Η Έμιλυ Ντίκινσον (Emily Elizabeth Dickinson, 10 Δεκεμβρίου 1830 – 15 Μαΐου 1886) ήταν Αμερικανίδα ποιήτρια. Αν και όχι τόσο διάσημη όσο ήταν εν ζωή, πλέον θεωρείται, μαζί με τον Ουώλτ Ουίτμαν, από τους πιο αναγνωρισμένους και αντιπροσωπευτικούς Αμερικανούς ποιητές του 19ου αιώνα. Πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της μένοντας αποκλεισμένη στο σπίτι των γονιών της στο Άμερστ και ολόκληρη η εργογραφία της παρέμεινε ανέκδοτη και κρυμμένη μέχρι και το θάνατό της. Εξαίρεση αποτέλεσαν μονάχα πέντε ποιήματα, από τα οποία τρία δημοσιεύτηκαν ανώνυμα και ένα εν αγνοία της ίδιας της ποιήτριας.
Η Έμιλυ προέρχονταν από μια οικογένεια πουριτανική, με αυστηρές αρχές. Η μοναξιά, η πλατωνική αγάπη και η προσέγγιση της έννοιας του θανάτου όχι με φόβο αλλά με προσμονή για μια τελευταία ρομαντική συνάντηση είναι τα κύρια στοιχεία της ποίησης της. Η ίδια έζησε μοναχικά στο σπίτι της οικογένειάς της σχεδόν καθ’όλη την διάρκεια της ζωής της και τα πάνω από 2.000 ποιήματα της τα έγραψε στο δωμάτιό της. Χρησιμοποιεί λέξεις απλές χωρίς επιτηδευμένο χαρακτήρα για να χτίσει τα πιο σύνθετα ποιήματα, που προκαλούν μεγάλη συναισθηματική αφύπνιση μπροστά σε πανανθρώπινα θέματα της ζωής. Η Έμιλυ χρησιμοποίησε τις ανθρώπινες εμπειρίες που της δόθηκαν στην ζωή και της διεύρυνε μέσω της ποίησης της, δίνοντας τις την πραγματική αξία που θα έπρεπε να έχουν, γνωρίζοντας και τονίζοντας μας πως τίποτα δεν είναι δεδομένο σε αυτή τη ζωή εκτός από το τέλος της.Μια ερμηνεία για τη βαθμιαία της αποχώρηση μετά την ηλικία των 25, ήταν ότι παραδέχηκε την μοίρα της ποιήτριας και αποφάσισε να παραμείνει αφοσιωμένη στην γραφή της. Παρ’όλα αυτά δέχονταν επισκέψεις στο σπίτι, επικοινωνούσε με τον κοινωνικό της περίγυρο με επιστολές και κατέγραφε ιδέες, προσχέδια για ποιήματα και σκέψεις πρόχειρα σε χαρτιά κατά την ενασχόλησή της με τις δουλειές του σπιτιού. Η Έμιλυ Ντίκινσον ή ο θρύλος της ‘ποιήτριας με το λευκό φόρεμα, ήταν μια εφευρετικότατη γυναίκα που ήρθε πρόσωπο με πρόσωπο με τις αγωνίες της ανθρωπότητας ολόκληρης και μάχιμος κατά της γυναικείας υποτέλειας, έγραψε για τον κόσμο όλο καταρρίπτοντας την υλική υπόσταση του δωματίου της.
Ακολουθούν 3 ποιήματά της από το βιβλίο:’Επειδή δεν άντεχα να ζήσω φωναχτά'(Εκδ.Gutenberg)
-‘Μονάχα δυό φορές έχασα τόσα’-
Μονάχα δυό φορές έχασα τόσα,
Κι έγιν’αυτό στην χλοερή τη γή.
Δυό φορές εμπρός καθώς επαίτης
Στην πύλη του Θεού έχω σταθεί!
Οι άγγελοι- δυό φορές κατήλθαν
Το απόθεμά μου για να επιστραφεί
Κλέφτη!Τραπεζίτη-Πάτερ!
Γι’ακόμη μια φορά είμαι φτωχή!
-‘Η καρδιά αποζητά την Ηδονή’-
Η Καρδιά αποζητεί την ηδονή-αρχικά
Και έπειτα-εξαίρεση απ’τον Πόνο
Και έπειτα-εκείνα τα μικρά τα Αναλγητικά
Κι έπειτα-να πάει να κοιμηθεί
Κι έπειτα-εάν εισακουόταν
Απ’τον Ανακριτή της
Το προνόμιο να πεθάνει-
-‘Άγριες Νύχτες’-
Άγριες νύχτες-Άγριες νύχτες
Άν ήμασταν μαζί
Οι άγριες νύχτες θα ήταν για εμάς
Η απόλαυση!
Μάταιοι-οι άνεμοι
Σαν βρει η Καρδιά λιμάνι-
Πετάω την Πυξίδα-
Πετάω και τον Χάρτη!
Κωπηλατώ στην Εδέμ-
Άχ-η Θάλασσα!
Μονάχα ν’άραζα απόψε-
Σ’εσένα!
Οι ρεαλιστικές ιστορίες αγάπης έχουν γλυκόπικρη γεύση: (500) Μέρες με τη Σάμερ
[…] […]