Ένας χρόνος πέρασε απ΄τις “μαύρες” εκείνες ημέρες που σημάδεψαν την ελληνική κοινωνία. Κι ενώ συνηθίζεται η φράση πως “…ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός” στη προκειμένη περίπτωση, οι πληγές είναι ακόμα νωπές και οι μνήμες συνεχίζουν να υπάρχουν στο μυαλό κάθε συνειδητοποιημένου ανθρώπου.
Κάπως έτσι, έπειτα από το ετήσιο μνημόσυνο για τις αδικοχαμένες ψυχές στο Μάτι, γνώρισε τη δημοσιότητα ένα τραγούδι με τίτλο “Ντροπές”, που δε μιλά για έρωτες και ρομάντζα -όπως έχουμε συνηθίσει-, παρά μονάχα για οικογένειες που παρέσυρε η πύρινη λαίλαπα, για γονείς που ακόμη κλαίνε τα παιδιά και τους δικούς τους, για μομφές που δεν έπαψαν να πλανώνται στον αέρα αντί να ακουμπήσουν στο πλευρό της δικαιοσύνης. Ο στιχουργός του κομματιού Χρήστος Παπαζιάκας, με αιχμηρό και βαρύγδουπο λεξιλόγιο, προσπάθησε να σκιαγραφίσει το χρονικό των ημερών με κάθε πικρή λεπτομέρεια, παραθέτοντας ευθύνη σε κάθε πολίτη, αρχίζοντας απ΄τον ίδιο του τον εαυτό. Φράσεις όπως “κορμιά νεκρά”, “τα αποκαϊδια ενός παιδιού”, “κρεμασμένους από θηλιά” χτυπάνε σαν τη χαριστική βολή κάθε ευαισθητοποιημένης ηθικής που αδυνατεί να διανοηθεί το μέγεθος των δεινών που τότε βρήκε την Ελλάδα. Τη μουσική αλλά και την ερμηνεία υπογράφει ο Γιάννης Καλαουζίδης , ο οποίος στόλισε το “ποίημα” αυτό με τη μορφή ενός βαρέος ζεϊμπέκικου, ενός ρυθμού πέρα για πέρα αυθεντικού και ελληνικού.
Ένας ύμνος λοιπόν, ένα άσμα λαϊκό και πένθιμο τόσο για τη μνήμη των νεκρών, όσο και για τις “Ντροπές” που οι υπεύθυνοι φέρουν και θα φέρουν για μια ζωή στις πλάτες τους.
Απολαύστε το:
