτωπη κάθε πρωί, ενώ περιποιείται τον εαυτό της στο μπάνιο. Ενώ ντύνεται και ελέγχει το σύνολο που θα φορέσει. Ενώ περπατά στο δρόμο και τσεκάρει τη φιγούρα της εν δράσει πάνω σε μια βιτρίνα. Ενώ κοιτά το σώμα της με μαγιό στο νερό να αντανακλά σαν διαμάντι. Αντίστοιχα αναφερόμαστε σε ανθρώπους, προσωπικότητες που αποτελούν αντικείμενα λατρείας για τα επιτεύγματά τους, τη δουλειά τους, την ομορφιά τους. Ανθρώπους διαμάντια ο καθένας στον τομέα του.

Debra Paget: “The Indian Tomb“, (1959)

Influencer

Πλέον χρησιμοποιείται ευρέως o χαρακτηρισμός influencer. Αναφέρεται σε έναν άνθρωπο, στη περίπτωσή μας, μία γυναίκα, που επηρεάζει τον τρόπο σκέψης, ζωής, δουλειάς, ντυσίματος κ.α, του κοινού που παρακολουθεί τα βήματά της. Με άλλα λόγια, αποτελεί για αυτό είδωλο. Η μεγαλύτερη φούσκα σε όλο αυτό είναι η ποιότητα του στίγματος που αφήνει πάνω του. Όλοι μας είμαστε μοναδικοί και ξεχωριστοί για τους εκάστοτε λόγους. Δυστυχώς όμως δεν μπορούν να χαρακτηριστούν όλοι πραγματικοί influencer. Ή αλλιώς είδωλα. Ακόμα και αν οι ακόλουθοι τους είναι εκατομμύρια και οι συνεργασίες τους ξεπερνάνε καθενός τη φαντασία.

Η βασική παγίδα σε όλο αυτό είναι το τι προσφέρεις. Τι διαφορετικό προσφέρεις σε σχέση με όλους τους άλλους που αποκαλούνται ή αυτοαποκαλούνται influencer; Θα καταταχθείς στη κοινή και τετριμμένη μάζα στην οποία ανήκουν οι περισσότεροι από αυτούς ή θα ξεχωρίσεις με το δικό σου μοναδικό τρόπο; Μόνο όταν εντοπίσεις αυτό το κάτι που σε καθιστά ιδιαίτερο και μοναδικό, τόσο μοναδικό όσο ένας πολύτιμος λίθος, ένα διαμάντι, μόνο τότε μπορείς να αποκαλείσαι influencer. Η νεοσυσταθείσα έκδοση των “πραγματικών” ειδώλων.

Elizabeth Taylor: “Cleopatra“, (1963)

Από που προέρχεται η λέξη ” είδωλο”;

Η λέξη είδωλο προέρχεται από τη λέξη είδος, δηλαδή αυτό που φαίνεται, και σημαίνει κάτι που μπορεί να γίνει αισθητό με τις αισθήσεις. Κάτι που μπορεί να δημιουργήσει αίσθηση. Να αφήσει πάνω σου ένα ίχνος συναισθήματος. Μία αύρα που μπορεί εκ πρώτης όψεως να μην μπορείς να εξηγήσεις από που προέρχεται, αλλά να έχει χαραχθεί πάνω σου. Το θέμα δεν είναι ο λόγος, το θέμα είναι το αποτέλεσμα, το αποτύπωμα. Εμείς σήμερα θα μιλήσουν για τέτοιες γυναίκες, γυναίκες είδωλα που αυτές έκαναν τα διαμάντια να λάμπουν όχι το αντίστροφο. Θα γνωρίσουμε την πραγματική ρίζα της λέξης επιρροής-influence.

Ona Munson: “Shanghai Gesture“, (1941)

Ο ρόλος του ξένου κινηματογράφου

Ο ξένος κινηματογράφος ,ευρωπαϊκός και μη, περιλαμβάνει γυναίκες διαμάντια. Πολλά διαμάντια. Γυναίκες διαμάντια από άποψη ομορφιάς, φινέτσας, καπατσοσύνης, ταλέντου, εξυπνάδας. Γυναίκες που αποτέλεσαν και πρέπει να αποτελούν είδωλα για κάθε σύγχρονη γυναίκα. Για κάθε γυναίκα που θέλει να λάμψει το άστρο της και η κάθε πλευρά της όπως οι αστραφτερές και λείες πλευρές ενός καθαρού διαμαντιού. Αυτές οι γυναίκες αναδείκνυαν κάθε τι φορούσαν. Από ένα απλό φόρεμα μέχρι το πιο περίτεχνο και χρυσοποίκιλτο κουστούμι. Από ένα απλό μενταγιόν μέχρι το πιο επιβλητικό και ακριβό διαμάντι του κόσμου. Αυτές τα φορούσαν, δεν τις φορούσαν.

Hedy Lamarr: “Lady of the Tropics”, (1939) και “Ziegfeld Girl“, (1941)

Γυναίκες Είδωλα

Αυτές οι γυναίκες έκαναν το υπερβολικό να φαίνεται φυσιολογικό και το ακριβό απλά άπιαστο. Είναι γυναίκες που δημιούργησαν statements και έκαναν το εκκεντρικό τάση. Μία τάση που δεν είχε και δεν έχει φθίνουσα πορεία. Μία τάση που είναι διαχρονική στο πέρας του χρόνου και αποδεικνύει γιατί η υπερβολή είναι αρεστή όταν έχει σαν βάση της το γούστο και ταιριάζει απόλυτα στο άτομο που την εκφράζει. Διαμάντια, ρουμπίνια, πολύτιμοι λίθοι, κρύσταλλοι, πέρλες, χρυσός είναι λίγα από τα υλικά που κοσμούσαν κάθε εκατοστό του κορμιού τους και τις έκαναν να λάμπουν. Κοσμήματα αριστουργήματα τα οποία έλαμπαν επειδή ακριβώς αυτές οι γυναίκες τα φορούσαν. Γιατί όπως είπαμε η αντανάκλαση-είδωλο κάθε γυναικάς ανεξαιρέτως είναι το διαμάντι.

Vivien Leigh: “Caesar and Cleopatra”, (1945)

Vivien Leigh: “That Hamilton Woman“, (1941) και Audrey Hepburn: “Breakfast at Tiffany’s“, (1961)

Romy Schneider: “Sissi“, (1955)

Marilyn Monroe: “Gentlemen Prefer Blondes“, (1953)

Rita Hayworth:  “Gilda“, (1946)

Mae West: “The Heats On”, (1943) και Barbara Britton: “Return of Monte Cristo“, (1946)

Jean Harlow: “China Seas”, (1935) και Greta Garbo: “Mata Hari”, (1931)

Marlene Dietrich: “Kismet“, (1944) και Linda Darnell: “Everbody Does It“, (1949)

Lana Turner: “The Three Musketeers“, (1948). “The Prodigal“, (1955). “Ziegfeld Girl“, (1941).

Lucille Ball: “Du Barry was a Lady”, (1943) και Tallulah Bankhead: “A Royal Scandal“, (1945)

Gina Lollobrigida: “Solomon and Sheba“, (1959)

xoxo LilaLounAr.T

Παρόμοια άρθρα

• Η μόδα όπως παλιά
• Κόσμημα και Γοητεία by Finos Films
• Aξεσουάρ 2020: keep calm and accessorize

Ακολουθήστε μας σε Instagram, Facebook και Spotify για περισσότερη έμπνευση.

Giving Sight by Beasty-Press