Ένας χρωστούμενος αποχαιρετισμός στον Μανώλη Γλέζο

Ο Άγης Εμμανουήλ, ηθοποιός και υπερμαραθωνοδρόμος, μας καλεί να αναβιώσουμε όλοι μαζί την “πορεία” που έκαναν πριν κάποια χρόνια ο Μανώλης Γλέζος και ο Λάκης Σάντας το βράδυ της 30ης Μαΐου για να κατεβάσουν τη σημαία της Ναζιστικής Γερμανίας, ως φόρο τιμής στο Μανώλη Γλέζο, που έφυγε πρόσφατα. Με αφορμή την πρόσκληση του, δέχτηκε να μας απαντήσει σε μερικές ερωτήσεις σχετικές με το τι τον ώθησε να πραγματοποιήσει αυτή την “συνάντηση”.

Όταν αναφερόμαστε στο Μανώλη Γλέζο, ξέρουμε ότι πρόκειται, φυσικά, για τον άνθρωπο-σύμβολο της αντίστασης. Όμως, είναι σίγουρα πολλά παραπάνω όσα θαυμάζει ο καθένας μας σε εκείνον. Θα ήθελες να μοιραστείς μαζί μας την εικόνα του, όπως την έχεις δημιουργήσει εσύ στο μυαλό σου;

Δε νομίζω ότι τίθεται θέμα θαυμασμού, επειδή ένας άνθρωπος γεννήθηκε με κάποια χαρακτηριστικά και διαμορφώθηκε ο χαρακτήρας του έτσι ή αλλιώς, είμαι σίγουρος πως κι ο Γλέζος το ίδιο θα πίστευε. Αν ήταν έτσι όλοι θα τον θαύμαζαν, όμως υπάρχουν κάποιοι λίγοι που τον θεωρούν υπερεκτιμημένο. Το θέμα για ‘μένα είναι η συμβατότητα και όταν κρίνεις βαθείς πνευματικούς ανθρώπους έχει να κάνει και το από ποιο επίπεδο βαθύτητας και ενσυναίσθησης το κάνεις.

Για μένα ο Γλέζος ήταν ένας πολύ σπάνιος άνθρωπος, αληθινός, ιδεαλιστής, ανιδιοτελής, επαναστατικός, αντιστασιακός, σεμνός, ανθρωπιστής, ενδιαφερόταν για το κοινό και όχι το ατομικό καλό, νοιαζόταν (όχι, όπως εμείς στο facebook) για τον αδύναμο, για το λαό, ήταν έξυπνος, εννοούσε αυτό που έλεγε και … χαμογελούσε εγκάρδια και γενναιόδωρα και μετά τα 90 του. Αυτόν τον άνθρωπο τον αγάπησα κι ας μην το γνώρισα ποτέ και τον ένιωσα σα μέλος της οικογένειας μου.

Πέρα από το σεβασμό και την τιμή που αξίζει -ούτως ή άλλως- ο Μανώλης Γλέζος, ποια εσωτερική σου ανάγκη σε οδήγησε στην πραγματοποίηση αυτής της συνάντησης;

Όταν άκουσα εκείνο το μεσημέρι της 30ης Μαρτίου,γύρω στις δύο από το ράδιο, πως πέθανε ο Γλέζος συγκλονίστηκα. Ήταν η ίδια συντριβή με αυτή πριν τρία χρόνια που διάβασα στο Ίντερνετ πως πέθανε ο φίλος μου ο Πέτρος, ή πριν 8 χρόνια που φίλησα στην εντατική το παγωμένο μέτωπο του πατέρα μου ή πριν 13 χρόνια, όταν άκουσα από το Σήφη στο τηλέφωνο πως πέθανε ο Τάσος (Μπαντής) δάσκαλος και σκηνοθέτης μου. Στη συνέχεια και εν μέσω καραντίνας, ένιωσα ένα απίστευτο άδειασμα που δε θα είχα τη δυνατότητα να πλησιάσω στο Ά νεκροταφείο να πω ένα αντίο και να αφήσω ένα λουλούδι. Σκέφτηκα, λοιπόν, πως η επέτειος των 79 χρόνων από το κατέβασμα της σημαίας από το Γλέζο και το Σάντα, στις 30/5/2020 θα ήταν μια ιδανική ημερομηνία για να τιμήσουμε το Γλέζο και να θυμηθούμε και την πράξη τους. Έτσι χτίστηκε στο κεφάλι μου αυτή η συνάντηση που επιθυμώ να εξελιχθεί σε έναν εναλλακτικό Μεγάλο Περίπατο στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας, λίγων και καλών, αλλά γιατί όχι πολλών και καλών…

Για μένα αυτός ο περίπατος που θα ξεκινήσει στις 20:00 το απόγευμα από την Πλατεία Κουμουνδούρου, όπως πριν από 79 χρόνια ξεκίνησε και η πορεία των Γλέζου και Σάντα, είναι πιο σημαντικός από τους Μεγάλους Περιπάτους που υπόσχονται ανάπτυξη μέσω του Τουρισμού και άρα «καλώς ήρθε το δολάριο», γιατί είναι περίπατος δύσκολος και πιο αξιόλογος, γιατί είναι σε βάθος και όχι πλατσουρίσματα στα ρηχά… Για να το πω με άλλο παράδειγμα, βγαλμένο από την εμπειρία μου στους δρόμους υπεραποστάσεων, είναι σα να συγκρίνουμε τον τερματισμό σε ορεινό αγώνα 100 χιλιομέτρων σε 26 ώρες, με μια προπόνηση σε διάδρομο στο γυμναστήριο… Με έναν τρόπο λοιπόν όλο αυτό είναι σαν με ένα ανεπίσημα επίσημο τρόπο το άλλο Σάββατο παραλάβουμε τη σκυτάλη από το Μανώλη Γλέζο.

Όπως φαίνεται, οι σύγχρονοι ρυθμοί της ζωής επιδρούν αρνητικά σε πολλούς ανθρώπους, βουλιάζοντας τούς στην απόλυτη νωθρότητα. Θεωρείς ότι αυτό που λείπει πλέον από τη σημερινή κοινωνία και εποχή, είναι ένας νέος Μανώλης Γλέζος;